Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Κυριακή της Τυρινής
↧
↧
Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Αγάπη προς την Πατρίδα (ΙΓ΄)
Διαβάστε και Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Αγάπη προς την Πατρίδα Μέρος Α΄ , Μέρος Β΄ , Μέρος Γ΄ , Μέρος Δ΄ , Μέρος Ε΄, Μέρος ΣΤ΄, Μέρος Ζ΄, Μέρος Η΄, Μέρος Θ΄, Μέρος Ι΄ , Μέρος ΙΑ΄και Μέρος ΙΒ΄.
![]()
ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΙΓ΄Γράφει ο Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. & Κονίτσης
email: p.ioil@freemail.gr
ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ
Μία χούφτα από το σώμά σου,
μία χούφτα από το κύμα,
μία πνοή απ’ τ’ αγέρι σου,
μία ακτίνα από το φως σου,
μία δάφνη σου, ένα στάχυ σου,
μία ελιά σου, ένα κλήμα,
μία χελιδονοφωλιά,
ένας λεμονανθός σου,
και μία λωρίδα λεύτερος
γαλάζιος ουρανός σου,
θαρρώ, πως φτιάχνουνε της γης
όλης την ομορφάδα,
Πατρίδα μου, Ελλάδα!
Κι όταν στον τρούλλο αψηλά
της κάθε εκκλησιάς σου
θωρώ πως λάμπει φάρος σου
της Πίστης σου ο Σταυρός
κι ακούω γλυκοκαμπάνισμα
Ορθοδόξης καμπάνας,
θαρρώ, πως στην αγκάλη του
σε κλείνει ο ουρανός!...
Κι ανασκιρτάει μου η καρδιά
τρελλό πουλί και ψάλλει:
Σαν τη χαρά να γεννηθείς
μεσ’ στην Ελλάδα,
ποία άλλη;
Καβαλάρης Άγιος στη γραμμή του μετώπου.
![]()
ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΙΓ΄email: p.ioil@freemail.gr
ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ
Μία χούφτα από το σώμά σου,
μία χούφτα από το κύμα,
μία πνοή απ’ τ’ αγέρι σου,
μία ακτίνα από το φως σου,
μία δάφνη σου, ένα στάχυ σου,
μία ελιά σου, ένα κλήμα,
μία χελιδονοφωλιά,
ένας λεμονανθός σου,
και μία λωρίδα λεύτερος
γαλάζιος ουρανός σου,
θαρρώ, πως φτιάχνουνε της γης
όλης την ομορφάδα,
Πατρίδα μου, Ελλάδα!
Κι όταν στον τρούλλο αψηλά
της κάθε εκκλησιάς σου
θωρώ πως λάμπει φάρος σου
της Πίστης σου ο Σταυρός
κι ακούω γλυκοκαμπάνισμα
Ορθοδόξης καμπάνας,
θαρρώ, πως στην αγκάλη του
σε κλείνει ο ουρανός!...
Κι ανασκιρτάει μου η καρδιά
τρελλό πουλί και ψάλλει:
Σαν τη χαρά να γεννηθείς
μεσ’ στην Ελλάδα,
ποία άλλη;
Καβαλάρης Άγιος στη γραμμή του μετώπου.
Από κάποια μονάδα είχε συλληφθεί κατά τον πόλεμο του ’40 Ιταλός αξιωματικός αιχμάλωτος. Οι φαντάροι, που τον συνέλαβαν, του αφαίρεσαν τον οπλισμό, τα κυάλια, και τα λοιπά, όπως προβλέπεται στην περίπτωση των αιχμαλώτων.
Όλα τα έδινε, χωρίς διαμαρτυρία. Και τις φωτογραφίες των παιδιών του και της γυναίκας του.
Μία μικρή όμως εικονίτσα του Αγίου Γεωργίου, δεν ήθελε να τη δώσει με κανένα τρόπο.
Τελικά του την πήρανε. Τότε ζήτησε να δει τον διοικητή. Μόλις τον συνάντησε, τον παρακάλεσε να του δώσουν την εικόνα του Αγίου Γεωργίου πίσω.
Αυτή είναι δική μας, Ορθοδόξη, τι την θέλεις εσύ ο παπικός; του είπε ο διοικητής.
Εγώ, απαντά ο Ιταλός λοχαγός, οδηγούσα το λόχο μου. Στη μάχη όμως πάνω, δεν μπορούσα να σπάσω τις γραμμές των Ελλήνων, γιατί μπροστά τους και πάνω στον αέρα, έβλεπα να τρέχει σ’ όλη τη γραμμή του μετώπου ένας καβαλάρης μ’ άσπρο άλογο, που μας εμπόδιζε να προχωρήσουμε. Στην οπισθοχώρησή μας όμως, βρήκα στο δρόμο ένα ερημοκκλήσι. Μπήκα μέσα να προσευχηθώ και βλέπω αυτό το εικονισματάκι. Ήταν ακριβώς ο Άγιος με το άσπρο άλογο που δεν μας άφηνε να προχωρήσουμε. Την πήρα και θα σας παρακαλέσω να μου την αφήσετε.
Του την άφησαν.
Η Παναγία, ο Γερμανός διοικητής και τα τάνκς.
Το 1943 σκοτώθηκε ένας Γερμανός στρατιώτης στην περιοχή της Λειβαδειάς. Για το φόνο αυτό θεωρήθηκαν υπαίτιοι οι κάτοικοι του Ορχομενού. Ο διοικητής της περιφέρειας αποφάσισε να κινηθεί με τάνκς εναντίον τους, να τους συλλάβει ομήρους και να κάψει το χωριό. Το βράδυ της 9ης Σεπτεμβρίου όμως, είδε στον ύπνο του μία γυναίκα με μαύρα, να τον παρακαλεί να μην κάνει κακό στο χωριό, γιατί οι κάτοικοι είναι αθώοι. Ο Γερμανός διοικητής δεν έδωσε σημασία στα λόγια της γυναίκας, και την επόμενη μέρα ξεκίνησε με τα τάνκς του. Πλησίασε στο χωριό και στρατοπέδευσε κοντά στην εκκλησία της Παναγίας της Σκριμπούς.
Περίμενε την κατάλληλη ώρα να επιτεθεί. Τη στιγμή όμως που θα έδινε τη διαταγή, παρουσιάστηκε ξανά μπροστά του η χθεσινή γυναίκα και τον πρόσταξε να μην επιτεθεί. Αυτός παράκουσε και διέταξε να αρχίσει ο βομβαρδισμός. Και τότε, συνέβηκε κάτι το πολύ παράξενο: το έδαφος υποχώρησε και τα τάνκς, το ένα μετά το άλλο, καταστράφηκαν! Ύστερα από τη θαυμαστή αυτή επέμβαση, ο διοικητής πλησίασε στην παραπάνω εκκλησία, μπήκε μέσα και προχωρώντας, σταμάτησε στο βάθος, μπροστά στην εικόνα της Παναγίας.
Στη μορφή Της αναγνώρισε τη γυναίκα, που δύο φορές προσπάθησε να τον αποτρέψει από την επίθεση. Έβγαλε τότε τα γαλόνια του και 150 μάρκα που είχε μαζί του και τα άφησε μπροστά στην εικόνα Της. Ταυτοχρόνως παρακάλεσε τον ιερέα της εκκλησίας, που έτυχε να βρίσκεται εκεί, να κάμει ολονύχτια δέηση. Έδωσε τέλος την υπόσχεση, όσον καιρό θα ήταν διοικητής, να μην πειράξει καθόλου τους κατοίκους. Μετά τη λήξη, μάλιστα, του πολέμου έστειλε από τη Γερμανία ένα λάβαρο με την εικόνα της Παναγίας και κάθε χρόνο έρχεται στις 10 Σεπτεμβρίου μαζί με άλλους Γερμανούς προσκυνητές στη χάρη Της. Αφιέρωσε ακόμα μία μεγάλη εικόνα, που δείχνει τα ακινητοποιημένα τάνκς και στο πάνω μέρος την Παναγία. Η επιγραφή υπενθυμίζει το γεγονός: «Θεομήτωρ Μαριάμ, Ορχομενίων άμαχος πρόμαχος» = «Μαριάμ, η Μητέρα του Θεού, ο ακαταμάχητος προστάτης των κατοίκων του Ορχομενού».
(Συνεχίζεται...)
↧
Ερώτηση βουλευτή της ΝΔ Γεώργιου Κασαπίδη για τους διορισμούς ιερέων και τη συνεργασία με την Εκκλησία για θέματα παιδείας
Ερώτηση προς τους Υπουργούς Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Παιδείας κατέθεσε ο βουλευτής της Ν.Δ. Γεώργιος Κασαπίδης σχετικά με τις κενές θέσεις ιερέων σε Μητροπόλεις της Ελλάδος. Ο βουλευτής τονίζει στο κείμενο της Ερώτησής του ότι «Κενές εξακολουθούν να παραμένουν οργανικές θέσεις Ορθοδόξων ιερέων σε Μητροπόλεις της Εκκλησίας της Ελλάδας, παρά τις υποσχέσεις που οι Υπουργοί της προηγούμενης Κυβέρνησης έδωσαν σε Μητροπολίτες- εκπροσώπους της Ιεράς Συνόδου». Ερωτά δε τους Υπουργούς«1.Προτίθεστε να προχωρήσετε στην υλοποίηση της κυβερνητικής υπόσχεσης για κάλυψη κενών οργανικών θέσεων Ορθοδόξων ιερέων της Εκκλησίας μας και αν ναι πόσες και με ποιο χρονοδιάγραμμα;...
2. Είναι στις προθέσεις σας η συνεργασία σας για θέματα παιδείας στη χώρα μας με τον υπεύθυνο για ζητήματα παιδείας και νεολαίας της Ιεράς συνόδου της εκκλησίας της Ελλάδος Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης κ.κ. Παύλο;»
Δείτε ολόκληρη την Ερώτηση παρακάτωΔιορισμοί Ιερέων
↧
Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός, «Ἀπὸ τὴν Πατερικότητα στὴν “μεταπατερικότητα”. Ἡ αὐτοαναίρεση τῆς Ὀρθοδόξου ἡγεσίας» (βίντεο και κείμενο)
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ "ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ"
Η ΑΥΤΟΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΗΓΕΣΙΑΣ
Του π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού, Ομότιμου καθηγητού Παν/μίου Αθηνών Α) Η συνέχεια της πατερικής παραδόσεως κατά την Τουρκοκρατία.
Η Θεολογία και ποιμαντική πράξη της Ορθοδόξου Εκκλησίας μέχρι την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Οθωμανούς είχε ως κύριο στόχο της την διαφύλαξη της Ορθοδοξίας, ως της «άπαξ τοις αγίοις παραδοθείσης πίστεως» (Ιούδ. 3, ) συνεχίζοντας την ομολογία και παράδοση των αρχαίων αγίων Πατέρων...
Αυτό όμως απαιτούσε και την λόγω και έργω απόκρουση των αιρέσεων για την προστασία του Ποιμνίου και την διασφάλιση της δυνατότητας σωτηρίας, δηλαδή θεώσεως. Η ευθύνη, συνεπώς, της εκκλησιαστικής ηγεσίας, που σε κάθε εποχή επωμίζεται το έργο αυτό, είναι τεράστια. Διότι από την στάση της απέναντι στην αιρετική πλάνη εξαρτάται η συνέχεια ή ασυνέχεια της θεολογικής μας παραδόσεως και συνεπώς και η διαχρονική και συγχρονική ενότητα της Ορθοδοξίας.Με βάση τα επίσημα δογματικοσυμβολικά κείμενα της Εκκλησίας μας θα διερευνηθεί αυτή η πορεία και κατά την μεταβυζαντινή περίοδο, για την διακρίβωση της σχέσης τής σημερινής Ορθόδοξης Ηγεσίας με εκείνην της βυζαντινής και ματαβυζαντινής περιόδου. Τα κείμενα αυτά, Ομολογίες Πίστεως και Ομολογιακές Εγκύκλιοι, ενσαρκώνουν την πανορθόδοξη συνείδηση, μέσα στο κλίμα και με την θεολογική γλώσσα της εποχής τους, και φανερώνουν την πιστότητά τους στην αποστολική και πατερική πίστη και πράξη.
Οι εκκλησιαστικοί ταγοί της διερευνώμενης περιόδου ακολουθούν την στάση των πατριαρχών Μ. Φωτίου (+891)1 και Μιχαήλ Κηρουλαρίου (+1058)2, που πρώτοι επεσήμαναν την παραχάραξη της αληθινής πίστεως στην αποσχισμένη από την ορθόδοξη Ανατολή φραγκική Δύση. Η προσθήκη στο ιερό Σύμβολο (Filioque) και το παπικό πρωτείο, ως προϋπόθεση όλων των διαφορών, θα είναι έκτοτε οι βασικές ετεροδιδασκαλίες και αντικανονικότητες, που θα αποτελούν μόνιμα τα κύρια σημεία της αντιδυτικής κριτικής.
1. Στο μεταίχμιο της νέας περιόδου βρίσκεται ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός (+1444), που θεμελιώνει την στάση των Ανατολικών μετά την ουνιτική Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας (1438/39), που αποκάλυψε όχι μόνο την στοχοθεσία του Παπισμού, αλλά και την αντορθόδοξη και αντιπατερική συμπεριφορά των ανατολικών Ουνιτών και Ουνιτιζόντων, που ως Πέμπτη φάλαγξ απειλούν εκ των ένδον την Ορθοδοξία και προωθούν την υποταγή της στην αίρεση και συνεπώς την αλλοτρίωσή της. Ο άγιος Μάρκος επεσήμανε την σημασία της ψευδοσυνόδου αυτής για τον Παπισμό, ο οποίος μέχρι σήμερα με τον Διάλογο μεθοδεύει την επιβολή των αποφάσεών της στην Ορθοδοξία. Παράλληλα ο Άγιος οριοθετεί τη διαφοροποίηση της παπικής Δύσεως: «Ημείς δε αυτώς εσχίσθημεν πρότεροι, μάλλον διεσχίσαμεν αυτούς και απεκόψαμεν του κοινού της Εκκλησίας σώματος… ως άτοπα και δυσσεβή φρονούντας… Ουκούν ως αιρετικούς αυτούς απεστράφημεν και δια τούτο εχωρίσθημεν»3. Ο γνήσιος Ηγέτης μας όμως, μέσα από την δική του εμπειρία, καθορίζει και τη στάση της Ορθοδοξίας απέναντι στους «Γραικολατίνους», Ουνίτες και Ουνιτίζοντες, που ελαφρά τη συνειδήσει κατεργάζονται την σύγκραση Ορθοδοξίας και αιρετικής πλάνης: «Φευκτέον αυτούς, ως φεύγει τις από όφεως … ως χριστοκαπήλους και χριστεμπόρους»4. Επί πλέον, παραδίδει την ορθή αντιμετώπιση του ταλανίζοντος μέχρι σήμερα την Εκκλησία παπικού πρωτείου και την αυθεντική αντιμετώπισή του: «Και ημείς τον Πάπαν ως ένα των πατριαρχών λογιζόμεθα», γράφει προσθέτει δε την βασική προϋπόθεση γι’ αυτό: «Και τούτο γε, αν ορθόδοξος η»5. Το άτεγκτο ερώτημα, βέβαια, για μας σήμερα είναι: Τι θα έλεγε ο άγιος Μάρκος, αν ζούσε, όπως εμείς, μετά την διακήρυξη του συμπορευομένου με το πρωτείο παπικού αλαθήτου το 1870; Η προτροπή του γι’ αυτό στους μετέπειτα Ορθοδόξους είναι απόλυτα δεσμευτική: «Στήκετε», λέγει, «κρατούντες τας παραδόσεις, ας παρελάβετε»6.
2. Στην ίδια γραμμή, όσον αφορά στον Παπισμό, κινείται ο πατριάρχης Αλεξανδρείας Μητροφάνης Κριτόπουλος (+1639), ο οποίος καταδικάζει το παπικό πρωτείον εξουσίας, δεχόμενος «την ισότητα μεταξύ των τεσσάρων πατριαρχών», «ως αληθώς χριστιανικοίς ποιμέσι προσήκουσαν». Και επεξηγεί: «Ουδείς γαρ τούτων κατεπαίρεται των άλλων ουδέ καθόλου κεφαλή της Καθολικής Εκκλησίας αξιοί τις εκείνων καλείσθαι. Ουδέποτε γαρ ηκούσθη παρά τη Καθολική Εκκλησία άνθρωπον θνητόν και μυρίαις αμαρτίαις ένοχον κεφαλήν λέγεσθαι της Εκκλησίας», αφού κεφαλή της είναι μόνον ο Χριστός7.
Η θέση όμως της Ορθοδοξίας ήταν σαφής και απέναντι στους Διαμαρτυρομένους, όπως φαίνεται στα Πρακτικά της «εν Ιερουσαλήμ Συνόδου του 1672.(8) Οι Διαμαρτυρόμενοι κατ’ αυτήν «αιρετικοί εισι και αιρετικών οι κορυφαιότατοι. Καινών και γελοίων δογμάτων … εγένοντο δια φιλαυτίαν (ας προσεχθεί αυτό…) εισηγηταί, αλλά και μηδόλως Εκκλησίας μετέχουσιν ως μηδεμίαν οπωσούν κοινωνίαν έχοντες μετά της καθολικής Εκκλησίας»9. Ισχύει δε ιδιαίτερα σήμερα στο ΠΣΕ ο χαρακτηρισμός της στάσεώς τους: «Εμμένοντες τη πεισμονή, ήτις τοις αιρετικοίς εστιν ίδιον, κωφεύουσι και ου διορθούνται».10
3 «Λατινομάστιξ» και όχι άδικα, ονομάσθηκε ο μεγάλος πατριάρχης Δοσίθεος (+1707). Στην «Ομολογία» του (11), «κείμενον υψίστης δογματικοσυμβολικής σημασίας» κατά τον Ιωάννη Καρμίρη 12, ως προς το ζήτημα του παπικού πρωτείου μένει στο πνεύμα του Κριτοπούλου: «Θνητός άνθρωπος καθόλου και αΐδιος κεφαλή (της Εκκλησίας) είναι ου δύναται», διότι «αυτός ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός εστι κεφαλή και ούτος τους οίακας έχων εν τη της Εκκλησίας κυβερνήσει, πηδαλιουχεί διά των αγίων Πατέρων. Κυρίως αρχάς και κεφαλάς τους επισκόπους έθηκε το Πνεύμα το άγιον»13.
