↧
Θρασύβουλος Στανίτσας, Μεγάλη Παρασκευή
↧
Θρασύβουλος Στανίτσας, Μέγα Σάββατο πρωί
↧
↧
Κωνσταντίνος Χολέβας, Εκεί που δεν χτυπά η αναστάσιμη καμπάνα
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΤΥΠΑ Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΗ ΚΑΜΠΑΝΑΧριστός Ανέστη! Η χαρμόσυνη αυτή ευχή θα ακουστεί αυτές τις ημέρες από κάθε ελληνικό και ορθόδοξο στόμα και θα φέρει σε όλους μας μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας. Για τον Ελληνισμό η ευχή, πέραν του αμιγώς χριστιανικού περιεχομένου, έχει και εθνική και ιστορική σημασία. Επί Τουρκοκρατίας οι υπόδουλοι πρόγονοί μας έριχναν στον αέρα τους αναστάσιμους πυροβολισμούς και φώναζαν «Χριστός Ανέστη» υπονοώντας βαθειά μέσα στη ψυχή τους ότι έρχεται η ώρα και για το περιπόθητο: «Η Ελλάς Ανέστη»!
Τις χρονιάρες ημέρες, όμως, δεν πρέπει να λησμονούμε και εκείνους τους Ναούς, τα Μοναστήρια και γενικά τα Ορθόδοξα προσκυνήματα, στα οποία δεν θα ηχήσει πανηγυρικά η Αναστάσιμη καμπάνα. Όπως είναι επί παραδείγματι οι κατεστραμμένοι από τον τουρκικό Αττίλα ναοί της Βορείου Κύπρου, τα συλημένα εξωκκλήσια, το ιστορικό Μοναστήρι του Αποστόλου Βαρνάβα στην Αμμόχωστο. Για να δούμε άραγε, θα επιτρέψουν να λειτουργήσει ο Απόστολος Ανδρέας στην Καρπασία;
Ας θυμηθούμε και τους Ορθοδόξους Ναούς που μετέτρεψε σε σταύλους και γυμναστήρια το κομμουνιστικό καθεστώς της Αλβανίας. Οι άθεοι δικτάτορες Χότζα και Αλία, τους οποίους θαύμαζαν οι Έλληνες «προοδευτικοί», κατεδίωξαν κάθε μορφή θρησκείας, ιδίως δε την Ορθοδοξία που κρατούσε όρθιο τον Ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου. Παρά την αλλαγή του καθεστώτος ακόμη δεν επεστράφησαν όλοι οι Ναοί στον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο.
Να μην ξεχάσουμε τα δύο ταλαιπωρημένα νησιά του Βορείου Αιγαίου. Την Ίμβρο, γενέτειρα του Οικουμενικού Πατριάρχου, και την Τένεδο. Οι Τούρκοι καταπατούν βάναυσα τη Συνθήκη της Λωζάννης και έτσι υπάρχουν και εκεί Ναοί –ορισμένοι, όχι όλοι- που δεν λειτουργούν. Και λόγω καταστροφών και διότι πολλοί Έλληνες εγκατέλειψαν έντρομοι τα νησιά.
Οι Ορθόδοξοι Σέρβοι δια του Προέδρου τους Νίκολιτς ζήτησαν προσφάτως συγγνώμην για όσα εγκλήματα διέπραξε το έθνος τους κατά τον Βοσνιακό Πόλεμο (Για να δούμε πότε θα ζητήσει συγγνώμην και η Τουρκία από τους Ποντίους και τους Αρμενίους). Όμως στο ανεξάρτητο πλέον Κόσσοβο η Ορθόδοξη σερβική κληρονομιά της βυζαντινής περιόδου καταστρέφεται από ακραίους Αλβανούς εθνικιστές. Ας προσευχηθούμε και για την Ορθοδοξία που σταυρώνεται στη γειτονιά μας.
Και κλείνω με τη θερμή προσευχή μου υπέρ των ομοδόξων Ρουμ Ορτοντόξ ης Συρίας και γενικά της Μέσης Ανατολής. Άραγε οι απαχθέντες Μητροπολίτες θα κάνουν Ανάσταση;
Κυριακάτικη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 4-5/5/2013
↧
Η Αθήνα υποδέχεται το Άγιο Φως
Στις 18:30 το απόγευμα αναμένεται να φτάσει στην Αθήνα το Άγιο Φως από τον Ιερό Ναό Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα.Το Άγιο Φως θα γίνει δεκτό με τιμές αρχηγού κράτους και θα μεταφερθεί στην Πλάκα και άλλες περιοχές της Ελλάδας.
Επικεφαλής της ελληνικής αποστολής είναι ο υφυπουργός Εξωτερικών, Κώστας Τσιάρας.
Ακολουθώντας τα βήματα των προκατόχων του ο ελληνορθόδοξος Πατριάρχης Θεόφιλος εισήλθε από νωρίς στο ιερό κουβούκλιο του Πανάγιου Τάφου, μέσα στον κατάμεστο ναό της Αναστάσεως.
Λίγα λεπτά μετά τις δύο μεσημέρι εξήλθε κρατώντας σε κάθε χέρι 33 κεριά, όσα δηλαδή τα χρόνια του Ιησού, και μετέδωσε το Φως στους πιστούς μαζί το μήνυμα της Ανάστασης.
Περισσότεροι από 5.000 υπολογίζονται οι πιστοί που έφτασαν αυτές τις ημέρες στα Ιεροσόλυμα για να παραστούν στην τελετή της αφής.
Πολλοί μάλιστα δεν λησμόνησαν τους δύο απαχθέντες ιεράρχες στο Χαλέπι και ανάρτησαν πανό ζητώντας την απελευθέρωσή τους.
Η ελληνική κυβέρνηση εκπροσωπήθηκε στην τελετή από τον υφυπουργό Εξωτερικών Κωνσταντίνο Τσιάρα, ενώ στα Ιεροσόλυμα βρέθηκε και ο πρόεδρος της Κύπρου Ν. Αναστασιάδης.
Οι ενορίες και οι ναοί της Αττικής θα πάρουν το Άγιο Φως από το Μετόχι του Παναγίου Τάφου στην Πλάκα.
↧
Εγκύκλιος Πάσχα Μητροπολίτου Αιτωλίας Κοσμά
Ἐν Ἱερᾷ Πόλει Μεσολογγίου τῇ 19ῃ Ἀπριλίου 2013Ἀριθ. Πρωτ. : 365
Πρός τό Χριστεπώνυμον Πλήρωματῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
«Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, ἅδου τήν καθαίρεσιν,
ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχῆς…»
(Ζ΄ Ὠδή Ἀναστασίμου Κανόνος).
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Ἑκατομμύρια ὀρθοδόξων χριστιανῶν ἑορτάζουμε σήμερα τήν ἔνδοξο Ἀνάστασι τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας, Ἰησοῦ Χριστοῦ.
«Χριστός Ἀνέστη» ἀναφωνοῦμε καί στά πρόσωπά μας ζωγραφίζεται καί ὑπάρχει χαρά.
Πάλλονται οἱ καρδιές μας ἀπό ἱερό ἐνθουσιασμό καί διαλαλοῦμε ὅλοι μας τό πανευφρόσυνο ἄγγελμα τῆς Ἀναστάσεως.
Πορθητής τοῦ Ἅδου, καταλύτης τοῦ θανάτου ὁ Χριστός. Νικητής τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου. Ἀνέστη καί ἄνοιξε τήν «κεκλεισμένην πύλην» τοῦ οὐρανοῦ, ἑνῶ συγχρόνως πιστοποίησε καί τῶν δικῶν μας σωμάτων τήν Ἀνάστασι.
Ἡ Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ὁρατή ἀπόδειξι γιά τήν ὁριστική κατάργησι τῆς καταστάσεως τοῦ θανάτου. Ὁ Χριστός προσέφερε στό ἀνθρώπινο γένος ἐκεῖνο πού κανείς ἄλλος δέν μποροῦσε νά κατορθώσῃ: κατήργησε τόν θάνατο ὡς κατάστασι τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως. Δέν ὑπῆρξε, οὔτε θά ὑπάρξῃ ἄλλος τρόπος γιά νά νικηθῇ ὁ θάνατος, παρά μόνο αὐτός πού ἐπενόησε ἡ ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μας, μόνο ἡ Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ.
«Χριστός ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο» (Α’ Κορ. ιε’, 20). Μέ τή συντριβή τοῦ Ἅδου, μέ τή κατάργησι τοῦ θανάτου, μέ τήν προσφορά σέ μᾶς τῆς ἀνακαινίσεώς μας καί τῆς ἀφθαρσίας ἐγκαινίασε ὁ Χριστός καί μᾶς χάρισε «ἄλλη βιοτή», νέα ζωή πνεύματος, ζωή αἰωνιότητος, ζωή δόξης ἀτελευτήτου καί χαρᾶς.