4. Οι «Αποκρίσεις των Ορθοδόξων Πατριαρχών της Ανατολής προς τους Αγγλικανούς Ανωμότους (1716/1725)14, εκφράζουν την ορθόδοξη αυτοσυνειδησία για όλη την δυτική χριστιανοσύνη. Για το παπικό πρωτείο: «Επηρεία του πονηρού ο Ρώμης πάπας αποσφαλείς και εις αλλόκοτα δόγματα και καινοτομίας εμπεσών, απέστη της ολομελείας του σώματος της ευσεβούς Εκκλησίας και απεσχίσθη»15. Και αυτό ισχύει για σύνολη τη Λατινική Εκκλησία, φυσικά. Το κείμενο είναι σαφής αντιρρητική και κατά του νεοφανέντος αγγλικανισμού, «καθορίζει δε επιτυχώς και εγκύρως την εξ επόψεως ορθοδόξου ορθήν βάσιν πάσης προς ένωσιν των διισταμένων Εκκλησιών προσπαθείας», κατά τον Ιωάννη Καρμίρη, ο οποίος (το 1953) θεωρούσε το κείμενο αυτό ως καθοριστικό και των σημερινών σχέσεων προς την ετεροδοξία 16.
Καθαρά αντιπαπικό χαρακτήρα έχουν η «Εγκύκλιος της εν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου του 1722 προς τους ορθοδόξους Αντιοχείς»17 και η «Ομολογία Πίστεως της εν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου» του 1727 (18), με αφορμή την εξαπλούμενη στην Ανατολή παπική προπαγάνδα. Το πρώτο κείμενο χαρακτηρίζει το παπικό πρωτείο ως το κύριο αίτιο της παπικής επεκτατικής πολιτικής: «…Να συστήσωσι την μοναρχίαν του Πάπα και να αποδείξουν ότι μόνος ο Πάπας είναι … καθόλου κεφαλή της καθόλου Εκκλησίας και Βικάριος του Χριστού, και μόνος κύριος και επίσκοπος της οικουμένης όλης, και υπεράνω των άλλων Πατριαρχών και πάντων Αρχιερέων, και ότι «δεν δύναται ποτέ να αμάρτη και να εκπέση εις καμμίαν αίρεσιν, και ότι υπεράνω των Συνόδων, οικουμενικών και τοπικών…»19. Δηλώνεται δε σαφώς, ότι «επάνω εις αυτήν την αλλόκοτον και τετυφωμένην αρχήν του Πάπα, θεμελιώνουσιν όλας τας καινοτομίας και τους νεωτερισμούς αυτών και εξαπατώσι τους απλουστέρους…»20.
Το δεύτερο κείμενο, στο πλαίσιο της αναιρέσεως των λατινικών καινοτομιών, επισημαίνει την κορύφωσή τους στο παπικό πρωτείο: «Τον δε πάπαν της Ρώμης ου κεφαλήν ηγείσθαι της αγίας και καθολικής Εκκλησίας, αλλά μέλος όντα υποκείσθαι ταις Συνόδοις, και ως δυνάμενον αμαρτήσαι (ου μόνον ως άνθρωπον απλώς, αλλά και ως απ’ αυτής της καθέδρας διδάσκοντα) του ορθού και αληθούς –είναι η απόρριψη του άμεσα συνδεομένου με το πρωτείο αλαθήτου- κρίνεσθαί τε και ανακρίνεσθαι και διορθούσθαι και παιδείαις (=τιμωρίαις) εκκλησιαστικαίς υποβάλλεσθαι, ότε τύχοι αν πταίσαι, υπό της συνόδου, ως μέρος ων, αλλ’ ου κεφαλή της αγίας και καθολικής Εκκλησίας». Επαναλαμβάνεται δε και εδώ η ίδια προϋπόθεση για την εκκλησιαστικότητα του Πάπα: «Και τούτο δε, οπηνίκα συμφρονή τοις λοιποίς αγιωτάτοις Πατριάρχαις εν τοις περί ευσεβείας και πίστεως λόγοις, και τα αυτά δοξάζων η δόγματα της καθόλου του Χριστού Εκκλησίας, ου μην δε, όταν σχισματικός εστί»21, διότι τότε είναι εκτός της Εκκλησίας.
5 Ο 19ος αιώνας είναι ιδιαίτερα σημαντικός για κάθε εξέλιξη, πνευματική και πολιτική. Όχι μόνο δημιουργούνται τα εθνικά κράτη και μαζί τους επέρχεται η διάλυση της ορθόδοξης Εθναρχίας με τα εθνικά αυτοκέφαλα, αλλά και η πολυώνυμη προτεσταντική λαίλαπα, ως μισσιοναρισμός, κατακλύζει την καθ’ ημάς Ανατολή, σηματοδοτώντας την πορεία προς τον Οικουμενισμό του 20ου αιώνα. Με το άνοιγμα της νέας αυτής περιόδου αρχίζει και η προοδευτική ταλάντευση της Ορθοδοξίας, και ιδίως του Οικουμενικού Πατριαρχείου, μεταξύ της πατερικότητος, που συνεχίσθηκε στην δουλεία, και των νέων επιλογών, που θα οδηγήσουν στον συμβιβασμό, και σήμερα στην ταύτιση με την επί αιώνες αποκρουόμενη πλάνη.
Τον 19ο αιώνα εμφανίζονται εξ ίσου σημαντικά δογματικοσυμβολικά κείμενα, που οριοθετούν και πάλι την διαφορά Ορθοδοξίας και Δυτικής Χριστιανοσύνης. Έτσι η Εγκύκλιος της εν Κωνσταντινουπόλει συνόδου του 1836 «Κατά των Διαμαρτυρομένων Ιεραποστόλων»22 χαρακτηρίζει τους Διαμαρτυρομένους «αιρετικούς, οι οποίοι καταπολεμούσι και διαφθείρουν την ιεράν ημών Ορθόδοξον Εκκλησίαν δολερώς και υπούλως». Είναι δε «μαθηταί και οπαδοί του Λουθήρου, του Ζβιγκλίου, του Καλβίνου, των Σωκίνων και άλλων πολλών τοιούτων αιρετικών»23. Μία παρατήρηση δε του κειμένου έχει διαχρονκό χαρακτήρα: «Να μας αφήσωσιν ησύχους να φρονώμεν και να πιστεύωμεν τα των αγίων προγόνων μας, και να λατρεύωμεν τον Θεόν εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν, εις την «οποίαν αυτός μας ηξίωσε να γεννηθώμεν»24.
Το ίδιο ισχύει και για τρία ακόμη σημαντικά κείμενα, κατά τα έτη 1838, 1848 και 1895. Στο πρώτο η εν Κωνσταντινουπόλει σύνοδος με Εγκύκλιό της αποκρούει εκ νέου τις λατινικές καινοτομίες25, «επιμένοντας στο πρωτείο και το αλάθητο του πάπα (μιλεί για «βλασφημίες» του Παπισμού) και την Ουνία26, κάνοντας τελικά λόγο για «ανίθεα παπικά διάφορα ανοσιουργήματα»27 και «ματαιόφρονα και σατανικήν των Παπικών αίρεσιν»28. Η «Απάντησις των ορθοδόξων Πατριαρχών της Ανατολής προς τον πάπαν Πίον Θ΄», το 1848 29, επικεντρώνεται στον Παπισμό, ως αίρεση: «Τούτων των πλατυνθεισών … επί μέγα μέρος της οικουμένης αιρέσεων, ην ποτε ο Αρειανισμός, έστι δε σήμερον και ο Παπισμός»30. Έτσι συσχετίζεται ο Παπισμός με τον Αρειανισμό, κάτι που ετόνιζε ιδιαίτερα ο όσιος π. Ιουστίνος Πόποβιτς. Αναιρούνται, επίσης, το Filioque και το παπικό πρωτείο και το αλάθητο, που προωθείτο στην επίσημη αναγνώρισή του το 1870. Τέλος, η εν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδος του 1895 απαντά στον πάπα Λέοντα τον ΙΓ΄31, που κάλεσε τους Ορθοδόξους σε ένωση, η οποία κατά την παπική πλευρά μπορούσε να στηριχθεί στη μέθοδο της Ουνίας. Και αυτό δε ακριβώς επιβλήθηκε στις μέρες μας, με την αναγνώριση εκ μέρους των Ανατολικών του Παπισμού ως Εκκλησίας και του Πάπα ως επισκόπου της Εκκλησίας του Χριστού. Είναι το τελευταίο, στην ουσία, ορθόδοξο κείμενο, που συντάσσεται ως απάντηση στις λατινικές προκλήσεις.
Η Σύνοδος του 1895 απαντά με παρρησία, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι «η Εκκλησία των επτά Οικουμενικών Συνόδων και των εννέα πρώτων αιώνων του Χριστιανισμού, επομένως η μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία, στύλος και εδραίωμα της αληθείας»32. Καταθέτει δε και αυτή την απαράβατη για τη Ορθοδοξία αρχή, ότι η ένωση πρέπει να γίνει «εν τω ενί κανόνι της πίστεως και επί του θεμελίου της αποστολικής και πατροπαραδότου διδασκαλίας…»33. Ειδικά ο Παπισμός χαρακτηρίζεται «Εκκλησία των καινοτομιών, της νοθεύσεως των συγγραμμάτων των εκκλησιαστικών Πατέρων και της τε αγίας Γραφής και των όρων των αγίων Συνόδων»34. Αμετάτρεπτη δε, μένει η θέση για το παπικό πρωτείο και αλάθητο: «Ουδέποτε εθεωρήθη ο επίσκοπος Ρώμης ως η ανωτάτη αρχή και αλάνθαστος κεφαλή της Εκκλησίας, και ότι πας επίσκοπός εστι κεφαλή και πρόεδρος της εαυτού κατά μέρος Εκκλησίας, υποκείμενος μόνον ταις συνοδικαίς της καθόλου Εκκλησίας διατάξεσί τε και αποφάσεσιν ως μόναις αλανθάστοις»35 (υπαινιγμός κατά του προ ολίγου ψηφισθέντος αλαθήτου).
Από τα παραπάνω συνάγονται τα ακόλουθα συμπεράσματα:
1. Η Ορθόδοξος Εκκλησία από τον 15ο ως τα τέλη του 19ου αιώνα παρέμεινε αμετακίνητη στη στάση της απέναντι στον δυτικό χριστιανισμό, τον Παπισμό και τον Προτεσταντισμό (Λουθηριανισμό, Καλβινισμό, κ.λπ.) και τον Αγγλικανισμό, που χαρακτηρίζονται σαφώς ως αιρετικές εκπτώσεις από τη Μία Εκκλησίαν.
2. Στα ορθόδοξα δογματικοσυμβολικά κείμενα αυτής της περιόδου, εκφράζεται θετικά η ορθόδοξη εκκλησιαστική πίστη και αποκρούονται οι πλάνες των δυτικοχριστιανικών Ομάδων, έχοντας στερηθεί τον χαρακτήρα της Εκκλησίας, σε μία αδιατάρακτη συνέχεια και συμφωνία με την βυζαντινή αντιρρητική παράδοση της Εκκλησίας.
3. Παραμένει, έτσι, ακμαία η ορθόδοξη αυτοσυνειδησία, κατά την οποία «ο μικρόν τι τούτων παραβαίνων ως σχισματικός και αιρετικός κατακρίνεται και αναθεματίζεται και ακοινώνητος παρά πάσι λογίζετα»36. Διατρανώνεται, εξ άλλου, ότι «η Ορθόδοξος ημών Ανατολική και Αποστολική Εκκλησία ου μόνον αιρετικόν ου προσίεται δόγμα, αλλά και τας υποψίας αυτάς αποκρούεται»37.
4. Ομολογείται, επίσης, χωρίς περιστροφές, ότι «αυτή μόνη η των Ανατολικών Ορθοδόξων (πάλαι μεν Ελλήνων, νυν δε Γραικών και Νέων Ρωμαίων διά την Νέαν Ρώμην καλουμένων)38 Χριστιανών πίστις εστίν αληθής μόνη ακραιφνεστάτη»39.
5. Με απόλυτη δε κατάφαση της ορθοδόξου ταυτότητος διαπιστώνεται, ότι «τα Λουθηροκαλβινικά και Παπιστικά δόγματα ου συνάδει τη Ορθοδόξω ημών πίστει, ανθίστανται δε μάλλον αυτή και πόρρω της αληθείας απεσχοίνινται»40.
6. Μόνη, συνεπώς παραδεκτή βάση της εκκλησιαστικής ενώσεως είναι ή απόλυτος «ενότης της πίστεως και η ομοφροσύνη στα δόγματα διά της ανεπιφυλάκτου παρά των ετεροδόξων αποδοχής των ορθοδόξων δογμάτων». Με βάση δε την σχετική δήλωση του αγίου Μάρκου, διακηρύσσεται εκ νέου, ότι «εν τοις θείοις δόγμασιν ουδαμού χώραν έχει ποτέ η οικονομία ή συγκατάβασις»41. Και όλα αυτά λέγονται σε περίοδο εξουθενωτικής δουλείας και ταπεινώσεως του Γένους των Ορθοδόξων.
Β) Η μεταπατερική διάσπαση της συνέχειας
1. Η αταλάντευτη αυτή στάση της Ορθόδοξης Εκκλησιαστικής Ηγεσίας απέναντι στην ετερόδοξη Δύση άλλαξε επίσημα στις αρχές του 20ου αιώνα, επί πατριαρχίας Ιωακείμ του Γ΄(+1912). Η ασυνέχεια αυτή γίνεται αντιληπτή και μόνο με την σύγκριση των δογματικοσυμβολικών κειμένων από το 1902 και εξής, με εκείνο του 19ου αιώνα, που επισκοπήσαμε παραπάνω.
Τα προοίμια της αλλαγής αυτής φαίνονται ήδη το 1865 με την μετάβαση της διευθύνσεως της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης από τον παραδοσιακό και πατερικό Κωνσταντίνο Τυπάλδο, τιτουλάριο Μητροπολίτη Σταυρουπόλεως42, στον γερμανοτραφή και φορέα άλλης νοοτροπίας Φιλόθεο Βρυέννιο (+1918), μετέπειτα Μητροπολίτη Διδυμοτείχου. Με τον Βρυέννιο εγκαινιάζεται μία νέα στάση απέναντι στην δυτική χριστιανοσύνη, που αποκαλύπτει και την αλλαγή πνεύματος και στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, με το οποίο συμβάδιζε πάντοτε η Σχολή. «Η φωνή της Σχολής ήταν η φωνή του», κατά την δήλωση του Οικουμενικού μας Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου43. Σε τι όμως έγκειται η αλλαγή; Εντείνεται το πνεύμα του φιλοδυτικισμού και εξευρωπαϊσμού και η καλλιέργεια οικουμενικών σχέσεων44.
Η αναπροσαρμογή της στάσεως του Οικουμενικού Πατριαρχείου έναντι της Δύσεως ήταν η συνέπεια της αλλαγής των πολιτικών σχέσεων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τις Δυτικές Κυβερνήσεις45. Η στροφή αυτή όμως δεν έμεινε μόνο στο επίπεδο των πολιτικοκοινωνικών σχέσεων, αλλά επηρέασε, δυστυχώς, και την Θεολογία46. Η θεολογική αναπροσαρμογή φαίνεται στην πορεία της Σχολής, η οποία αντανακλά την πολιτική του Φαναρίου. Ιδού η απόδειξη: Από το 1855, που άρχισε να λειτουργεί στην Σχολή ο θεσμός των «Θέσεων» και «Διατριβών» και μέχρι το 1862, με βάση το Αρχείο της Σχολής47, οι δεκατρείς από τις μελέτες των σπουδαστών σχετίζονται με την Λατινική Εκκλησία και ειδικότερα με τον παπικό θεσμό, με πνεύμα καθαρά αντιρρητικό και ελεγκτικό. Δηλαδή το 1/5 σχεδόν των επιστημονικών μελετών των Μαθητών επικρίνουν το παπικό πρωτείο. Αυτό ήταν το πνεύμα της Σχολής και της Εθναρχίας τότε. Μετά τον Τυπάλδο οι σχετικές εργασίες, από το 1869 μέχρι το 1907, είναι συνολικά 21. Από το 1907 όμως μέχρι το 1922 δεν υπάρχουν άλλα κείμενα με αυτόν τον χαρακτήρα, ενώ από το 1923 μέχρι το 1971, όταν «κρίμασιν οις οίδε Κύριος» έκλεισε η Σχολή, μόνο τρία σχετικά κείμενα εμφανίζονται. Την πλήρη αλλαγή δε του πνεύματος προδίδει η Διατριβή του Κυριακού Κουτσουμάλλη το 1968: «Ο μετά της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας θεολογικός διάλογος εις τας τρεις πανορθοδόξους Διασκέψεις».
Αυτό όμως σημαίνει, ότι με πνεύμα θετικό εγκαινιάζεται στο εθναρχικό Κέντρο μία νέα στάση απέναντι στην αποκρουόμενη ως τότε Δύση, κατά το πνεύμα του φιλοδυτικισμού και των «οικουμενικών σχέσεων». Το κύριο σημείο αναφοράς δεν θα είναι πλέον η Ανατολή, αλλά η Δύση με ό,τι αυτή εκφράζει. Η αλλαγή αυτή οριοθετείται από τρία σπουδαία Κείμενα του Οικουμενικού Θρόνου, την Εγκύκλιο του πατριάρχου Ιωακείμ Γ΄ το 1902 (48), το Διάγγελμα του 1920 (49) και την Εγκύκλιο του 1952 (50). Η πρώτη πραγματοποιεί το οικουμενιστικό άνοιγμα στη Δυτική Χριστιανοσύνη, ενώ τα άλλα έχουν καθαρά προγραμματικό χαρακτήρα, εγκαινιάζοντας και προωθώντας την πορεία προς τον Οικουμενισμό με την «Οικουμενική Κίνηση» 51. Η συμμετοχή του Οικουμενικού Πατριαρχείου σ’ αυτήν οδήγησε στις σημερινές ελεγχόμενες από την ορθόδοξη συνείδηση σχέσεις. Την επελθούσα αλλαγή μαρτυρεί η χρησιμοποιούμενη γλώσσα. Οι «αναδενδράδες», όπως χαρακτηρίσθηκαν οι δυτικές χριστιανικές ομάδες το 1902 (52), γίνονται το 1920 «Εκκλησίες», κάτι, βέβαια, που επαινείται από τους Οικουμενιστές, δικούς μας και ξένους. Αυτό όμως σημαίνει προοδευτική εξίσωση των δυτικών Ομολογιών με την Μία Εκκλησία, την Ορθοδοξία. Στο σημείο αυτό είναι περισσότερο ειλικρινής ο νυν Πάπας, όταν το 2008 αρνήθηκε στον Προτεσταντισμό τον χαρακτήρα της Εκκλησίας», την Ορθοδοξία δε εχαρακτήρισε «ελλειμματική», διότι δεν αποδέχεται το πρωτείο του.
2. Με το Διάγγελμα του 1920 το Οικουμενικό Πατριαρχείο προσέφερε τον καταστατικό χάρτη για την στάση, που όφειλε να τηρήσει στο μέλλον η ορθόδοξη παράταξη μέσα στην Οικουμενική Κίνηση 53. Αν η Εγκύκλιος του 1902 άνοιξε τον δρόμο για την συμμετοχή μας στην Οικουμενική Κίνηση, το Διάγγελμα του 1920 προετοίμασε την είσοδό μας στο ΠΣΕ(54), ενώ η επί Πατριάρχου Αθηναγόρα Εγκύκλιος του 1952 λειτούργησε ως ολοκλήρωση και επισφράγιση της προγραμματισμένης αυτής πορείας55. Γι’ αυτό μεγάλοι ορθόδοξοι Θεολόγοι , όπως ο Ιωάννης Καρμίρης και ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, παρά την αφοσίωσή τους στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, δεν παρέλειψαν να εκφράσουν τον δισταγμό τους στα ανοίγματα αυτά και τις επιφυλάξεις τους για τις μέσω αυτών δρομολογηθείσες εξελίξεις56.
Ανασταλτικό χαρακτήρα για λίγο σ’ αυτή την πορεία είχε η «Απόφασις του εν Μόσχα Ορθοδόξου Συνεδρίου κατά του Παπισμού57, το 1948. Ο Παπισμός καταδικάζεται σ’ αυτήν «δι’ όλα τα καινοφανή ρωμαϊκά δόγματα58. Οι Πάπες, όπως λέγεται, «παρέφθειραν την καθαρότητα της διδασκαλίας της αρχαίας οικουμενικής Ορθοδοξίας διά των νεοεισαχθέντων δογμάτων»59. Ο Παπισμός χαρακτηρίζεται ρητά «αντιχριστιανικός»60. Πρόκειται για επιστροφή στο πνεύμα προ του 1900, που δεν θα έχει όμως συνέχεια, όπως τα πράγματα έδειξαν. Σ’ αυτό συνέβαλε και η χρησιμοποιούμενη γλώσσα για την αποφυγή, άλλωστε, σκανδαλισμού του πληρώματος. Στην Εγκύκλιο του 1952 το Οικουμενικό Πατριαρχείο λέγει, ότι «δια της άχρι τούδε συμμετοχής της εις την πανχριστιανική Κίνησιν η Ορθόδοξος Εκκλησία εζήτησε κυρίως, ίνα γνωρίση και μεταδώ τοις ετεροδόξοις τον πλούτον της πίστεως, της λατρείας και της οργανώσεως αυτής, και την θρησκευτικήν άμα και ασκητικήν αυτής πείραν, πληροφορηθή δε και αυτή τας νέας μεθόδους και αντιλήψεις της εκκλησιαστικής ζωής και δράσεως αυτών». Φοβούμενος όμως την σχετικοποίηση της πίστεως, αισθάνεται την ανάγκη ο Ιωάννης Καρμίρης να υπογραμμίσει: «Η συμμετοχή των Ορθοδόξων…. και η συνεργασία…. Έχει την έννοιαν κοινωνίας αγάπης και ουχί κοινωνίας εν τη δογματική διδασκαλία και τοις μυστηρίοις»62, σαν να ήταν δυνατή η «κοινωνία αγάπης» χωρίς την ενότητα στην πίστη, («πίστις δι’ αγάπης ενεργουμένη» Γαλ. 5,6). Τους αληθινούς στόχους όμως του διαχριστιανικού Οικουμενισμού δεν διστάζουν να ομολογούν διακεκριμένοι Ιεράρχες του Οικουμενικού Θρόνου, όπως ο Θυατείρων Γερμανός (Στρηνόπουλος), αναφερόμενος διά μακρών στο Διάγγελμα του 1920, το οποίο και συνέταξε μαζί με άλλους καθηγητές της Χάλκης63. «Είναι ανάγκη, είπε, να συνειδητοποιήσουν οι Εκκλησίες ότι εκτός από την ενότητα, υπό την στενή της λέξεως έννοια… , υπάρχει και μία άλλη, πιο περιεκτική έννοια της ενότητος, κατά την οποία όλοι όσοι παραδέχονται την θεμελιώδη διδασκαλία της αποκαλύψεως του Θεού εν Χριστώ, και αποδέχονται Αυτόν ως Σωτήρα και Κύριο, θα έπρεπε να θεωρούν ο ένας τον άλλο ως μέλη του ίδιου σώματος και όχι ως ξένους».
«Χωρίς να εισχωρήσουμε στην εξέταση των δογματικών διαφορών, που χωρίζουν τις Εκκλησίες», πρόσθεσε ο Θυατείρων, «πρέπει να καλλιεργήσουμε αυτήν ακριβώς την ιδέα της ευρυτέρας ενότητος…»64. Είναι φανερή εδώ η θεωρία περί «διευρυμένης Εκκλησίας», που απαιτεί την περιθωριοποίηση της πίστεως και του σωτηριολογικού χαρακτήρα τού δόγματος, σ’ αντίθεση με την αποστολική και πατερική παράδοση, όλων των αιώνων.
3. Καθαρότερα όμως τον σκοπό της Οικουμενικής Κινήσεως έδωσε ο επίσης διακεκριμένος ιεράρχης του Οικουμενικού Πατριαρχείου και εκ των πρωτεργατών της, πρώην Αμερικής Ιάκωβος σε συνέντευξή του το 1999: «Πρώτον με επίκραναν οι πόλεμοι και δεύτερον η σχετική αποτυχία του Οικουμενικού Διαλόγου, ο οποίος απέβλεπε στην ένωση ή την προσέγγιση των Εκκλησιών και κατόπιν γενικότερα όλων των θρησκειών»65. Είναι μία έντιμη ομολογία για τις επιδιώξεις της Οικουμενικής Κινήσεως και την διασύνδεσή της με τον πανθρησκειακό Διάλογο, αλλά και τις στοχοθεσίες της Νέας Εποχής, για την επίτευξη της Πανθρησκείας. Υπεύθυνη όμως και αντικειμενική κριτική στην Οικουμενική Κίνηση έχει ασκήσει ο όσιος Ιουστίνος (Πόποβιτς), χαρακτηρίζοντας τον Οικουμενισμό με τον ακόλουθο τρόπο: «Ο Οικουμενισμός είναι κοινόν όνομα διά τους ψευδοχριστιανούς, διά τας ψευδοεκκλησίας της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα του ευρίσκεται η καρδιά όλων των ευρωπαϊκών Ουμανισμών με επικεφαλής τον Παπισμόν. Όλοι δε αυτοί οι ψευδοχριστιανισμοί, όλαι αι ψευδοεκκλησίαι, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία αίρεσις παραπλεύρως εις την άλλην αίρεσιν. Το κοινόν ευαγγελικόν όνομά των είναι η παναίρεσις»66. Και διερωτάται: «Ήτο άραγε απαραίτητον η Ορθόδοξος Εκκλησία, αυτό το πανάχραντον Θεανθρώπινον σώμα και οργανισμός του Θεανθρώπου Χριστού, να ταπεινωθή τόσον ερατωδώς, ώστε οι αντιπρόσωποί της Θεολόγοι, ακόμη και Ιεράρχαι, να επιζητούν την οργανικήν μετοχήν και συμπερίληψιν εις το ΠΣΕ; Αλοίμονον, ανήκουστος προδοσία»67.
Ο π. Ιουστίνος μπόρεσε να διίδει την κατάληξη των οικουμενιστικών σχέσεων, που κορυφώθηκαν στις αποφάσεις του Balamand (1993) (=κατάφαση της παπικής αιρέσεως ως αδελφής Εκκλησίας και της Ουνίας, που συμμετέχει επίσημα στον Διάλογο) και του Porto Allegre (2009) (= αποδοχή της προτεσταντικής Εκκλησιολογίας),αλλά και στην καταξίωση de facto της «βαπτισματικής Θεολογίας», «της κοινής διακονίας» χωρίς ενότητα πίστεως, της «διευρυμένης Εκκλησίας» και του «πολιτιστικού πλουραλισμού».
Ο Οικουμενισμός σ’ όλες τις διαστάσεις και εκδοχές του έχει αποβεί αληθινή βαβυλώνιος αιχμαλωσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου και όλων των τοπικών ηγεσιών της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Η καύχηση και ο αυτοθαυμασμός των Οικουμενιστών μας «για μία δήθεν νέα εποχή, που άνοιξε το Οικουμενικό Πατριαρχείο με τις πατριαρχικές Εγκυκλίους των ετών 1902 και 1920, δεν δικαιώνονται», διότι «αυτό που κατορθώθηκε είναι να νομιμοποιήσουμε τις αιρέσεις και τα σχίσματα του Παπισμού και του Προτεσταντισμού». Αυτό είναι το κατασταλαγμένο συμπέρασμα του π. Θεοδώρου Ζήση68, το οποίο αδίστακτα προσυπογράφω.
4. Είναι, λοιπόν, φανερό, ότι ο Οικουμενισμός αποδείχθηκε πλέον ως εκκλησιολογική αίρεση, ως ένας «δαιμονικός συγκρητισμός», που επιδιώκει μία ομοσπονδιακή ενότητα της Ορθοδοξίας με την δυτική αιρετική πανσπερμία. Έτσι όμως, η ορθοδοξία δεν επηρεάζει σωτηριολογικά τον μη ορθόδοξο κόσμο. Διότι έχει εγκλωβισθεί αυτή, στα πρόσωπα των κατά τόπους Ηγεσιών της, στις παγίδες του Οικουμενισμού, που κατεργάζονται την φθορά και την αλλοτρίωσή της.
Αντί λοιπόν, η εκκλησιαστική Ηγεσία μας, να ακολουθεί το παράδειγμα των Αγίων μας Πατέρων στη διαφύλαξη της Ορθοδοξίας, ως της μόνης δυνατότητος σωτηρίας ανθρώπου και κοινωνίας, πράττει ακριβώς το αντίθετο: συμφύροντας την Ορθοδοξία με την αίρεση, στα όρια του Οικουμενισμού, και ουσιαστικά καταξιώνοντας την αιρετική πλάνη, επιφέρει την άμβλυνση των κριτηρίων του ορθοδόξου πληρώματος και στερεί και αυτό και τον κόσμο από την δυνατότητα σωτηρίας.
Στην κατεύθυνση δε αυτή ακριβώς αποδεικνύεται δαιμονική η παρέμβαση της λεγομένης «Μεταπατερικής Θεολογίας», η οποία προσφέρει θεολογική κάλυψη και στήριξη στην οικουμενιστική μας υστερία και στην κατεδάφιση των πατερικών και παραδοσιακών μας θεμελίων. Αυτό δεν γίνεται, βέβαια, με την κατ’ ευθείαν πολεμική κατά της συνοδικής και πατερικής πίστεως –τουναντίον αυτή συχνά επαινείται υποκριτικά και εξαίρεται- αλλά με την αμφισβήτηση των νηπτικών προϋποθέσεών της, την αποφυγή της καταδίκης των αιρέσεων και την de facto, έτσι, αναγνώρισή τους ως Εκκλησίας, σωτηριολογικού δηλαδή μεγέθους, ισοτίμου με την Ορθοδοξία. Με αυτό τον τρόπο απορρίπτονται οι άγιοι Πατέρες και η διδασκαλία τους, ως δήθεν ανατροπή της πίστεως και πράξεως της αρχαίας Εκκλησίας. Η μεταπατερικότητα, δηλαδή, είναι στην ουσία της αντιπατερικότητα, διότι η προτεσταντίζουσα αυτή κίνηση αποδυναμώνει την πατερική παράδοση, χωρίς την οποία η Ορθοδοξία παραμένει αθωράκιστη στην δίνη του Οικουμενισμού και την εξυπηρέτηση των σχεδίων της Νέας Εποχής. Και για να παραφράσουμε τον Ντοστογιέφσκυ: «Χωρίς Πατέρες όλα επιτρέπονται»! Κατά τον άγιο Γρηγόριο όμως τον Παλαμά, «τούτό εστιν αληθής ευσέβεια, το μη προς τους θεοφόρους Πατέρας αμφισβητείν».
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Θεμελιακή είναι η Εγκύκλιός του «Προς τους της Ανατολής αρχιερατικούς θρόνους (866). (Ιω. Ν. Καρμίρη, Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, τ. 1, Αθήναι 1960, σ. 316 επ.), στην οποία καταδικάζονται οι αυθαίρετες και αντικανονικές ενέργειες της Παλαιάς Ρώμης «εις βάρος της ορθοδόξου πίστεως και παραδόσεως». Καταδικάζεται η προσθήκη στο ιερό Σύμβολο (Filioque) και η ανάπτυξη του παπικού πρωτείου. Το Filioque χαρακτηρίζεται «κακών κορωνίς».
2. «Επιστολαί δύο προς Πέτρον Αντιοχείας και απόφασις της υπ’ αυτόν Συνόδου του 1054» (Ιω. Ν. Καρμίρη, όπ. π. σ. 331 επ.).
3. Βλ. Μάρκου Εφέσου του Ευγενικού, Εγκύκλιος «τοις απανταχού της γης και των νήσων ευρισκομένοις ορθοδόξοις Χριστιανοίς» (1440/41). Ιω. Ν. Καρμίρη, όπ.` π. , σ. 417 επ. /421 επ. (εδώ: 425). Με έμφαση διακηρύσσει για τους Λατίνους:
«Αιρετικοί εστιν άρα και ως αιρετικούς αυτούς απεκόψαμεν».
4. Στο ίδιο, σ. 427 (Πρβλ. Α΄Τιμ. 6,5: «οι πορισμόν ηγούμενοι την ευσέβειαν».
5. Στο ίδιο, σ. 428
6. Στο ίδιο, σ. 429
7. Μητροφάνους Κριτοπούλου, Ομολογία της Ανατολικής Εκκλησίας…(1625). Ιω. Ν. Καρμίρη, Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία …, τ. ΙΙ, Αθήναι 1953, σ. 489 επ., 498 επ.
8. Ιω. Ν. Καρμίρη, τ. Β. σ 694 επ. /701 επ.
9. Στο ίδιο, σ. 703.
10. Στο ίδιο, σ. 704.
11. «Δοσιθέου Πατριάρχου Ιεροσολύμων Ομολογία Πίστεως» (1672). Βλ. Ι.Ν. Καρμίρη, όπ. π., σ. 734 επ. /764 επ.
12. Στο ίδιο, σ. 737
13. Στο ίδιο, σ. 752
14. Στο ίδιο, σ. 783επ. / 788 επ.
15. Στο ίδιο, σ. 795
16. Στο ίδιο, σ. 783
17. Στο ίδιο, σ. 820 επ. /822 επ.
18. Στο ίδιο, σ. 860 επ. /861επ.
19. Στο ίδιο, σ. 823
20. Στο ίδιο, σ. 824
21. Στο ίδιο, σ. 867
22. Στο ίδιο, σ. 870 επ. /873 επ.
23. Στο ίδιο, σ. 874
24. Στο ίδιο, σ. 883
25. Στο ίδιο, σ. 893 επ. /894 επ.
26. Στο ίδιο, σ. 896
27. Στο ίδιο, σ. 898
28. Στο ίδιο, σ. 900
29. Στο ίδιο, σ. 902 επ. /905 επ
30. Στο ίδιο, σ. 906
31. Στο ίδιο, σ. 930 επ. /932 επ.
32. Στο ίδιο, σ. 931
33. Στο ίδιο, σ. 933
34. Στο ίδιο, σ. 931
35. Στο ίδιο, σ. 938
36. «Αποκρίσεις … προς τους Αγγλικανούς, Ανωμότους, όπ. π., σ. 787
37. Στο ίδιο, σ. 791
38. Είναι η πλήρης ταυτότητα των Ορθοδόξων. Τα ονόματα: Έλληνες - Γραικοί (κατά τους Φράγκους) και Νέοι Ρωμαίοι ή Νεορωμαίοι, ως πολίτες της Νέας Ρώμης συνδέονται διαχρονικά σε μία αδιατάρακτη ενότητα πολιτισμού και παραδόσεως!
39. Στο ίδιο, σ. 789
40. Στο ίδιο, σ. 793
41. Στο ίδιο, σ. 787
42. Έζησε 1795-1867. Σχολάρχης κατά την εικοσαετία 1844-1864
43. Ως μητροπολίτου Φιλαδελφείας (το Οικουμενικό Πατριαρχείον και η Θεολογική Σχολή Χάλκης, στην Επετηρίδα Εστίας Θεολόγων – Χάλκης, Αθήνα 1980, σ. 168. Το ίδιο δηλώνει και ο καθηγητής της Σχολής Αρ. Πασαδαίος (Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης, Ιστορία-Αρχιτεκτονική, Αθήνα 1987, σ. 45 (σημ.82).
44. Εκτενή διαπραγμάτευση του θέματος βλ. στην μελέτη του π. Γεωργίου Τσέτση, Η συμβολή της Ιεράς Θεολογικής Σχολής Χάλκης εις την Οικουμενικήν Κίνησιν, στην Επετηρίδα Εστίας…., όπ. π., σ. 259-263.
45. Βλ. Δημητρίου Ν. Κιτσίκη, Ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας 1280-1924, Αθήνα 19963 σ. 235 επ.
46. Ο Σάμιουελ Χάντιγκτον έχει, άλλωστε διακηρύξει ότι «οι θρησκείες είναι πολύ ισχυρό εργαλείο για την πολιτική…!
47. Βλ. π. Γ.Δ. Μεταλληνού-Βαρβάρας Καλογεροπούλου-Μεταλληνού, ΑΡΧΕΙΟΝ της Ιεράς Θεολογικής Σχολής Χάλκης, τ. Ε΄, Αθήνα 009. Πρβλ. π. Γ.Δ. Μεταλληνού, Κριτική θεώρηση του παπικού θεσμού στην Χάλκη τον ΙΘ΄αιώνα. Ένα ανέκδοτο κείμενο του Κωνσταντίνου Τυπάλδου – Ιακωβάτου, στον Τόμο: Δώρημα στον Καθηγητή Βασίλειο Ν. Αναγνωστόπουλο, Αθήνα 2007, σ. 239 επ.