Ὅλα αὐτά μᾶς βεβαιώνουν, μᾶς παρακινοῦν καί μᾶς καλοῦν σήμερα «Πάσχα», ἡμέρα νίκης καί θριάμβου, νά μή μείνουμε στόν ἐνθουσιασμό καί τή συναισθηματική χαρά, ἀλλά νά προχωρήσουμε μέ ἀμετάκλητη ἀπόφασι στήν εἴσοδο καί καλλιέργεια μιᾶς νέας πνευματικῆς ζωῆς, ἡ ὁποία θά μᾶς καταστήσῃ κοινωνούς τῆς ἀφθαρσίας καί τῆς ἀθανασίας, πού μᾶς χάρισε ὁ Ἀναστάς Κύριος.
«Ὥσπερ ἠγέρθη Χριστός ἐκ νεκρῶν διά τῆς δόξης τοῦ Πατρός, οὕτω καί ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν» γράφει στούς Ρωμαίους ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Ρωμ. στ’, 4). Καί συνεχίζει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν: «ἄς μή βασιλεύῃ ἡ ἁμαρτία στό θνητό σας σῶμα, ὥστε νά ἔχετε τά μέλη σας στή διάθεσι τῆς ἁμαρτίας, ἀλλά νά προσφέρετε τόν ἑαυτό σας στό Θεό σάν ἄνθρωποι πού ἀνέζησαν ἐκ νεκρῶν καί τά μέλη σας νά τά προσφέρετε σ’ Αὐτόν» (Ρωμ. στ’, 12-13).
Σήμερα Πάσχα, Ἑορτή ἑορτῶν, ἄς προσφέρουμε καί ἐμεῖς στόν Ἀναστάντα Κύριο τό ὡραιότερο, τό πιό ἀρεστό σ’ Αὐτόν δῶρο.
Ἄς ἀρνηθοῦμε ἀμετάκλητα τήν ἁμαρτία. Ἄς τήν ἐγκαταλείψουμε καί ὅλα τά μέλη τοῦ σώματός μας ἄς τά ὑποτάξουμε στόν ἐλαφρύ ζυγό τοῦ θελήματος τοῦ Κυρίου. Ὅσο καί ἄν κοιμᾶται ἐπικίνδυνα ὁ κόσμος μέσα στή θόλωσι καί τήν νύκτα τῆς ἁμαρτίας, «ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι» (Ρωμ. ιγ’, 11). Ἄς ἀπομακρύνουμε γιά παράδειγμα τούς ὀφθαλμούς μας ἀπό τήν κακή ἐπιθυμία, τήν ἀκοή μας ἀπό τά ἄσεμνα καί ἐφάμαρτα ἀκούσματα, τό στόμα μας ἀπό τό θυμό, τό ψεῦδος, τήν αἰσχρολογία, τήν βλασφημία, τήν καταλαλιά, τήν κατάκρισι.
Ἄς ἀποξενώσουμε τά χέρια μας ἀπό τήν ἀδικία, τήν κλοπή, τήν βλάβη τῶν συνανθρώπων μας, ἄς ἀπομακρύνουμε τά πόδια μας ἀπό χώρους ὅπου φθείρεται καί ἀπομακρύνεται ἡ καθαρότης καί ἡ ἁγνότης τοῦ σώματος.
Ὅσο καί ἄν ζοῦμε μέσα στήν ἀποστασία, στήν ἄρνησι τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μας, ὅσο καί ἄν μᾶς ἔχουν κυκλώσῃ «κῦνες πολλοί» καί «λύκοι βαρεῖς», μέ κοσμικές καί αἱρετικές φωνές, ἄς ἀγωνισθοῦμε νά διαφυλάξουμε καί νά διατηρήσουμε τόν ἐξαγνισμό τῆς διανοίας μας ἀπό τήν ἐπίδρασι ματαίων καί πονηρῶν διαλογισμῶν, ἄς κρατήσουμε ἀπαραβίαστη τήν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς μας.
Μήν ἀφήσουμε τήν ἐπίγειο, τήν φθαρτή καί τόσο σύντομη ζωή μας νά κυλήσῃ μέσα στήν ματαιότητα τοῦ κοσμικοῦ φρονήματος καί χάσουμε τήν ἐν Χριστῷ ζωή, τήν νέα, τήν ἀληθινή, τή ζωή τῆς ἀφθαρσίας καί τῆς αἰωνιότητος.