48. Βλασίου Ι. Φειδά, Αι Εγκύκλιοι του 1902 και του 1904 ως πρόδρομοι της Εγκυκλίου του 1920 εν τη ευρυτέρα οικουμενική προοπτική της Μητρός Εκκλησίας», Ορθοδοξία 2003, σ. 129-139 (εδώ:129).
49. Διάγγελμα του Οικουμενικού Πατριαρχείου» Προς τας απανταχού Εκκλησίας του Χριστού». Ιω. Ν. Καρμίρη, όπ. π., σ. 950 επ. /957 επ.
50. Στο ίδιο, σ. 960 επ.
51. Βλ. π. Γ.Δ. Μεταλληνού, Οικουμενικό Πατριαρχεό και Οικουμενισμός, στον τόμο του Ιδίου, Στα Μονοπάτια της Ρωμηοσύνης, Αθήνα 2008, σ. 121 επ.
52. Κατά τον Καθηγ. Βλάσιο Ι. Φειδά, «…Ο όρος «αναδενδράς» παρουσιάζει μεγαλύτερη σημασιολογική συγγένεια προς τις παραφυάδες», οι οποίες τρέφονται από τη ρίζα του δένδρου, αλλά δεν παράγουν καρπούς»! (όπ. π.). Είθε να είναι έτσι1 Βλ. όμως Ματθ. 3,10…
53. Βλ. π Γ.Δ Μεταλληνού, Οικουμενικό Πατριαρχείο και Οικουμενισμός, όπ. π., σ. 128.
54. Κατά τον καθηγητή Χρήστο Γιανναρά, η Εγκύκλιος «υποκαθιστά ή αποσιωπά την αλήθεια της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και του υπαρκτικού μυστηρίου της σωτηρίας, για χάρη της κοινωνιστικής και πιετιστικής αντίλιψης ενός ιδεολογικού χριστιανισμού, μια και σ’ αυτή «δεν υπάρχει ούτε υπαινιγμός της αλήθεις»» (Αλήθεια και ενότητα της Εκκλησία, Αθήνα 1997 , σ. 196 επ.
55. Είναι σπουδαίο κείμενο για τις μεθοδεύσεις του Οικουμενικού Θρόνου προς ενίσχυση του Οικουμενισμού. Η Εγκύκλιος απευθύνεται «προς τας αυτοκεφάλους Ορθοδόξους εκκλησίας».
56. Ο μεν π. Φλωρόφσκυ το 1961 απομακρύνθηκε από το ΠΣΕ, ο δε Ιωάννης Καρμίρης (το 1953) δηλώνει περόφροντις από τις εξελίξεις: «Είναι προφανές ότι η ανεπιφύλακτος και άνευ όρων συμμετοχή (της Ορθοδοξίας) εις δογματικά συνέδρια και η οργανική σύνδεσις αυτής μετά πολυαρίθμων ποικιλωνύμων Εκκλησιών και Ομολογιών και αιρέσεων επί βάσεως δογματικής και εκκλησιολογικής εν τω Παγκοσμίω Συμβουλίω των Εκκλησιών θα εσήμαινε παρέκκλισιν από της υπό του Πατριαρχικού Διαγγέλματος του 1920 χαραχθείσης γραμμής περί συνεργασίας αυτής μόνον εν τοις ζητήμασιν του Πρακτικού Χριστιανισμού και γενικώς δεν θα ήτο σύμφωνος προς τας θεωρητικάς αρχάς της Ορθοδοξίας και την μακραίωνα παράδοσιν αυτής, ως και την διδασκαλίαν και πράξιν των επτά Οικουμενικών Συνόδων και των μεγάλων Πατέρων αυτής» (όπ. π., σ. 953).
57. Ιω. Ν. Καρμίρη όπ. π., σ. 946 επ. /948 επ.
58. Στο ίδιο, σ. 947
59. Στο ίδιο, σ. 948
60. Στο ίδιο, σ. 949
61. Στο ίδιο, σ. 962
62. Στο ίδιο, σ. 956
63. Ήσαν οι: Σελευκείας Γερμανός (Στρατηγόπουλος), Ιω. Ευστρατίου, Βασίλειος Στεφανίδης, Βασίλειος Αντωνιάδης και Π. Κομνηνός.
64. π. Γεώργιος Τσέτσης , όπ. π., σ. 101.
65. Συνέντευξις στη Μαίρη Πίννη, Περιοδικό ΝΕΜΕΣΙΣ, Νοέμβριος 1999
66. π. Ιουστίνου Πόποβιτς, Η Ορθόδοξος εκκλησία και ο Οικουμενισμός, Θεσσαλονίκη 1974, σ. 224.
67. Στο ίδιο.
68. π. Θεοδώρου Ζήση, Άρθρο στον «Ορθόδοξο Τύπο», 16.7.2004
πηγή: Ρεσάλτο (κείμενο) και http://metapaterikiairesi.wordpress.com(βίντεο)
↧
Θεολογική-Αγιολογική Ημερίδα από τη Μητρόπολη Λαγκαδά
Την Τρίτη 28 Φεβρουαρίου, ημέρα μνήμης της Αγίας Νεομάρτυρος Κυράννης της Οσσαίας, ολοκληρώθηκαν οι εόρτιες εκδηλώσεις προς τιμήν της Αγίας με την Αρχιερατική Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων που ετελέσθη στον Ιερό Ναό Αγίας Κυράννης-Όσσης προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σερρών και Νιγρίτης κ.κ. Θεολόγου, ο οποίος στο κήρυγμά του εξήρε την προσωπικότητα και την αγωνιστικότητα της Αγίας Νεομάρτυρος Κυράννης που απετέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί πρότυπο και παράδειγμα φωτεινό για τον βίο των χριστιανών...
Εν συνεχείᾳ, στο Συνεδριακό Κέντρο της Όσσας πραγματοποιήθηκε επιστημονική Θεολογική-Αγιολογική Ημερίδα με θέμα «Tα περί του µαρτυρίου της Αγίαs Κυράννηs εις τα κείµενα των µαρτυρολογίων και εις την ανιστόρησιν των ιερών αυτής εικόνων», η οποία έγινε σε συνεργασία με τη Διεθνή Ακαδημία Θεολογικών και Φιλοσοφικών Σπουδών «οι Άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος».
Την Α.Θ.Π. τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο εξεπροσώπησε o Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σερρών και Νιγρίτης κ.κ. Θεολόγος, ο οποίος ανέγνωσε τον σεπτό πατριαρχικό εόρτιο χαιρετισμό, ενώ τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμο Β’ καθώς και την Ιερά Σύνοδο εξεπροσώπησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ.κ. Βαρνάβας, ο οποίος ανέγνωσε τον χαιρετισμό του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου.
Στην Ημερίδα παρέστησαν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μιλήτου κ.κ. Απόστολος και ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Θερμών κ.κ. Δημήτριος, ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Ιάκωβος Αθανασίου εκπρόσωπος του Παναγιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ.κ. Ανθίμου, ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Χρυσόστομος Μαϊδώνης Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου και εκπρόσωπος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου κ.κ. Νικοδήμου καθώς και καθηγητές της ανωτάτης εκπαιδεύσεως με επικεφαλής τον Κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ., ελλογιμώτατο καθηγητή κ. Μιχαήλ Τρίτο. Επίσης, τις εργασίες της Ημερίδος παρακολούθησαν ο ομότιμος καθηγητής Νευρολογίας κ. Σταύρος Μπαλογιάννης, Διευθυντής του Ερευνητικού Ινστιτούτου δια την Νόσον του Αλτζχάιμερ και λοιπών εκφυλιστικών παθήσεων του εγκεφάλου και μελέτης του Γήρατος, κληρικοί, εκπαιδευτικοί και πλήθος λαού.
Τις εργασίες της Ημερίδος άνοιξε η χορωδία της Ιεράς Μητροπόλεως Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης «ο Απόστολος Παύλος» με ύμνους από την ακολουθία της Αγίας, ενώ χαιρετισμούς, εναρκτικούς και ληκτικούς, απηύθυνε ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας, Μητροπολίτης Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης κ.κ. Ιωάννης, εμπνευστής και οργανωτής των εορτίων εκδηλώσεων.
Το επιστημονικό τμήμα των εισηγήσεων της ημερίδος «Tα περί του µαρτυρίου της Αγίαs Κυράννηs εις τα κείµενα των µαρτυρολογίων και εις την ανιστόρησιν των ιερών αυτής εικόνων» κάλυψαν, με την έμπειρη προεδρία του Κοσμήτορος της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ., καθ. Μιχαήλ Τρίτου, o μοναχός Μάξιμος Ἱβηρίτης (Νικολόπουλος), με θέμα «Οι απεικονίσεις της Αγίας Κυράννης», ο κ. Συμεών Πασχαλίδης, ἀν. Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. με θέμα «Οι Νεομάρτυρες της Θεσσαλονίκης κατά τον 18ο αιώνα. Επισημάνσεις γύρω από το μαρτύριο, την τιμή και την διάσωση της μνήμης τους, ως τις μέρες μας» και ο κ. Τρύφων Τσομπάνης με θέμα «Η Αγία Κυράννα στην Εικονογραφία. Αισθητικές Παρατηρήσεις».
Μετά το πέρας των εισηγήσεων ακολούθησε συζήτηση με ερωτήσεις που απηύθυνε το κοινό προς τους ομιλητές της Ημερίδος σχετικές με τα θέματα τα οποία εκείνοι κάλυψαν.
↧
↧
Κωνσταντίνος Χολέβας, Φεντεραλιστής σε λάθος εποχή
Φεντεραλιστής σε λάθος εποχήΟ κ. Θεόδωρος Πάγκαλος διαθέτει παιδεία και πολιτική εμπειρία . Όμως δεν μπορώ να καταλάβω πότε κάνει δηλώσεις για να πει κάτι ουσιαστικό και πότε απλώς λέει κάτι δημοσίως για να προκαλέσει εντυπώσεις. Η πρόσφατη δήλωσή του σε γαλλικό ραδιοφωνικό δίκτυο ότι είναι υπέρ της καταργήσεως της εθνικής κυριαρχίας και υπέρ μιας πλήρως Ομοσπονδιακής Ευρωπαϊκής Ενώσεως με προβλημάτισε...
Διότι είναι γνωστό στους παροικούντες την ευρωπαϊκή Ιερουσαλήμ ότι ο Φεντεραλισμός απέθανε και επιβιώνει επιτυχώς το εθνικό κράτος. Η διαφορά από τη δεκαετία του 1980 μέχρι σήμερα είναι ότι ενοποιήθηκαν οι δύο Γερμανίες και σήμερα το Βερολίνο με τον όγκο του, την οικονομική του δύναμη και τη σχετική αλαζονεία του αξιοποιεί την τους ευρωπαϊκούς θεσμούς για να επιβάλει μία μορφή ήπιας ηγεμονίας. Αν αυτό το αποδέχεται ο κ. Πάγκαλος ας το πει ξεκάθαρα. Αν. όμως, ερωτοτροπεί με ιδέες και οράματα ουτοπιστικά καλό θα ήταν να τον καλέσουμε να προσγειωθεί. Καλό και για εκείνον και για την πορεία του έθνους μας.Ο Φεντεραλισμός ξεκίνησε ως μία ακραία εκδοχή της ευρωπαϊκής ενοποιήσεως. Προτείνει την κατάργηση των εθνικών κρατών ή την ελαχιστοποίηση της κυριαρχίας τους ώστε η Ελλάδα, η Γαλλία κ.λπ. να καταστούν Νομαρχίες μιας υπερκυβέρνησης των Βρυξελλών. Σήμερα αυτά είναι ξεπερασμένα και γενικότερα οι υπερεθνικοί θεσμοί διέρχονται κρίση. Η κατάρρευση της ΕΣΣΔ, της Γιουγκοσλαβίας και άλλων πολυεθνικών μορφωμάτων απέδειξε ότι η έννοια του Έθνους και η αξία του Εθνικού κράτους παραμένουν σταθερά ερείσματα του νέου διεθνούς συστήματος. Ουδείς ευρωπαϊκός λαός θέλει να χάσει πλήρως την εθνική του κυριαρχία και την εθνική του ταυτότητα. Όποιος προτείνει κάτι τέτοιο μάλλον ζει σε λάθος εποχή ή λαμβάνει λανθασμένα μηνύματα.
Η Ευρ. Ένωση είναι χώρος συνεχών αγώνων ειρηνικών και τόπος διαπραγματεύσεων. Κάθε λαός, κάθε έθνος, κάθε κράτος προσπαθεί να κερδίσει όσα περισσότερα μπορεί. Έχουμε φυσικά παραχωρήσει ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας όσον αφορά τα νομισματικά, εμπορικά και οικονομικά θέματα. Δεν έχουμε, όμως, παραχωρήσει ολόκληρη την εθνική μας κυριαρχία. Η Ευρ. Ένωση έχει πλέον συνειδητοποιήσει ότι θα έχει μέλλον μόνον ως μία χαλαρή Συν-ομοσπονδία εθνικών κρατών με σεβασμό στην εθνική ταυτότητα κάθε λαού. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ στα πρώτα κείμενα της Ευρωπαϊκής Συνταγματικής Συνθήκης υπήρχε αναφορά στον Ύμνο της Ενώσεως, στο νεώτερο κείμενο που ισχύει σήμερα, δηλαδή στη Συνθήκη της Λισσαβόνας, αυτή η διάταξη απαλείφθηκε. Προφανώς διότι κάθε λαός είναι υπερήφανος για τον δικό του Εθνικό Ύμνο. Για να δούμε δε την προσπάθεια των εθνικών κρατών να διαφυλάξουν καίριους τομείς εθνικής κυριαρχίας και πολιτιστικής ταυτότητας ας θυμηθούμε δύο ενδεικτικά γεγονότα των τελευταίων ετών:
Α) Στις 2.10.2001 οι Ιρλανδοί επικύρωσαν με δημοψήφισμα την προαναφερθείσα Συνθήκη της Λισσαβόνας, τον Καταστατικό Χάρτη της Ευρ. Ενώσεως. Είχαν, .όμως, κατορθώσει μετά το ΟΧΙ τους στο δημοψήφισμα του 2008 να κερδίσουν τρεις δεσμεύσεις από την ηγεσία και τα όργανα της Ευρ. Ένώσεως. Πρώτον ότι δεν θα τους πιέσει κανείς να νομιμοποιήσουν τις αμβλώσεις και τη συμβίωση των ομοφυλοφίλων. Δεύτερον ότι δεν πρόκειται να ενταχθούν σε κάποιο μελλοντικό Ευρωπαϊκό Στρατό. Και τρίτον ότι δεν θα υποχρεωθούν να αυξήσουν τη φορολογία. Δηλαδή ένας ολιγάριθμος λαός 4 εκατομμυρίων επέτυχαν από τα 26 κράτη να γίνει σεβαστό ένα σημαντικό κομμάτι από τον πυρήνα της εθνικής τους κυριαρχίας.
Β) Στις 30.6.2009 το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας εξέδωσε την απόφασή του ως προς το ερώτημα αν είναι συμβατή η Συνθήκη της Λισσαβόνας με το Γερμανικό Σύνταγμα. Το Δικαστήριο απεφάνθη ότι ναι, μεν, αλλά.... Και το αλλά σημαίνει πολλά. Η Γερμανία θα διατηρεί την εθνική της κυριαρχία και το δικαίωμα να αποφασίζει χωρίς παρεμβάσεις της Ευρ. Ενώσεως σε ορισμένους τομείς και συγκεκριμένα για τον Στρατό, την Αστυνομία, τη φορολογία, την παιδεία, τον έλεγχο των ΜΜΕ και τις σχέσεις Εκκλησίας-Πολιτείας. Πάλι βλέπουμε, λοιπόν, ότι οι λαοί προσπαθούν να διαφυλάξουν την εθνική τους κυριαρχία σε τομείς που άπτονται των εθνικών και κοινωνικών τους ευαισθησιών.
Η ιδιαίτερη δυσκολία για την Ελλάδα είναι η οικονομική μας κατάσταση και η εξάρτησή μας από τις προθέσεις των δανειστών μας. Όμως ακόμη και σε αυτή την κατάσταση δικαιούμαστε και υποχρεούμαστε να αγωνισθούμε για την αξιοπρέπειά μας και τη διαφύλαξη σημαντικού μέρους της εθνικής κυριαρχίας. Οι ξένοι βρίσκουν και κάνουν. Αν οι ηγεσίες μας τους δίνουν την εικόνα της διαρκούς υποχώρησης και παραχώρησης τότε θα μας ζητούν όλο και περισσότερα. Αντιθέτως αν οι κυβερνώντες τον τόπο μας στέκονται σθεναροί, υπερήφανοι και ξέρουν να λένε ΟΧΙ όταν χρειάζεται τότε και οι δανειστές θα παύσουν να είναι θρασείς. Σε όλα τα πεδία της εξωτερικής πολιτικής η υποχωρητικότητα και τα συμπλέγματα μειονεξίας αποθρασύνουν την άλλη πλευρά.
Ο Φεντεραλισμός του κ. Πάγκαλου, λοιπόν, είναι σεβαστός ως άποψη, είναι όμως τελείως ξεπερασμένος. Θα προσέθετα δε είναι και βλαπτικός για τα εθνικά μας συμφέροντα. Παρά τις προσπάθειες των πάσης φύσεως διεθνιστών (μαρξιστών, νεοφιλελευθέρων, πολυπολιτισμικών κ.ά) τα έθνη και τα εθνικά κράτη ζουν και βασιλεύουν. ΤΙ θα γίνει μετά από 20 χρόνια δεν γνωρίζω. Πάντως σήμερα είναι ανάγκη όλοι μας να προστατεύσουμε ως κόρην οφθαλμού την εθνική μας κυριαρχία.
πηγή: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 28/2/2012
↧
Μητροπολίτης Κισάμου Αμφιλόχιος, Ποιοι αντιδράσαμε όταν το Υπουργείο Παιδείας κατήργησε τον Εκκλησιασμό κατά την ημέρα της εορτής των Τριών Ιεραρχών;
Του Σεβ. Μητροπολίτη Κισάμου κ. Αμφιλοχίου«Εάν για να έχουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να εξαφανίζουμε την ιδιοπροσωπεία των εθνών της, είπε σε παλαιότερη ομιλία του ο Ζακ Ντελόρ, τότε η Ένωση θα πάψει να είναι Ευρωπαϊκή….
Εάν δεν καταφέρουμε, συνεχίζει, να δώσουμε –μια ψυχή στην Ευρώπη- να της δώσουμε πνευματικότητα και νόημα, τότε το παιχνίδι έχει χαθεί».
Παρόμοιο προβληματισμό εξέφρασε και η πρώην επίτροπος Πολιτισμού του Λουξεμβούργου Βίβιαν Ρέντιγκς: «Η Ευρωπαϊκή ψυχή, είπε, θα καταστραφεί αν οδηγηθεί στην πολτοποίηση.
Είναι δικό μας καθήκον να ενισχύσομε, να προβάλλουμε και κρατήσουμε ζωντανή αυτή την πολυμορφία»...
Εντύπωση προκαλεί επίσης το γεγονός ότι στην Γαλλία του διαφωτισμού το κοσμικό κράτος επαναφέρει το μάθημα της θρησκευτικής παιδείας στα σχολεία γιατί, όπως διακηρύσσει ο σημερινός πρόεδρος της: «η θρησκευτική παιδεία θα δημιουργήσει ενάρετους πολίτες ενάντια στη διαφθορά».
Φαίνεται λοιπόν ότι προτεραιότητα στην Ευρώπη του σήμερα και του αύριο έχει η διαφύλαξη της πνευματικής ταυτότητας κάθε λαού και ο σεβασμός της ιδιοπροσωπείας του. Τι γίνεται όμως μ΄ εμάς τους Νεοέλληνες;
Τα γεγονότα των τελευταίων καιρών φοβούμαι οδηγούν στο συμπέρασμα ότι βρισκόμαστε, βρεθήκαμε, μετέωροι σ΄ ένα άπειρο ηθικό και πνευματικό κενό, έχοντας υπερβεί με τραγικό τρόπο τις ρομαντικές αυταπάτες μας.
Απρόσωποι και α-κοινωνικοί, αποψιλωμένοι από τον απατηλό εξωραϊσμό οιασδήποτε ιδεολογικής σκευής, προχωράμε στην νέα πραγματικότητα, η οποία κάτω από τέτοιες προϋποθέσεις φαντάζει σαν τρομακτικός εφιάλτης.
Η πανσπερμία των ιδεολογιών, οι οποίες άλλωστε έχουν στην πράξη χρεοκοπήσει, δεν μπορούν πιά να μας στηρίξουν και να μας παραμυθήσουν.
Φαντάζομαι πως ούτε ο Χέντρι Κίσσινγκερ όταν δήλωνε πως: «Ο Ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι΄ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες.
Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ, δηλαδή να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητα του να αναπτυχθεί, να διακριθεί να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια…», ούτε ο Κίσσινγκερ δεν υποψιαζόταν ότι αυτός ο λαός σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα θα οδηγείτο σε τέτοιο κλίμα σύγχυσης, ταραχής και αβεβαιότητας.
«Αν δεν στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω από την γη, ποτέ σου δεν θα μπορέσεις να σταθείς επάνω της», είπε σε ανύποπτο χρόνο ένας μεγάλος Έλληνας, ο Ελύτης.
Πόσοι από εμάς, αλήθεια, δεν ειρωνευτήκαμε, δεν χλευάσαμε, στην καθημερινότητα του βίου μας, αυτό τον λόγο; Πόσοι από εμάς δεν πιστέψαμε, δεν εγκλωβιστήκαμε στην ψευδαίσθηση ότι η ευδαιμονία και η ευζωία, που άλλοι ίσως μας προσέφεραν και εμείς άκριτα και αβασάνιστα υιοθετήσαμε ως στάση και τρόπο ζωής, είναι ο αυτοσκοπός της ζωής μας;
Πόσοι από εμάς δεν φορέσαμε τον μανδύα της καλοπέρασης, του ωχαδελφισμού, του βολέματος; Πόσοι από εμάς την αιματοβαμμένη πίστη, την τρισχιλιόχρονη ιστορία και την μοναδική γλώσσα του Γένους μας, της Ρωμιοσύνης δεν τα απαξιώσαμε και δεν τα υποτιμήσαμε;
Ίσως σε κάποιους, μάλλον σε πολλούς, στάθηκαν και εμπόδιο για τους στόχους τους. Ποιοί, αλήθεια, αντιδράσαμε όταν στα εγχειρίδια της Ελληνικής Ιστορίας ο ξεριζωμός της Σμύρνης «βαφτίστηκε»… «συνωστισμός»;
Ποιοι αντιδράσαμε όταν το, κατά τα άλλα σεβαστό, Υπουργείο Παιδείας κατήργησε τον Εκκλησιασμό κατά την ημέρα της εορτής των Τριών Ιεραρχών, σαν η εορτή αυτή να μην έχει καμία σχέση με την πίστη; Ποιοι αντιδράσαμε όταν…; όταν…;
Είναι τόσα πολλά αυτά τα…. όταν… Φοβηθήκαμε μην μας πουν οπισθοδρομικούς, ρομαντικούς, μη προοδευτικούς… Μας ήταν αρκετός ο «μέσος όρος».
Όμως… « όπου ανθεί ο μέσος όρος, παύω να υπάρχω», για να χρησιμοποιήσω και πάλι τον λόγο του ποιητή Ελύτη.
Φαίνεται, τελικά, ότι αρκεσθήκαμε σ΄ αυτό τον μέσο όρο και πιστέψαμε ότι μπορούμε να ευδοκιμήσομε μέσα στην μάζα της εκάστοτε πλειοψηφίας.
Διερωτώμαι, αλήθεια: πως είναι δυνατόν την στιγμή που η Ευρώπη μιλά για επιστροφή στις πνευματικές αξίες το Νεοελληνικό Κράτος, όλοι εμείς, τόσο εύκολα και ανώδυνα, τόσο άκριτα και αβασάνιστα να αποψιλωνόμεθα απ΄αυτές τις αξίες;
Μήπως τελικά στόχος είναι η επαλήθευση ενός παλιού θρησκειολογικού γνωμικού που προειδοποιεί πως: «όπου γεννιέται ένας Θεός γεννιέται και ένας πολιτισμός, και όπου πεθαίνει ένας Θεός πεθαίνει και ένας πολιτισμός»;
πηγή: romfea.gr
↧
Κωνσταντίνος Χολέβας, Η συμπαράσταση των Κυπρίων αδελφών
Η συμπαράσταση των Κυπρίων αδελφώνΑγαπητοί αναγνώστες, αυτό το Έθνος έχει μεγάλες δυνατότητες και ανεξάντλητες δεξαμενές απ’ όπου αντλεί δυνάμεις. Γι΄ αυτό μην απελπίζεστε για όσα συμβαίνουν. Ο Μείζων Ελληνισμός κατά το τελευταίο διάστημα απλώνει τα φτερά του και ανοίγει την αγκαλιά του για να δώσει στήριγμα και στοργή στην ταπεινωμένη και αδικουμένη μάνα Ελλάδα...
Οι Απόδημοί μας στην Αμερική με επικεφαλής την Εκκλησία κάνουν ό,τι μπορούν για να στείλουν ηθική κι υλική βοήθεια. Και οι αδελφοί μας Έλληνες της Κύπρου ξεπέρασαν κάθε προσδοκία ως προς τον τρόπο που δείχνουν τη συμπαράστασή τους.Πριν από μερικές δεκαετίες η μάνα αγωνιζόταν να βοηθήσει την χιλιοτραυματισμένη κόρη της. Στα χρόνια μετά το 1974 στον ελλαδικό χώρο συγκεντρωνόταν βοήθεια για τις 200.000 των προσφύγων Κυπρίων που είχαν ξεριζωθεί από τις τουρκικές ορδές του Αττίλα. Κι όμως το θαύμα έγινε άλλη μία φορά όπως έχει συμβεί και θα ξανασυμβεί στο Έθνος των Ελλήνων. Οι Κύπριοι κατόρθωσαν ταχύτατα να ορθοποδήσουν, να αποκτήσουν υγιή οικονομία, να κτίσουν τεράστια έργα στη Μέση Ανατολή, να αξιοποιήσουν τον ευέλικτο και μη γραφειοκρατικό κρατικό μηχανισμό τους και να ξαναβρούν την ελπίδα τους με θεμέλιο την Ορθόδοξη Πίστη τους και την Ιστορία του Ελληνισμού. Σήμερα η μικρή Κυπριακή Δημοκρατία είναι πλήρες μέλος της Ευρ. Ενώσεως έχοντας αποφύγει τις παγίδες του σχεδίου Ανάν και είναι έτοιμη να εκμεταλλευθεί τα οφέλη από την πλούσια ΑΟΖ της και από τη συνεργασία με το Ισραήλ.
Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος μιλώντας στις 20.2.2012 σε εκδήλωση του Ανθρωπιστικού Συνδέσμου Αθηνών στην Αθήνα ανέφερε το ακόλουθο συγκινητικό περιστατικό. Όταν προσφάτως επισκέφθηκε την Κύπρο τον πλησίασε μία γιαγιά πρόσφυγας από τα Κατεχόμενα βόρεια εδάφη. Του έδωσε τα λίγα ασημένια μαχαιροπήρουνα που είχε διασώσει από το πατρογονικό σπίτι της που το πατά η μπότα του κατακτητή. Του τα έδωσε μαζί με 5 ΕΥΡΩ για να ανακουφισθεί η δυσπραγούσα Μητέρα Ελλάδα. Τέτοια μικρά και μεγάλα περιστατικά καταγράφουν τα Κυπριακά ΜΜΕ και θα άξιζε να γίνουν γνωστότερα στην Ελλάδα. Σχολεία κάνουν εράνους, ποδοσφαιρικοί αγώνες αφιερώνονται στον πάσχοντα ελληνικό λαό, ενορίες και σωματεία δραστηριοποιούνται για να δώσει ο Κύπριος Έλληνας κάτι από το υστέρημά του υπέρ των αδελφών που υποφέρουν στην Ελλάδα.
Ο θαυμάσιος Κύπριος δημοσιογράφος της ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ, ο Λάζαρος Μαύρος ονόμασε αυτό το ωραίο ήθος «γραμμή Σώζου». Αναφέρεται στον ήρωα Δήμαρχο Λεμεσού Χριστόδουλο Σώζο, ο οποίος έπεσε έξω από τα Γιάννενα το 1913 κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων. Και δεν ήταν ο μόνος Κύπριος που θυσιάσθηκε για την κοινή Ελευθερία των Πανελλήνων. Από την εποχή του Ομήρου γνωρίζουμε τον άρρηκτο δεσμό της Κύπρου με τον υπόλοιπο Ελληνισμό, όταν ο βασιλιάς της Μεγαλονήσου Κινύρας έστειλε μία ασπίδα στον Αγαμέμνονα. Ήταν η συμβολική συμμετοχή των Κυπρίων στην Πανελλήνια εκστρατεία κατά της Τροίας. Οι αδιάρρηκτοι δεσμοί ενισχύθηκαν με την παρουσία Κυπρίων αγωνιστών στον ελλαδικό χώρο και το 1821 και στον Μακεδονικό Αγώνα και το 1912-13 και στο έπος του 1940 καθώς και στην Εθνική Αντίσταση. Όπως επίσης συγκινητική και αυθόρμητη ήταν η οικονομική και ψυχική συμπαράσταση των Κυπρίων στην Βόρειο Ήπειρο κατά τη δεκαετία του 1990 όταν έπεσε το βάρβαρο κομμουνιστικό καθεστώς και οι ομοεθνείς μας αναζητούσαν μία καλύτερη τύχη.
Δεν χρειάζονται πολλά λόγια όταν μιλούν τα έργα. Απλώς τα γράφω όλα αυτά για να τονίσω και τη δική μου ευγνωμοσύνη γι’ αυτό το απομακρυσμένο ελληνικό νησί που είναι τόσο κοντά μας.
πηγή: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 26/2/2012
↧
Βιβλιοπαρουσίαση: Πρεσβ. Διονυσίου Τάτση, Ιερεύς Γεώργιος Δ. Παΐσιος, εκ κώμης Χιονιάδων
Κυκλοφόρησε τις ημέρες αυτές το βιβλίο του Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση με τίτλο «Ιερεύς Γεώργιος Δ. Παΐσιος, εκ κώμης Χιονιάδων». Ο συγγραφέας περιγράφει την τελευταία συνάντησή του με τον μακαριστό πλέον π. Γεώργιο: «Τρεις μήνες πριν την κοίμηση του επισκέφτηκα τον π. Γεώργιο στο χωριό του. Ήταν κατάκοιτος και βρισκόταν στη δύση του βίου του. Τον φρόντιζε με αγάπη η πρεσβυτέρα και η θυγατέρα του Ηλέκτρα. Σε βαθιά γεράματα όντας ο καλός λευίτης δεν άκουγε και δεν έβλεπε. Ήταν δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να συνεννοηθείς μαζί του. Μάταια η πρεσβυτέρα του φώναζε δυνατά στο πτερύγιο του αυτιού του. Εκείνος δεν καταλάβαινε τί του έλεγε. Οι σωματικές του δυνάμεις είχαν ελαττωθεί υπερβολικά. Ο γέροντας λιγόστευε όπως η αναμμένη λαμπάδα.
Ο π. Γεώργιος ήταν γνωστός στην περιοχή και σαν ιστορικός συγγραφέας. Παρόλο που δεν είχε φοιτήσει σε ανώτερες σχολές, αγαπούσε τη μελέτη και με συνεχείς προσπάθειες κατόρθωσε να γράφει γλαφυρή καθαρεύουσα...
και να αναδιφά αραχνιασμένες εκκλησίες και κατασκονισμένα βιβλία, προκειμένου να συγκεντρώσει το υλικό των ιστορικών του μελετών. Μας άφησε ένα αξιόλογο ερευνητικό έργο, το οποίο κυρίως φιλοξενείται στις σελίδες του περιοδικού Ηπειρωτική Εστία, πού τότε εκδίδονταν στα Ιωάννινα. Αρκετές εργασίες κυκλοφόρησαν και σε ανάτυπα».
και να αναδιφά αραχνιασμένες εκκλησίες και κατασκονισμένα βιβλία, προκειμένου να συγκεντρώσει το υλικό των ιστορικών του μελετών. Μας άφησε ένα αξιόλογο ερευνητικό έργο, το οποίο κυρίως φιλοξενείται στις σελίδες του περιοδικού Ηπειρωτική Εστία, πού τότε εκδίδονταν στα Ιωάννινα. Αρκετές εργασίες κυκλοφόρησαν και σε ανάτυπα».
Στον Πρόλογο του βιβλίου ο π. Διονύσιος Τάτσης αναφέρει μεταξύ άλλων: «Πάντα σεβόμουν τον αείμνηστο ιερέα Γεώργιο Παΐσιο, τον εκ της κώμης των Χιονιάδων, παρόλο πού δεν είχα την ευκαιρία, αλλά και την ηλικία, να συνδεθώ πολύ μαζί του. Το γεγονός ότι έγραφε μελέτες και διέσωζε πολύτιμες πληροφορίες για την εκκλησιαστική ιστορία της επαρχίας μας, με έκανε να τον αγαπώ όσο ζούσε, αλλά και μετά την κοίμηση του, να τον θυμάμαι με νοσταλγία, κάθε φορά πού ανατρέχω στα κείμενα του για να συμπληρώσω τις δικές μου μελέτες για την ιστορία του τόπου μας.
Με ιδιαίτερη αγάπη περιέβαλλε τον π. Γεώργιο και ο Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κ. Ανδρέας, από την εποχή που ήταν ιεροκήρυκας. Αυτός ήταν και ο λόγος πού μου ανέθεσε να μιλήσω στο 17ο Ιερατικό Συνέδριο (2011) για την προσωπικότητα του. Ερευνώντας για τον π. Γεώργιο, διαπίστωσα ότι υπήρξε και βιογράφος του ιερομόναχου Χρύσανθου Λαϊνά, ο όποιος έζησε στην Κόνιτσα τον 19ο αιώνα και άφησε φήμη ενάρετου κληρικού. Έτσι θεώρησα χρέος μου, παράλληλα με τον π. Γεώργιο, να ασχοληθώ και με τον Χρύσανθο. Καρπός της προσπάθειάς μου αυτής είναι το βιβλίο Ιερομόναχος Χρύσανθος Λαϊνάς (2012)».
Δείτε και άλλα βιβλία του π. Διονυσίου Τάτση στο ιστολόγιο http://dtatsis.blogspot.com/
↧
↧
Αρχίζει η αξιολόγηση στις δημόσιες υπηρεσίες
Αντίστροφη μέτρηση για την αξιολόγηση των δημοσίων υπηρεσιών και φορέων σήμανε με την απόφαση του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Η αξιολόγηση θα γίνει στη βάση των κριτηρίων που έχουν θέσει οι Γάλλοι και άλλοι ειδικοί που συνεργάστηκαν με την κυβέρνηση για το έργο της αναδιάρθρωσης του κράτους. Μετά την αξιολόγηση των φορέων, σειρά θα έχει η αξιολόγηση προσωπικού, με απώτερο στόχο την απομάκρυνση υπαλλήλων.Συγκεκριμένα, σύμφωνα με Τα Νέα, η αξιολόγηση θα ξεκινήσει από τις οργανικές μονάδες του υπουργείου, τους εποπτευόμενους φορείς του και τις ανεξάρτητες Αρχές, ενώ η ίδια διαδικασία θα επεκταθεί σταδιακά σε όλα τα υπουργεία, τα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου και άλλους φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Η αξιολόγηση θα γίνει βάσει έξι κριτηρίων, με βασικότερο αυτό της αποδοτικότητας κάθε μονάδας σε συνάρτηση με το κόστος λειτουργίας της.
Τα έξι κριτήρια αξιολόγησης αφορούν:
τις ασκούμενες αρμοδιότητες και τους στόχους που επιτυγχάνουν οι δομές
την καταγραφή συνολικά των πηγών χρηματοδότησης
την ενδεχόμενη συνεργασία κάποιας υπηρεσίας με άλλες οργανικές μονάδες (στο πλαίσιο αυτό θα εξεταστεί αν υπάρχουν συναρμοδιότητες ή επικαλύψεις αρμοδιοτήτων)
τη στελέχωση κάθε υπηρεσίας (θα γίνει αποτύπωση του μέγιστου και του ελάχιστου αριθμού υπαλλήλων που απασχολήθηκαν κατά τη διάρκεια της τελευταίας τριετίας)
την αποτελεσματικότητα και την αποδοτικότητα των μονάδων
τις ανάγκες και προσδοκίες των πολιτών με ειδικά ερωτηματολόγια
πηγή: Τα ΝΕΑ, 29/2/2012
↧
Ἡμερίδα μέ θέμα: "Ἡ Ρωμηοσύνη καί οἱ νέοι"
Δελτίο ΤύπουὉ ΡωμΝΙΟΣ, τομέας νεότητος τοῦ Σωματείου τῆς «Ἑνωμένης Ρωμηοσύνης», σᾶς καλεῖ στὴν ἡμερίδα ποὺ διοργανώνει στὰ Γιάννενα, τὸ Σάββατο, 3 Μαρτίου 2012, ἀπὸ ὥρα 16.00-20.00, στὴ Ζωσιμαία Παιδαγωγικὴ Ἀκαδημία (Αἴθουσα Ἀρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος), μὲ θέμα: «Ἡ Ρωμηοσύνη καὶ οἱ νέοι»
Η "ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ" ἀποτελεῖται ἀπὸ μέλη ποὺ τὰ συνδέει ἡ ἀγάπη γιὰ τὶς ἀξίες μας, χωρὶς τὶς ὁποῖες δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ὑπάρχουμε ὡς ἄτομα ἐλεύθερα καὶ ὡς Ἔθνος...