Ὅταν ζοῦμε αὐτή τή ζωή τῆς καθαρότητος, τήν νέα ζωή, ἀπό τό βάπτισμά μας ἕως τό τέλος της, μέσα στό μυστήριο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, τότε θά γινώμαστε ἄξιοι νά ἑνωνόμαστε μέ τή Ζωή, μέ τό Χριστό μας καί ἄξιοι νά δεχθοῦμε τήν ἀφθαρσία καί τήν ἀθανασία, πού μᾶς χάρισε μέ τήν Ἀνάστασί Του.
Ἀγαπητοί, σέ λίγο θά ἀντηχήσῃ παντοῦ ὁ νικητήριος παιάνας τῆς Ἐκκλησίας μας, τό «Χριστός Ἀνέστη», γιά νά μᾶς συνεγείρῃ ὅλους. Ὁ Χριστός μᾶς ἁπλώνει τό ματωμένο θεῖο χέρι Του, γιά νά μᾶς σηκώσῃ ἀπό τή φθορά καί τό θάνατο.
Ἄς Τοῦ δώσουμε ὁλοπρόθυμα καί τό δικό μας χέρι, τήν ὑπακοή μας καί τήν καρδιά μας, καί ἄς θελήσουμε μέ τήν ἀληθινή μετάνοιά μας νά Τόν ἀκολουθήσουμε ζῶντας τή νέα ζωή, τήν ὁποία ὁ ἴδιος μᾶς προσφέρει. Μέ αὐτόν τόν τρόπο θά γίνουμε καί ἐμεῖς μέτοχοι τῆς ἀφθαρσίας, τῆς ἀθανασίας, τῆς αἰωνίου χαρᾶς.
Σᾶς τό εὔχομαι μέ ὅλη τήν πατρική μου ἀγάπη.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ
↧
↧
Πασχαλινή εγκύκλιος Μητροπολίτου Κυθήρων Σεραφείμ
ΠρόςΤόν Ἱερόν Κλῆρον καί τόν Χριστώνυμον Λαόν
τῆς καθ' ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων
«Σήμερον χαρά πανταχοῦ τῆς οἰκουμένης καί εὐφροσύνη
πνευματική ... Σήμερον ἡμῶν τά λαμπρά νικητήρια γέγονε».
(Ἁγ.Ἰωάν.Χρυσοστόμου, Ε.Π.Ε. 36, 74-76)
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί καί Συλλειτουργοί,Ἀδελφοί μου Χριστιανοί, Τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Κατά τήν σημερινή λαμπρή καί ὁλόφωτη ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ χαίρεται καί σκιρτᾶ ὁλόκληρη ἡ οἰκουμένη. Ἀγάλλονται καί εὐφραίνονται πνευματικά οἱ πιστοί χριστιανοί, ἀλλά καί ὅλος ὁ κόσμος, ὁ ὁρατός καί ὁ ἀόρατος, ἡ γῆ καί ὁ οὐρανός, οἱ Ἄγγελοι καί οἱ ἄνθρωποι, τά ἔμψυχα καί τά ἄψυχα, πᾶσα πνοή καί κτίσις.
Καί αὐτή ἡ ἀνείπωτη καί ἀπερίγραπτη πνευματική χαρά, ἡ Ἀναστάσιμη καί Πασχαλινή ἀγαλλίασις καί εὐφροσύνη, ἔχει σχέσι καί συνάρτησι μέ «τά λαμπρά νικητήρια» τοῦ Ἀναστάντος, διά τά ὁποῖα μᾶς ὡμίλησε στήν ἀρχή ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος.
Τά «λαμπρά νικητήρια» κατά τοῦ ἀρχεκάκου διαβόλου καί τῶν ὑποχθονίων δυνάμεων τοῦ σκότους. Κατά τοῦ θανάτου, ὁ ὁποῖος μετά τόν Σταυρικό θάνατο καί τήν Ἀνάστασι τοῦ Θείου Λυτρωτοῦ μας ἔπαυσε νά εἶναι φοβερός καί ἀδυσώπητος, ἀλλ' εἶναι ἡ θύρα τοῦ Παραδείσου καί τῆς Ἐπουρανίου Βασιλείας γιά τούς πιστούς δούλους τοῦ Θεοῦ. Κατά τῆς ἁμαρτίας, ἀφοῦ «τό αἷμα Ἰησοῦ Χριστοῦ καθαρίζει ἡμᾶς ἀπό πάσης ἁμαρτίας». Καί, τέλος, κατά τῆς φθορᾶς, ἀφοῦ ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας ἔπαθε ὡς θνητός καί μέ τό Σταυρικό Του Πάθος ἐνέδυσε τό θνητόν μέ τήν εὐπρέπεια τῆς ἀφθαρσίας. Ἀπό τόν Πανάγιο δέ Τάφο Του ἀνέβλυσε ἡ πηγή τῆς ἀφθαρσίας καί τῆς ἀθανασίας μετά τήν ἔνδοξη Ἀνάστασί Του. Αὐτό διεκήρυξε περίτρανα ὁ ἅγιος Ἄγγελος στίς Μυροφόρες γυναῖκες, οἱ ὁποῖες «λίαν πρωΐ», τήν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως, ἔδραμον πρός τό μνῆμα τοῦ Ζωοδότου μέ ἀρώματα καί μύρα. «Τί ζητεῖτε τόν ζῶντα μετά τῶν νεκρῶν; τί θρηνεῖτε τόν ἄφθαρτον ὡς ἐν φθορᾷ;».