Οἱ νέοι ἄνθρωποι ποὺ βρίσκονται κοντὰ στὴν Ε.ΡΩ. ἀπαρτίζουν τὸν ΄ΡωμΝΙΟ΄. Μὲ ποικίλες δράσεις ἐκφράζουν τὰ ἐνδιαφέροντα καὶ τὶς ἀνησυχίες τους καὶ μὲ χαρὰ προσκαλοῦν ὅλους στὴν 4η πανελλήνια σύναξη τῆς νεότητος στὴν ὄμορφη πόλη τῶν Ἰωαννίνων.Ἡ ἡμερίδα θὰ ξεκινήσει νωρὶς τὸ ἀπόγευμα τοῦ Σαββάτου, στὶς 16:30 μὲ πρῶτο ὁμιλητὴ τὸν πρωτοπρεσβύτερο π. Γεώργιο Μεταλληνὸ καὶ θέμα: «Ὁ ὁραματισμὸς δύο ρωμηῶν Γερόντων γιὰ τὰ ἐγγόνια τους». Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς καὶ ὁ Κολοκοτρώνης ἀναγνωρίζουν τὰ «ἐγγόνια τους» σήμερα; Καὶ οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες ἀναγνωρίζουμε τὴν ἐγγεγραμμένη μέσα μας «συγγένεια» μαζί τους; Ὁ κ. Νατσιὸς Δημήτριος θὰ ἀναπτύξει τὸ θέμα: «Ἡ ρωμέικη παράδοση: τροφὸς τοῦ μέλλοντος τῆς πατρίδος» ἐνῷ ὁ ἑπόμενος ὁμιλητὴς, κ. Ἀθανάσιος Σωτηρίου, υἱοθέτησε τὸν στίχο τοῦ ποιήματος τοῦ Κ. Παλαμᾶ: «Σμίλεψε δάσκαλε ψυχές..» ὡς τίτλο τῆς ὁμιλίας του. Καὶ ἐνῷ συμπτωματικὰ ἡ ἡμερίδα θὰ φιλοξενεῖται στὴν αἴθουσα τῆς Ζωσιμαίας Ἀκαδημίας ποὺ εἶναι δωρεὰ τοῦ εὐεργέτη Ζώη Καπλάνη, ὁ ἑπόμενος ὁμιλητὴς, κ. Δημήτριος Μαλάμης, θὰ παρουσιάσει ὀπτικοακουστικὸ ὑλικὸ καὶ θὰ ἀναφερθεῖ σὲ «Ἐθνικοὺς εὐεργέτες καταγόμενους ἀπὸ τὴν Ἤπειρο». Τέλος, ἡ κ. Μαρία Λουπίδου ὑπὸ τὸν τίτλο: «Οἱ νέοι καὶ ἡ Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη» θὰ παρουσιάσει μέρος τῶν δράσεων τοῦ τομέα νεότητος μὲ τὴν προβολὴ ὀπτικοακουστικοῦ ὑλικοῦ.
Τὴν Κυριακή, 4 Μαρτίου, Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, θὰ γίνει συνεκκλησιασμὸς στὸν Μητροπολιτικὸ Ναὸ Ἰωαννίνων καὶ θὰ ἀκολουθήσει ἐπίσκεψη στὸ νησάκι τῆς λίμνης καὶ στὸ Μουσεῖο τοῦ ΄Βρέλλη΄.
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
↧
Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, «Δεν μπορεί η Πολιτεία να στερεί στην Εκκλησία τη δυνατότητα να επιτελέσει το κοινωνικό της έργο»
Συνάντηση εργασίας με θέμα «Πολιτεία και Εκκλησία: Σχέσεις συνεργασίας σε μία εποχή κρίσης»
Η πρώτη συνάντηση εργασίας που διοργάνωσε η Γενική Γραμματεία Θρησκευμάτων του Υπουργείου Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων με θέμα: «Πολιτεία και Εκκλησία: Σχέσεις συνεργασίας σε μία εποχή κρίσης» και με τη συμμετοχή ιερέων της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών πραγματοποιήθηκε σήμερα το πρωί παρουσία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου και της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου...
Ο Μακαριώτατος στην ομιλία του αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, στη σημασία της στενής συνεργασίας μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας επ’ ωφελεία του ανθρώπου αλλά και της κοινωνίας εν γένει, "συνεργασία που γίνεται ακόμη πιο επιτακτική σε μία εξαιρετικά κρίσιμη για τον τόπο περίοδο" όπως ανέφερε χαρακτηριστικά.
"Οι εταίροι μας", πρόσθεσε, "επιδιώκουν να μας μετατρέψουν σε αποικία, θίγοντας βάναυσα την εθνική μας αξιοπρέπεια και ανεξαρτησία. Εμείς οφείλουμε να αντισταθούμε με όπλα τις αρχές και τις αξίες που κουβαλάμε ως λαός και τη θέλησή μας να αντιμετωπίσουμε θαρραλέα και αποφασιστικά την κρίση».
Στο πλαίσιο αυτής της συνεργασίας, υπογράμμισε ο Μακαριώτατος, οχήματα όπως η επιτροπή που είχε συσταθεί είναι εξαιρετικά χρήσιμα, υπό την έννοια ότι βοηθούν να επιλύονται τα όποια ζητήματα εν τη γενέσει τους στο πλαίσιο ψύχραιμου και νηφάλιου διαλόγου, ώστε αυτά να μην εξελίσσονται σε κρίσεις.
Τόνισε δε πως στο πλαίσιο του διαλόγου Εκκλησίας και Πολιτείας, η Εκκλησία διατηρεί πάντοτε τις κόκκινες γραμμές της.
Ο Μακαριώτατος δήλωσε εξαιρετικά απογοητευμένος από τη συνεργασία του με τα περισσότερα Υπουργεία, κάνοντας λόγο για «απίστευτη γραφειοκρατία, αλλά και ασυνεννοησία ανάμεσα στις πολιτικές ηγεσίες των Υπουργείων και τις διοικητικές τους δομές».
«Όταν η Εκκλησία επιχειρεί να πραγματοποιήσει και να επεκτείνει το κοινωνικό και το προνοιακό της έργο, πάντα ξαφνικά παρουσιάζονται προσκόμματα πάσης φύσεως» είπε. Και συνέχισε: «Δεν μπορεί για την έκδοση άδειας λειτουργίας ενός φιλανθρωπικού ιδρύματος να απαιτούνται περισσότερα από τρία χρόνια σε μία μάλιστα περίοδο που η Εκκλησία προσπαθεί με κάθε τρόπο να αναλάβει το έργο της προνοιακής μέριμνας.
"Δεν μπορεί ουσιαστικά η Πολιτεία να της στερεί τη δυνατότητα να επιτελέσει το κοινωνικό της έργο, ιδιαίτερα σε μία περίοδο που αυτό μπορεί να αποτελέσει κλειδί για τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής", τόνισε χαρακτηριστικά.
Με αφορμή, τέλος, το νομοσχέδιο του ΥΠΕΚΑ σχετικά με το πρόγραμμα "ΗΛΙΟΣ" ο Μακαριώτατος επισήμανε πως "δεν μπορεί η Εκκλησία να αντιμετωπίζεται από την Πολιτεία σε σχέση με την αξιοποίηση της περιουσίας της με τους χειρότερους δυνατούς όρους, σε αντίθεση με τους επίδοξους γερμανούς επενδυτές". "Φαίνεται πως η Εκκλησία στη χώρα μας, παρά τη μακρόχρονη προσφορά της στον λαό και το έθνος, αντιμετωπίζεται ως οργανισμός βήτα και γάμα κατηγορίας" κατέληξε.
↧
Γιώργος Παπαθανασόπουλος, Μηδέν Παιδεία, μηδέν ανάπτυξη
Μηδέν Παιδεία, μηδέν ανάπτυξηΟ εντυπωσιακός τίτλος του άρθρου δεν προέρχεται από κάποιον δάσκαλο ή καθηγητή, ούτε από ένα λογοτέχνη και διανοούμενο, ούτε διατυπώθηκε στην Ελλάδα! Πρόκειται για το σύνθημα της εκστρατείας, που πριν από λίγες ημέρες ξεκίνησε η έγκυρη και μεγάλης κυκλοφορίας ιταλική τεχνοκρατική και οικονομική εφημερίδα "24 Ώρες"! Με την εκστρατεία αυτή η εφημερίδα προωθεί την αντίληψη ότι δεν μπορεί να υπάρξει ανάκαμψη της σε βαθιά κρίση ευρισκόμενης ιταλικής οικονομίας, χωρίς να δοθεί ιδιαίτερο βάρος από το κράτος στην Παιδεία και, δια μέσου αυτής, στην έρευνα, στην εφευρετικότητα και στις καινοτομίες...
Αντίθετα, όπως επισημαίνει η εφημερίδα, η λογική της έως σήμερα γυμνής από κουλτούρα εκπαίδευσης οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα σε μια εφιαλτική κοινωνία, με συνεχώς αυξανόμενη ανεργία και με γεωμετρική πρόοδο επεκτεινόμενη φτώχεια.Για την δια της Παιδείας ανάκαμψη και ανάπτυξη της ιταλικής οικονομίας οι "24 Ώρες" διατυπώνουν προτάσεις. Πρώτη, να συνεργασθούν και να συντονιστούν τα Υπουργεία Παιδείας, Πολιτισμού και Έρευνας με τα οικονομικά Υπουργεία, ώστε να προωθηθεί η κουλτούρα στη νέα γενιά, ανεξάρτητα από την κατεύθυνση που θα πάρει στις σπουδές της. Και δεύτερη σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης η Παιδεία - εφαλτήριο για την ανάπτυξη να εμπνέεται από τις υψηλές αξίες της πολιτισμικής κληρονομιάς της χώρας, ώστε οι μαθητές και οι σπουδαστές να νιώσουν τί παράδοση κουβαλάνε στις πλάτες τους και να αντιληφθούν την ευθύνη που μεγαλώνοντας θα αποκτήσουν έναντι των γενιών που θα τους ακολουθήσουν.
Πιο συγκεκριμένα στην ιταλική εφημερίδα τονίζεται πως παράδειγμα μιας τέτοιας πολιτικής αποτελεί η Αθηναϊκή Δημοκρατία, καθώς και η διδασκαλία του Σωκράτη, ο οποίος σε όλη του τη ζωή επέμεινε και με το παράδειγμα του δίδαξε πως για να επιβιώσει μια Πολιτεία πρέπει οι νέοι να εκπαιδεύονται με τέτοιο τρόπο, ώστε να αποκτήσουν ισχυρά όπλα υπέρ της Δημοκρατίας και κατά της ηθικής διαφθοράς της πολιτικής. Η εφημερίδα υποστηρίζει πως η Παιδεία μεσοπρόθεσμα θα βοηθήσει στο να επανέλθουν "οι τυπικοί τόκοι στη θέση των spreads, ο άνθρωπος στη θέση του λύκου, το ψωμί στη θέση της πέτρας", η πραγματική οικονομία στη θέση της κερδοσκοπίας.
Ως ένα σοβαρό επιχείρημα του ρόλου που μπορεί να παίξει η Παιδεία στην ανάκαμψη και ανάπτυξη της ιταλικής οικονομίας οι "24 "Ωρες" αναφέρουν μια πρόσφατη μελέτη - έρευνα του Νίκλας Ποτράφκε, του Πανεπιστημίου της Κοστάντζα, που επεκτάθηκε σε 125 χώρες. Η μελέτη έχει τίτλο "Intelligence and Corruption" και δημοσιεύθηκε τον περασμένο Ιανουάριο στο περιοδικό " Economics Letters" (Τόμος 114, Νο 1). Η έρευνα κατέληξε στο συμπέρασμα πως στις χώρες όπου το επίπεδο της Παιδείας είναι υψηλό είναι μικρότερη η έκταση της διαφθοράς, δηλαδή του σαρακιού της οικονομίας και ενός από τους πιο σοβαρούς ανασταλτικούς παράγοντες για την ανάπτυξη. Η εκστρατεία της ιταλικής οικονομικής εφημερίδας αποκτά ιδιαίτερη σημασία, μετά την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να αποκλείσει την προστασία της ευρωπαϊκής φυσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς από το 8ο πρόγραμμα πλαίσιο για την έρευνα και την καινοτομία, προϋπολογισμού ύψους 80 δισ. Ευρώ.
Αν έρθουμε στην Ελληνική πραγματικότητα διαπιστώνει κανείς ότι ο διαρκής και συστηματικός διωγμός σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης των βασικών Αρχών και της εποικοδομητικής αγωγής για μια πραγματική Δημοκρατία, η ισοπέδωση της αξιοκρατίας, το πέρασμα της ιδεοληψίας στις υψηλές ανθρώπινες Αξίες και στους θεμελιώδεις θεσμούς της Πολιτείας, η παραποίηση της Ιστορίας, η πτώχευση του γλωσσικού θησαυρού μας, η αποκοπή από τις ρίζες μας, η γενικευμένη διαμόρφωση ως ιδανικού της δημοσιοϋπαλληλικής αντίληψης, η συγκρότηση μιας ιδεολογικής "ιεράς εξέτασης", που τιμωρεί αμείλικτα οποιαδήποτε αντίληψη και σκέψη ελεύθερης οικονομίας, καινοτομίας, εργατικότητας, εντιμότητας και επιχειρηματικότητας, μας οδήγησαν στη σημερινή οικονομική και κοινωνική κατάντια.
Τα πράγματα σήμερα στην ελληνική κοινωνία είναι εξαιρετικά δυσοίωνα. Ενδεικτικό της κατάστασης μας είναι πως όποιος προτείνει αυτό που οι "24 Ώρες" με έμφαση πρότειναν στην Ιταλία, η Παιδεία δηλαδή να γίνει εφαλτήριο για μια καλύτερη Ελλάδα, θα θεωρηθεί γραφικός, εξωγήινος…. Οι συνειδήσεις όσων έχουν στα χέρια τους την εξουσία διαμόρφωσης της οικονομίας και του βιοτικού και πολιτισμικού επιπέδου μας, επί δεκαετίες διαβρώθηκαν από τον ωφελιμισμό και το σύνδρομο της εξουσιαστικής δύναμης, όπως το περιγράφει ο Τόμας Χομπς στον "Λεβιάθαν". Από την άλλη πλευρά πολλών από εμάς των υπολοίπων οι συνειδήσεις διαβρώθηκαν επίσης και ενώ καταδικάζουμε και μάλιστα με αυστηρό τρόπο την ανικανότητα του πολιτικού συστήματος, και καταγγέλλουμε τη διαφθορά στις δημόσιες υπηρεσίες, εμείς οι ίδιοι αναζητούμε τρόπους για να φοροδιαφύγουμε, ή για να διεκπεραιώσουμε, δια της διαφθοράς, υποθέσεις μας….
Τα ισχυρότατα κτυπήματα που δεχόμαστε και που θα συνεχιστούν για πολλά χρόνια ακόμη, ίσως μας νουθετήσουν, ίσως μας κάνουν να αλλάξουμε νοοτροπία, να ξαναγυρίσουμε στα παραδοσιακά προτερήματα μας, που στους περασμένους αιώνες μας ανέδειξαν σε έξοχους επιχειρηματίες και που τα συνεχίζουμε σε χώρες που προσφέρονται για επιχειρηματικές πρωτοβουλίες. Μην ξεχνάμε ότι υπό οθωμανική δουλεία οι Έλληνες αξιοποίησαν τα τάλαντα τους και στον ανταγωνισμό τους, στη Σμύρνη λ.χ., με τους Οθωμανούς, τους Εβραίους, και τους Αρμενίους πέτυχαν, υπό ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες, να επικρατήσουν πολιτισμικά, κοινωνικά και οικονομικά.
Το πολιτικό κατεστημένο και η δημόσια διοίκηση έχουν καταρρακωθεί στη συνείδηση μας. Στο χέρι μας τώρα είναι να αλλάξουμε προς το καλύτερο την κοινωνία μας, αρχίζοντας από τη σωστή επιλογή αυτών που αξιοκρατικά κρίνουμε ότι είναι ικανοί να μας οδηγήσουν στην πραγματική ανάπτυξη, μέσα από μια σωστή Παιδεία, αντάξια της Παράδοσης και του Πολιτισμού μας. Από αποδεδειγμένα ικανούς και αδιάφθορους πολίτες πρέπει να δημιουργηθεί η νέα ανιδιοτελής, δημοκρατική, πατριωτική και αποτελεσματική πολιτική ηγεσία. Αυτή πρέπει να αποτάξει όλες τις κακές έξεις μιας πωρωμένης και κλειστής κάστας και να επιδοθεί με αλτρουισμό στην εθνική ανασυγκρότηση, στην οικονομική ανάπτυξη και στην αποκατάσταση της εθνικής μας αξιοπρέπειας, μέσα από μια ανοικτή και με επίγνωση των υποχρεώσεων της κοινωνία. Δεν είναι εύκολο το εγχείρημα, όμως αξίζει τον κόπο. Όσοι αναλάβουν την ευθύνη και την πρωτοβουλία να το επιχειρήσουν και επιτύχουν την ηθική, κοινωνική, εθνική και οικονομική ανάκαμψη της χώρας θα γραφτούν με χρυσά γράμματα στην Ιστορία.
↧
↧
Δελτίο Τύπου Υπουργείου Παιδείας για τη συνάντηση εργασίας με ιερείς της Αρχιεπισκοπής
Συνάντηση εργασίας με Ιερείς της Αρχιεπισκοπής ΑθηνώνΗ Γενική Γραμματεία Θρησκευμάτων διοργάνωσε σήμερα, 29/02/2012, συνάντηση εργασίας με Ιερείς της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, με θέμα «Πολιτεία και Εκκλησία: σχέσεις συνεργασίας σε μια εποχή κρίσης». Στη συνάντηση, που συμμετείχε η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου και ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ.κ. Ιερώνυμος, συζητήθηκε η συνεργασία Πολιτείας και Εκκλησίας σε τομείς όπου μπορεί να υπάρχει κοινή παρέμβαση για την αντιμετώπιση κοινωνικών φαινομένων...
Ο Αρχιεπίσκοπος κ.κ. Ιερώνυμος επισήμανε ότι η Εκκλησία δεν θα πρέπει να «κλείνεται μέσα στους τοίχους» γιατί έτσι θα γίνει μουσειακός χώρος. Επίσης, αναφέρθηκε στην πολύ καλή συνεργασία της Εκκλησίας με το Υπουργείο Παιδείας.
Η Υπουργός Παιδείας, Άννα Διαμαντοπούλου, κατά τη συνάντηση τόνισε την ανάγκη συνεργασίας και συνένωσης δυνάμεων για το καλύτερο δυνατό αποτελέσματα σε μια εποχή κρίσης και κοινωνικών προβλημάτων. Η Υπουργός υπογράμμισε τη συμβολική αξία της σημερινής συνεργασίας με Ιερείς που συμμετείχαν με ενδιαφέρουσες προτάσεις και εξήρε τη στάση του Αρχιεπισκόπου που υποστηρίζει τη συνεργασία Πολιτείας -Εκκλησίας.
Στην ομιλία του ο Αναπληρωτής Υπουργός Παιδείας, Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος, επισήμανε ότι σήμερα την ώρα της βαθιάς και πολύπλευρης κρίσης, η Εκκλησία με το κοινωνικό της έργο διασώζει τον κοινωνικό ιστό και διατηρεί την κοινωνική συνοχή του έθνους. Τόνισε δε, ότι ανέκαθεν η Ορθόδοξη Εκκλησία μας σε καιρούς χαλεπούς απετέλεσε την κιβωτό της διάσωσης του Ελληνισμού.
Η Υφυπουργός Παιδείας, Εύη Χριστοφιλοπούλου, τόνισε την ανάγκη επέκτασης της αγαστής συνεργασίας Πολιτείας-Εκκλησίας, όχι μόνο σε κεντρικό, άλλα πρωτίστως σε τοπικό επίπεδο, μέσω των δικτύων σχολείων και Εκκλησίας, με σκοπό την ενίσχυση των μαθητών και των οικογενειών τους. Στην προσπάθεια αυτή ο ρόλος του δασκάλου και του κληρικού, σε επίπεδο γειτονιάς και ενορίας είναι κομβικής σημασίας.
↧
Απάντηση Υπουργείου Παιδείας σε Αναφορά του βουλευτή της ΝΔ Μιχαήλ Μπεκίρη για τα Θρησκευτικά του Γυμνασίου
Είχαμε προ καιρού δημοσιεύσει Ερώτηση του βουλευτή της Ν.Δ. Μιχαήλ Μπεκίρη προς την Υπουργό Παιδείας με θέμα «Αλλαγή της διδακτέας ύλης των θρησκευτικών της Β’ Γυμνασίου». Εκτός από την Ερώτηση αυτή που επισήμως δεν έλαβε απάντηση, ο ίδιος βουλευτής με Αναφορά του προς το Υπουργείο Παιδείας μεταβίβαζε το άρθρο του Τύπου της Κυριακής (15/1/2012) με τίτλο «Διώχνουν την Παναγιά από τα σχολεία;». Στην Αναφορά αυτή απάντησε το Υπουργείο Παιδείας με τα ίδια ακριβώς λόγια (κατά λέξη εκτός του ονόματος του ερωτώντος βουλευτή) που είχε απαντήσει σε σχετική ερώτηση του βουλευτή της ΝΔ Νίκου Νικολόπουλου (δείτε την Απάντηση εκείνη ΕΔΩ).«Απαντώντας στο ανωτέρω σχετικό έγγραφο σας και σε δημοσίευμα εφημερίδας το οποίο κατέθεσε ως Αναφορά ο Βουλευτής κ. Μ. Μπεκίρης σχετικά με το μάθημα των Θρησκευτικών στη Β' Γυμνασίου, σας κάνουμε γνωστά τα ακόλουθα:
Τα Θρησκευτικά σήμερα τείνουν σταθερά να είναι ένα μάθημα ανοικτό και ανεκτικό προς τις άλλες χριστιανικές ομολογίες αλλά και τις άλλες θρησκείες με γνωσιακό και παιδαγωγικό χαρακτήρα.
Στο πλαίσιο του Νέου Σχολείου έχει ήδη εκπονηθεί και εφαρμόζεται από φέτος πιλοτικά ένα νέο Πρόγραμμα Σπουδών (ΠΣ) και στα Θρησκευτικά. Η πρόταση για το νέο ΠΣ στα Θρησκευτικά κινείται στην κατεύθυνση, αφενός, του θρησκευτικού γραμματισμού των μαθητών και. αφετέρου, της κριτικής εκπαίδευσης. Μια θεμελιώδης καινοτομία ως προς την επιλογή των περιεχομένων του νέου ΠΣ είναι το άνοιγμα γνωριμίας με τις θρησκείες του κόσμου σε όλες τις τάξεις όπου διδάσκεται.
Η θρησκευτική αγωγή στο Νέο Σχολείο όχι μόνο δεν παραβιάζει την θρησκευτική ελευθερία κανενός μαθητή, αλλά αντίθετα, απευθύνεται και ενδιαφέρει όλους τους μαθητές, ανεξαρτήτως ομολογίας ή θρησκεύματος. Ο άξονας αυτός πρόκειται να επεκταθεί και στα Θρησκευτικά του Νέου Λυκείου και πιο συγκεκριμένα θα αφορά τον διάλογο θρησκείας και πολιτισμού σε σχέση με τη σημερινή εποχή και την κοινωνία της ύστερης νεωτερικότητας , καθώς και τα ποικίλα ζητήματα ηθικού κυρίως προβληματισμού που αυτή θέτει.»
Απάντηση Υπ Παιδείας σε Αναφορά του Μιχαήλ Μπεκίρη για τα Θρησκευτικά Γυμνασίου
↧
Απάντηση Υπουργείου Παιδείας σε Ερώτηση του βουλευτή του ΛΑΟΣ Κυριάκου Βελόπουλου για τα Θρησκευτικά του Γυμνασίου
Διαβάστε και Νεωτεριστές Θεολόγοι και Υπουργείο Παιδείας αλλοιώνουν το χριστιανικό μάθημα των Θρησκευτικών
![]()
Απάντηση Υπ Παιδείας σε Αναφορά του Κυριάκου Βελόπουλου για τα Θρησκευτικά Γυμνασίου![]()
Το Υπουργείο Παιδείας απάντησε σε Ερώτηση του βουλευτή του ΛΑΟΣ Κυριάκου Βελόπουλου για τα Θρησκευτικά του Γυμνασίου. Η Απάντηση είναι πανομοιότυπη (κατά λέξη) με τις Απαντήσεις που έδωσε το Υπουργείο σε σχετική Ερώτηση του βουλευτή Νίκου Νικολόπουλου (η Απάντηση ΕΔΩ1) και σε Αναφορά του βουλευτή Μιχαήλ Μπεκίρη (η Απάντηση ΕΔΩ2).
Δείτε την Απάντηση στον βουλευτή Κυριάκο Βελόπουλο πατώντας το Διαβάστε περισσότεραΑπάντηση Υπ Παιδείας σε Αναφορά του Κυριάκου Βελόπουλου για τα Θρησκευτικά Γυμνασίου
↧
Μιχαήλ Μπεκίρης, βουλευτής ΝΔ, «Μετατρέπουν το μάθημα των θρησκευτικών σε θρησκειολογικό»
Δελτίο Τύπου εξέδωσε σήμερα Τετάρτη, 29/2/2012 ο βουλευτής της ΝΔ Μιχαήλ Μπεκίρης με θέμα «Μετατρέπουν το μάθημα των θρησκευτικών σε θρησκειολογικό». Ο βουλευτής κοινοποιεί την Απάντηση που έλαβε από το Υπουργείο Παιδείας σε σχετική αναφορά του για τη ριζική αλλαγή του μαθήματος των Θρησκευτικών στο Γυμνάσιο. Δεν αρκείται όμως μόνο σε αυτό. Τονίζει ότι «συνεχίζει να προκαλεί το κοινό αίσθημα ακόμα και με τις απαντήσεις της η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας για το θέμα που αφορά την διδακτέα ύλη και το νέο διδακτικό εγχειρίδιο των θρησκευτικών της Β΄ Γυμνασίου»...
Και συνεχιζει «Με επιστημονικούς όρους, προσπαθούν να παρουσιάσουν ως θεμελιώδη καινοτομία την νέα προσέγγιση του μαθήματος των θρησκευτικών, που θα έχει ως αποτέλεσμα το μάθημα να χάσει την χριστιανική του μορφή και να γίνει θρησκειολογικό». Υπόσχεται δε να επαναφέρει το θέμα στη Βουλή με στόχο «να διατηρηθεί το μάθημα των θρησκευτικών ως έχει».
Δείτε παρακάτω ολόκληρο το σχετικό Δελτίο Τύπου
Πάτρα 29/02/12
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Μετατρέπουν το μάθημα των θρησκευτικών σε θρησκειολογικό
Συνεχίζει να προκαλεί το κοινό αίσθημα ακόμα και με τις απαντήσεις της η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, Δια βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, για το θέμα που αφορά την διδακτέα ύλη και το νέο διδακτικό εγχειρίδιο των θρησκευτικών της Β΄ Γυμνασίου.
Αυτό δηλώνει ο Βουλευτής Αχαΐας και πρώην Υφυπουργός Μιχάλης Μπεκίρης μετά την απάντηση που έλαβε από την αρμόδια Υπουργό. Συγκεκριμένα, ο Αχαιός πολιτικός αναφέρει ότι, με επιστημονικούς όρους, προσπαθούν να παρουσιάσουν ως θεμελιώδη καινοτομία την νέα προσέγγιση του μαθήματος των θρησκευτικών, που θα έχει ως αποτέλεσμα το μάθημα να χάσει την χριστιανική του μορφή και να γίνει θρησκειολογικό. Δηλαδή, γίνεται μια προσπάθεια μελέτης της θρησκείας μας από κοσμικής άποψης, μια προσπάθεια ορθολογιστικής προσέγγισης και συχνά νατουραλιστικής, μη υπερφυσικής ερμηνείας της θρησκείας, που σημαίνει την απαρχή μιας μη θεολογικής ακαδημαϊκής μελέτης του θρησκευτικού φαινομένου.
Με απλά λόγια η ηγεσία του υπουργείου με τους συμβούλους της, προσπαθούν και επιδιώκουν, η νεολαία να προσεγγίσει και να κατανοήσει την χριστιανική θρησκεία εκ των έξω, όχι ως πιστοί, αλλά από την ιστορική, κοινωνιολογική, ή ανθρωπολογική οπτική της.
Τέλος ο κ. Μπεκίρης σημείωσε ότι επειδή δεν θεωρεί περιττό για τους μαθητές να διδαχθούν για την Παναγία, τα Πάθη, τη Σταύρωση και την Ανάσταση του Κυρίου, γεγονότα στα οποία γίνεται εκτεταμένη αναφορά στο τωρινό βιβλίο θα επαναφέρει το θέμα στη Βουλή για να διατηρηθεί το μάθημα των θρησκευτικών ως έχει.
Το πλήρες κείμενο της απάντησης έχει ως εξής:
«Απαντώντας στο ανωτέρω σχετικό έγγραφο σας και σε δημοσίευμα εφημερίδας το οποίο κατέθεσε ως Αναφορά ο Βουλευτής κ. Μ. Μπεκίρης σχετικά με το μάθημα των Θρησκευτικών στη Β' Γυμνασίου, σας κάνουμε γνωστά τα ακόλουθα:
Τα Θρησκευτικά σήμερα τείνουν σταθερά να είναι ένα μάθημα ανοικτό και ανεκτικό προς τις άλλες χριστιανικές ομολογίες αλλά και τις άλλες θρησκείες με γνωσιακό και παιδαγωγικό χαρακτήρα.
Στο πλαίσιο του Νέου Σχολείου έχει ήδη εκπονηθεί και εφαρμόζεται από φέτος πιλοτικά ένα νέο Πρόγραμμα Σπουδών (ΠΣ) και στα Θρησκευτικά. Η πρόταση για το νέο ΠΣ στα Θρησκευτικά κινείται στην κατεύθυνση, αφενός, του θρησκευτικού γραμματισμού των μαθητών και. αφετέρου, της κριτικής εκπαίδευσης. Μια θεμελιώδης καινοτομία ως προς την επιλογή των περιεχομένων του νέου ΠΣ είναι το άνοιγμα γνωριμίας με τις θρησκείες του κόσμου σε όλες τις τάξεις όπου διδάσκεται.
Η θρησκευτική αγωγή στο Νέο Σχολείο όχι μόνο δεν παραβιάζει την θρησκευτική ελευθερία κανενός μαθητή, αλλά αντίθετα, απευθύνεται και ενδιαφέρει όλους τους μαθητές, ανεξαρτήτως ομολογίας ή θρησκεύματος. Ο άξονας αυτός πρόκειται να επεκταθεί και στα Θρησκευτικά του Νέου Λυκείου και πιο συγκεκριμένα θα αφορά τον διάλογο θρησκείας και πολιτισμού σε σχέση με τη σημερινή εποχή και την κοινωνία της ύστερης νεωτερικότητας, καθώς και τα ποικίλα ζητήματα ηθικού κυρίως προβληματισμού που αυτή θέτει.»
↧
↧
Κυκλοφορεῖ τό φύλλον τῆς 02.03.12 τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου»
Μερικά ἀπό τά περιεχόμενά του:◇ Βατικανόν: Ὅλαι αἱ ἐλπίδες διά τήν προώθησιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἰς τήν Πανορθόδοξον Σύνοδον.Ὁμολογεῖ τήν χρεωκοπίαν τῶν θεολογικῶν Διαλόγων καί τοῦ λαϊκοῦ–κοινωνικοῦ Οἰκουμενισμοῦ...
◇ Ἀπό τήν λογοκρισίαν τῶν ἀντιεβραϊκῶν ἐγκωμίων τοῦ Ἐπιταφίου εἰς τήν αἱρετικήν μεταπατερικήν θεολογίαν καί τήν «διηρημένην» Ἐκκλησίαν. Οἱ Ἱεράρχαι μέ γνήσιον Ὀρθόδοξον φρόνημα ὀφείλουν νά ἀντιδράσουν δυναμικῶς.
◇ Ἀπό τήν Πατερικότητα εἰς τήν Μεταπατερικότητα. Ἡ αὐτοαναίρεσις τῆς Ὀρθοδόξου ἡγεσίας. Τοῦ π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, Ὁμοτ. Καθ. Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν.
◇ Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ Μαρτύριον. Τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Μάρκου Κ. Μανώλη.
◇ «Ὁ θάνατος τοῦ Θεοῦ καί τοῦ πλησίον». Ὑπὸ τοῦ Σεβ. Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασσίου κ. Ἱεροθέου.
◇ Συνέντευξις-«φωτιά»ἐναντίον τοῦ Ἀθηνῶν καὶ τῶν Σεβ. Δημητριάδος καὶ Ἀρκαλοχωρίου ἀπό τόν ἐπί τριετίαν στενόν συνεργάτην τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κυροῦ Χριστοδούλου, Δρ. Γεώργιον Μοῦρτον.
◇ Ἔκκλησις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν νὰ «κουρέψουν» αἱ τράπεζαι τὰ χρέη τῶν Ἑλλήνων Δανειοληπτῶν.
◇ Ἡ Κυβέρνησις τῆς Ἱσπανίας προωθεῖ τήν κατάργησιν τῶν νόμων διά τάς ἀμβλώσεις καί τήν ἀντισύλληψιν.
◇ Εἰς κατάστασιν πανικοῦ «τὰ παπαγαλάκια» τῶν μεταπατερικῶν θεολόγων μετὰ τὰς ἀποκαλύψεις εἰς τὴν ἡμερίδα τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς. Τοῦ κ. Ἰωάννου Ν. Μαρκᾶ.
◇ Ὁ Πάπας καὶ τὸ Βατικανὸν ἐμπαίζουν ἐμφανῶς τὸν Ἑλληνικὸν Λαόν.
Γεγονότα καί Σχόλια. Βιβλιοκρισίαι καί ἄλλη ἐνδιαφέρουσα ὕλη συμπληρώνουν τό φύλλον.
↧
Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Γι' αυτό έζησε το Βυζάντιο χίλια χρόνια...
πηγή: Ι.Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου και simeronwordpress
ερός Ναός Αγίου Αντωνίου Θεσσαλονίκης
Πνευματικά Σχόλια στο κήρυγμα της Κυριακής με τον π. Θεόδωρο Ζήση Ομ. Καθηγητή Πανεπιστημίου Α.Π.Θ.
ΚΥΡΙΑΚΗ 26 Φεβρουαρίου 2012![]()
ερός Ναός Αγίου Αντωνίου Θεσσαλονίκης
Πνευματικά Σχόλια στο κήρυγμα της Κυριακής με τον π. Θεόδωρο Ζήση Ομ. Καθηγητή Πανεπιστημίου Α.Π.Θ.
ΚΥΡΙΑΚΗ 26 Φεβρουαρίου 2012
↧
Ηρακλής Ρεράκης, «Ο Χριστιανικός λόγος και το παράλογο της παγκοσμιοποίησης»
Παγκοσμιοποίηση - Πολυπολιτισμικότητα - Διαφωτισμός - Χριστιανικός λόγοςΕκτενή αποσπάσματα της ομιλίας του με θέμα: «Ο Χριστιανικός λόγος και το παράλογο της παγκοσμιοποίησης» που πραγματοποιήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2012 στον Ιερό Ναό Αγίου Θεράποντα Μυτιλήνης σε εκδήλωση που διοργάνωσαν η Ιερά Μητρόπολη Μυτιλήνης και η Ένωση Θεολόγων Νομού Λέσβου.
Παγκοσμιοποίηση δεν είναι μόνο μια παγκόσμια αγορά, αλλά και μία τάση των ανθρώπων για μια παγκόσμια επικοινωνία και για έναν παγκόσμιο πολιτισμό, στον οποίο πολλά αγαθά αλλά και πολλές αξίες μοιάζουν να είναι ενδιαφέρουν ή να εξυπηρετούν όλους τους ανθρώπους του πλανήτη. Ωστόσο η Παγκοσμιοποίηση, με την υιοθέτηση της πολυπολιτισμικότητας ως κυρίαρχου διαμεσολαβητικού μοντέλου επικοινωνίας, συνετέλεσε στη σταδιακή αλλαγή των κωδίκων και των ταυτοτήτων των λαών και στην επιβολή νέων προτύπων και αξιών παγκόσμιας εμβέλειας που συνήθως διακρίνονται για το σχετικισμό και τη γενικότητά τους...
Από την άλλη πλευρά, οι οικονομίες χωρών και κρατών εντάσσονται σε ένα παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, όπου σημαντικό ρόλο διαδραματίζει η ανάπτυξη διεθνών οικονομικών σχέσεων και συναλλαγών και η ενίσχυση αγορών για αγαθά και υπηρεσίες πέρα από τα σύνορα μεμονωμένων κρατών. Αυτές οι οικονομικοκοινωνικές διαρθρώσεις επιβάλλουν υποχρεωτικά την εμπλοκή όλων των ανθρώπων, αν αυτοί επιθυμούν να επιβιώσουν μέσα στη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται. Αποτέλεσμα αυτών είναι οι πολυεθνικές εταιρείες, οι δαιδαλώδεις οικονομικές διασυνδέσεις και ένας χρηματοοικονομικός διαπολιτισμικός χώρος που συνθέτουν μια υπερεθνική οικουμένη.
Και ενώ θα περίμενε κανείς τη συνεργασία λαών και προσώπων μέσα σ΄ ένα τέτοιο πλαίσιο, παρουσιάζονται ανταγωνιστικές δυνάμεις παγκόσμιας εμβέλειας, που κινούν τα νήματα και προαποφασίζουν για το μέλλον άλλων. Η διάθεση ορισμένων κρατών να ηγεμονεύουν σε ολόκληρο τον πλανήτη, μέσα από ένα άτεγκτο οικονομικό ιμπεριαλισμό, είναι το σημείο που χαρακτηρίζει τη σημερινή Παγκοσμιοποίηση. Έτσι ο λόγος της Παγκοσμιοποίησης δεν είναι πλέον ένας οικουμενικός λόγος ένας λόγος παγκοσμιότητας, ειρήνης, ασφάλειας, συναδέλφωσης των λαών αλλά ένας εξουσιαστικός, αφομοιωτικός και ομογενοποιητικός λόγος.
Με τη διεθνοποίηση της οικονομίας και τη θεοποίηση της παραγωγικότητας, του ανταγωνισμού και του κέρδους χωρίς όρια, φαίνεται ότι βρισκόμαστε πλέον στο τελευταίο στάδιο της προσαρμογής των πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων όλων των χωρών στα ιδιαίτερα συμφέροντα μιας ομάδας παγκόσμιας διακυβέρνησης.
Η εποχή του Διαφωτισμού αποτελεί κομβικό σημείο για την Παγκοσμιοποίηση, αφού κατά την περίοδο εκείνη τοποθετείται όλο το αξιακό οικοδόμημα που στηρίζει τη σημερινή Παγκοσμιοποίηση.
Η ιστορική, φιλοσοφική και θεολογική αποκρυπτογράφηση των δύο αυτών φαινομένων δείχνει ότι ο Διαφωτισμός υπήρξε ο εμπνευστής και ο μέντορας της Παγκοσμιοποίησης. Στην ουσία οι ομοιότητες των δύο φαινομένων και ως προς τα γενικά χαρακτηριστικά και ως προς τους σκοπούς και τις μεθόδους είναι τεράστιες. Ένα από τα πιο διακριτικά στοιχεία και των δύο είναι ότι ενώ διακηρύττουν την ελευθερία του ανθρώπου οργανώνουν στην πραγματικότητα την υποδούλωσή τους.
Πρόκειται για μία διαχρονική απάτη που υφίσταται η ανθρωπότητα από την εποχή του Διαφωτισμού έως σήμερα, όπου βιώνουμε μια τόσο βάρβαρη επίθεση καθυπόταξης της πολιτικής μας ελευθερίας, προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα οικονομικά συμφέροντα και σχέδια των δυνατών. Ολόκληρος ο νεοελληνικός βίος που αφομοίωσε στο έπακρον τις αρχές του Διαφωτισμού βρίσκεται κατακυριευμένος από αρρωστημένα γεγονότα και θλιβερές καταστάσεις κατεξουσιασμού, καθυπόταξης και εκμετάλλευσης του που προκάλεσαν και προκαλούν ο άκρατος ατομικισμός που υιοθετήθηκε και υιοθετείται στο έπακρο από το Διαφωτισμό και την Παγκοσμιοποίηση με την έντεχνη εφαρμογή του μοντέλου των σχέσεων υποκειμένου – αντικειμένου.
Το χαρακτηριστικό προσδιοριστικό γνώρισμα του κινήματος του Διαφωτισμού ήταν ο τρόπος κατανόησης, θεώρησης και πρόσληψης του «άλλου» του διαφορετικού. Οι άνθρωποι και οι λαοί με διάφορες μεθόδους εκφοβισμού, ομηρίας, απειλών, βίας και προπαγάνδας, καταπιέζονται να αποποιηθούν οι ίδιοι τη δική τους ελευθερία και να δεχτούν να συμφωνήσουν με τη γενική θέληση των κυρίαρχων δυνάμεων, οι οποίες αρνούνται το σεβασμό στη διαφορά της γνώμης και της αντίληψης του άλλου.
Το «Κοινωνικό Συμβόλαιο» του Ρουσσώ αποτελεί ένα από τα έργα του Διαφωτισμού που καθορίζει τις στάσεις του δυνατού, της κυρίαρχης θέλησης, έναντι του κάθε πολίτη. Κάθε πολίτης υποχρεώνεται να ευθυγραμμισθεί ελεύθερα στις γενικές αρχές του Συμβολαίου. Αν όμως δεν το κάνει τότε επιβάλλονται διάφορες τιμωρίες μέχρι και θάνατος. Πριν την καταδίκη ή την τιμωρία, δίνεται η ευκαιρία στον πολίτη, να δεχθεί εκουσίως τους ταπεινωτικούς όρους του κυριάρχου, υποκειμένου, προκειμένου να του «χαρίσουν» την «ελευθερία» να συνυπάρχει σε ένα συλλογικό σώμα, ως υπόδουλος, υπήκοος και κατακτημένος. Οι όποιες αρνήσεις ή αντιρρήσεις του «άλλου», να ταυτιστεί με τη θέληση του συλλογικού ή ατομικού εγώ, να γίνει, επομένως, εκουσίως όργανο εκμεταλλεύσεως του κυρίαρχου, τον καθιστούν εχθρό και δημόσιο κίνδυνο και τότε, ως αντίδραση του εγώ, που δεν επιτρέπει και δεν ανέχεται το δικαίωμα της διαφοράς, επέρχεται η εξορία (αποβολή) και ο αφανισμός του.
Αν κάποιος συνεχίζει να αποτελεί εμπόδιο και να μη συμμορφώνεται με τα σχέδια και τις προθέσεις της κυρίαρχης δύναμης, αναδεικνύεται και προκηρύσσεται κοινωνικός, εθνικός ή παγκόσμιος εχθρός και κίνδυνος.
Ολόκληρη η ανθρωπότητα βίωσε και βιώνει τον ταυτιστικό «λόγο» του Διαφωτισμού στην αφομοιωτική πρακτική πρώτα της ευρωπαϊκής Φεουδαρχίας και της Μοναρχίας, έπειτα του υπαρκτού Σοσιαλισμού και του Καπιταλισμού και τελευταία της σύγχρονης Παγκοσμιοποίησης.
Πρόκειται για έναν «λόγο» παράλογο και μισάνθρωπο, που χρησιμοποιείται ως μέθοδος για να ελέγχεται, να επηρεάζεται ή και να «πείθεται» άμεσα και αποφασιστικά, μέσω των ισχυρών εργαλειακών παραγόντων και μηχανισμών της τεχνολογίας της πληροφορίας και της οικονομίας, ο οποιοσδήποτε «άλλος», άνθρωπος, λαός ή κράτος. Η κατασταλτική και συμμορφωτική δύναμη της απειλής και του φόβου που εκπέμπει ο δυνατός τρομοκρατεί οποιονδήποτε, που έχει σειρά στη λίστα για να κληθεί να «συμφωνήσει εκουσίως» να υποτάξει την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και τις αρχές του, προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι σχεδιασμοί και τα συμφέροντα της κυρίαρχης ηγεμονίας. Αυτό είναι μια πτυχή του γενικότερου κλίματος που εισήγαγε ο Διαφωτισμός και συνεχίζεται με την Παγκοσμιοποίηση στο ευρύτερο παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Ο άνθρωπος αντιμετωπίζεται όχι μέσα από τη διατήρηση του σεβασμού του προσώπου του και των ποιοτικών του διαφορών, αλλά μέσα από την κατάργηση και το μηδενισμό του. Η προσωπική ετερότητα του «άλλου» μηδενίζεται και υποτάσσεται στη λογική του ταυτιστικού λόγου της κυρίαρχης δύναμης.
Εξαιτίας αυτής της σχέσεως που δημιουργείται με τον «άλλο», θεωρήθηκε το κίνημα του Διαφωτισμού ένα απατηλό φαινόμενο, που δημιούργησε τεράστιο πρόβλημα στις διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, διότι από τη μια διακήρυττε την ελευθερία και την αυτονομία του εγώ και από την άλλη οργάνωνε «την ασφυκτική αιχμαλωσία του Άλλου». Ο Διαφωτισμός και η Παγκοσμιοποίηση εγκρίνει ως επιτυχημένο τον άνθρωπο-«άτομο» που πιστεύει ότι ολοκληρώνεται ως ύπαρξη, εάν συνδέσει τη ζωή του με ό,τι σημαίνει το «εγώ»: την ιδιοτέλεια, την άρνησή του να κοινωνήσει με το συνάνθρωπο μέσω αγάπης, θυσίας και αυτοπροσφοράς. Ο Χριστιανισμός, αντίθετα, υιοθετεί τον άνθρωπο-«πρόσωπο» που πιστεύει ότι ολοκληρώνεται μέσα από την προσφορά και τη θυσία για τους άλλους, την επιθυμία του να ζει με αγάπη συλλογικά και ενωτικά, ως οργανικό μέλος του ενιαίου σώματος της ανθρώπινης φύσης. Η προσπάθεια προς αυτήν την κατεύθυνση είναι δύσκολη, όταν την κάνει κανείς μόνος του. Γι΄ αυτό πραγματοποιείται μαζί με τους άλλους, στο πλαίσιο μιας διαπροσωπικής αλληλόδρασης, αλλά και σε διαρκή αναφορά προς τον Θεό.
Σε κάθε περίπτωση, είναι φανερό ότι δεν μπορεί να ταυτίζονται οι περί ελευθερίας αντιλήψεις που έχει ο κόσμος με την εν Χριστώ ελευθερία. Υπάρχει, επίσης, προβληματισμός, αν αυτό που επιλέγει κάποιος σήμερα, στην εποχή της πλουραλιστικής πληροφορίας, της διαφήμισης, της προπαγάνδας, του καταναλωτισμού, με την πολλαπλότητα, τη σχετικότητα και τον κατακερματισμό της «αλήθειας» είναι αυτό που στην πραγματικότητα θέλει. Περισσότερο είναι αυτό που σκόπιμα έντεχνα και ανεπαίσθητα του προσφέρεται μέσα από την εμπορευματοποίηση των ανθρωπίνων σχέσεων, ως προϊόν μιας κατασκευασμένης και σύμφωνα με τις αρχές του Ρουσσώ «καλά ρυθμισμένης» ελευθερίας.
Αυτό το επιτήδειο παιχνίδι των πολλαπλών επιλογών που προσφέρεται στη σύγχρονη καθημερινότητα δίνει απλώς την εντύπωση ότι ο άνθρωπος είναι ελεύθερος και επιλέγει ελεύθερα. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που τελικά ανακαλύπτει είναι ότι από την μια είναι ελεύθερος στις επιλογές του, εκείνο, όμως, που τελικά επιλέγει δεν είναι παρά μία από τις πολλαπλές επιλογές, που μεθοδευμένα προσφέρονται σ΄ αυτόν μέσα από το σύστημα του εμπορίου, του κέρδους και της αγοράς, προκειμένου να βρίσκεται διαρκώς εγκλωβισμένος και εξαρτημένος στα πλοκάμια του συστήματος. Κάτω από τις συνθήκες αυτές, η τάση για ελευθερία αυτονομία, τελικά, δεν είναι παρά μια διαστρεβλωμένη μορφή της φυσικής τάσεως του ανθρώπου για ελευθερία.
Η αντίληψη που κηρύσσει την υποταγή των προσώπων και των πραγμάτων στην ολοκληρωτική κυριαρχία κάποιας εξουσίας βρίσκει αντίθετη την ορθόδοξη χριστιανική πίστη, η οποία αφενός θεωρεί ότι ο άνθρωπος χάνει και μηδενίζει ο ίδιος τον εαυτό του, εάν για οποιονδήποτε λόγο πιστεύει ότι είναι κυρίαρχος των «άλλων», και αφετέρου ότι ο άνθρωπος, χωρίς την αγάπη και ό, τι αυτή παρέχει και προϋποθέτει δεν είναι τίποτε.
Η καταδυνάστευση, η εκμετάλλευση, η απειλή του άλλου, κατά τον Χριστιανικό λόγο, συμβαίνει όταν κυριαρχεί το κακό, η αλογία, η φιλαυτία και τα πάθη στην ανθρώπινη εσωτερικότητα οποιουδήποτε ανθρώπου. Αυτή η κατάσταση δείχνει ότι ο άνθρωπος έχει επιλέξει αντί της ειρήνης και της αγάπης τη διαίρεση και τη διάσταση, δηλαδή το μερισό της ενιαίας ανθρώπινης φύσεως της οποίας κάθε άνθρωπος αποτελεί μέλος.
Αυτή την κατάσταση της κατάτμησης και του μερισμού της ανθρώπινης φύσεως ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής την ονομάζει «ἀνωμαλίαν τῆς φύσεως», επειδή η φιλαυτία του ανθρώπου καταστρατηγεί το φυσικό νόμο, κομματιάζει τη μία φύση σε πολλά μέρη και την εξοπλίζει με την ατομική γνώμη, που κάνει τον άνθρωπο να χάνει την σύμφωνα με το λόγο της υπάρξεώς του κοινωνία του με τον Θεό και το συνάνθρωπο, που τον κρατά στην «κατὰ φύσιν» κίνηση και ενέργεια και να στρέφεται κατά του άλλου στο πλαίσιο μιας διεστραμμένης κοινωνικότητας.
Απομονωμένος στο κέλυφος του ατομοκεντρισμού, που γεννά η φιλαυτία σε όλες τις διαστάσεις της ο άνθρωπος επιθυμεί την τυραννία, την υποταγή και την εκμετάλλευση του άλλου. Τον υποκειμενισμό ο Άγιος Μάξιμος τον συνδέει με τον ατομισμό τη φιλαυτία τον εγωκεντρισμό και τον θεωρεί ένα «ἐπάρατον πάθος» που προέρχεται από δύο κακά τη «ὑπερηφάνια» και την «κενοδοξία». Χαρακτηριστικό της υπερηφανίας είναι «τὸ ἀρνεῖσθαι τὸν Θεὸν ἀρετῆς εἶναι γενέτην καὶ φύσεώς» της δε κενοδοξίας αφ΄ ενός «τὸ μερίζειν τὴν φύσιν» και αφ΄ ετέρου η «σύνθετος ἕξις κακίας» που καταλήγει σε «ἑκούσιον ἄρνησιν Θεοῦ», αλλά και σε «ἄγνοιαν τῆς κατὰ φύσιν ἰσοτιμίας» με τον «άλλο. Αποτέλεσμα της φιλαυτίας είναι η ακοινωνησία η οποία αντιτίθεται στο έργο της αγάπης.
Κριτική, άσκησαν στο Διαφωτισμό οι Κολλυβάδες που βίωσαν πρώτοι, κατά την περίοδο της τουρκικής σκλαβιάς, τη μανιώδη εισβολή των «νέων» ιδεών των Διαφωτιστών.
Ο Αθανάσιος Πάριος, γνωρίζοντας τις περίφημες θέσεις τους για την ελευθερία, τους χαρακτηρίζει «Ψευδολιμπερτίνους», επειδή διακήρυτταν την ψεύτικη ελευθερία και, αναφερόμενος στους πρωταγωνιστές της Διαφώτισης Φραντζέσκους, υπογραμμίζει ότι «πάντοτε ήσαν τοιούτοι άθεοι και φαύλοι, αλλ’ όμως τώρα η λιμπερτά τούς αποτελείωσε». Η κύρια αντίρρησή του ήταν ότι ο Διαφωτισμός, ενώ είχε ως έμβλημά του την ελευθερία, στην πράξη δίωκε την πίστη του Χριστιανισμού. Αυτή η ασυνέπεια ως προς την ελευθερία τον έκανε να ισχυρίζεται ότι αποτελεί «ψευδώνυμον σοφία» και ότι οι εκπρόσωποί του ήταν «οδηγοί του ψεύδους».
Ο βασικός λόγος, επομένως, που αποφαίνεται με σκληρούς λόγους εναντίον του Διαφωτισμού, δεν ήταν οι επιστημονικές θέσεις του τελευταίου αλλά επειδή «επεκήρυττε τον Χριστιανισμό». Η στάση αυτή του Πάριου ερμηνεύεται όχι ως επίθεση κατά της ευρωπαϊκής επιστήμης και φιλοσοφίας, αλλά ως προσπάθεια αντίστασης μπροστά στο νέο πρότυπο της ελευθερίας του ανθρώπου που ουσιαστικά καταργούσε την ελευθερία και την προσωπική ετερότητα και στα άλλα πρότυπα, στάσεις και νοοτροπίες που το συνόδευαν.
Σήμερα, όμως, οι Κολλυβάδες δικαιώνονται για τις αντιδράσεις τους, μετά την κριτική και την αποδόμηση που υπέστη ο Διαφωτισμός στην Ευρώπη, από τους ίδιους τους φιλοσόφους, κυρίως για τις θέσεις που είχε, ως προς την ταυτότητα και την ετερότητα του Ιδίου και του Άλλου αλλά προπαντός για τις θέσεις που παίρνει έναντι του ανθρώπου και των βασικών ελευθεριών του η διάδοχος κατάσταση του Διαφωτισμού, η Παγκοσμιοποίηση.
πηγή: Ζωηφόρος
πηγή: Ζωηφόρος
↧
More Pages to Explore .....
.webp)