Νικητής, λοιπόν, κραταιός καί τρισένδοξος κατά τοῦ διαβόλου, τοῦ θανάτου, τῆς ἁμαρτίας καί τῆς φθορᾶς ἀνεδείχθη ὁ Παντοδύναμος Κύριός μας, «ὁ Βασιλεύς τῶν βασιλευόντων καί Κύριος τῶν κυριευόντων».
Καί ὄχι μόνο διά «τά λαμπρά νικητήρια», ἀλλά καί δι᾿ ἕνα, ἀκόμη, σπουδαῖο καί βασικό λόγο εἶναι ἐνδεδειγμένη ἡ ἀπέραντη χαρά καί εὐφροσύνη τῶν πιστῶν γιά τήν Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ «διά τήν τῶν ἀνθρώπων σωτηρίαν», ὅπως ἐπισημαίνει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος. «Σήμερον, λέγει, καί τῶν ἀγγέλων ὁ δῆμος καί πασῶν τῶν ἄνω δυνάμεων ὁ χορός διά τήν τῶν ἀνθρώπων σωτηρίαν ἀγάλλονται». Ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων εἶναι ὁ βασικός σκοπός καί τό λαμπρόν ἐπίτευγμα καί κατόρθωμα τοῦ Σταυρικοῦ Πάθους καί τῆς ἐνδόξου Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας.
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ἰδού τό κοσμοχαρμόσυνο μήνυμα καί τό σπουδαῖο νόημα τῆς ἀνέκφραστης λυτρωτικῆς χαρᾶς τῆς μεγάλης σημερινῆς Πασχαλινῆς ἡμέρας καί λαμπρῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Πάσχα :
Νίκη πνευματική καί περίλαμπρη κατά τοῦ ἄρχοντα τοῦ σκότους καί τῆς ὁλοσκότεινης ἐξουσίας του μέ τήν κατάργησι τοῦ κράτους τοῦ θανάτου, τήν κατασυντριβή τῆς ἁμαρτίας καί τήν ἐξάλειψι τῆς φθορᾶς. Καί ἀπόλαυσις τοῦ θείου καί ἀνεκτιμήτου δώρου τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.
Παρά ταῦτα, ὅμως, γεννᾶται τό ἀκόλουθο καίριο καί δραματικό ἐρώτημα : Ἡ τρισμέγιστη αὐτή καί ἀπερίγραπτη Πασχαλινή χαρά καί τό ἀσύλληπτο γιά τήν ἀνθρώπινη διάνοια καί πολυτιμότατο θεῖο δῶρο τῆς σωτηρίας μας ἐγγίζουν τίς καρδιές τῶν συνανθρώπων μας σήμερα ἤ εἶναι κάτι τό ἀδιάφορο καί ἀνεπιζήτητο; Μιλᾶνε καί συναρπάζουν τήν ψυχή μας ἤ τά ἀντιπαρερχόμαστε χωρίς κανένα προβληματισμό καί χωρίς κάποιο ἐνδιαφέρον;
Καί ὅμως, φίλτατοί μου Ἀδελφοί, αὐτά ἀποτελοῦν τά ἀπαιτούμενα γιά τήν πνευματική ζωή καί τήν ἀπόλαυσι τῆς αἰωνίου μακαριότητος. Ἀλλοίμονο, ἄν ἀπό τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ἐκλείψη ἡ ἀναστάσιμη χαρά καί ὁ πόθος τοῦ ἀνεσπέρου θείου φωτός. Θά ὑποστῇ μεγάλη πνευματική καθίζησι ὁ κάθε χριστιανός, ἐάν παύσῃ νά λειτουργῆ μέσα στήν καρδιά του ἡ λαχτάρα καί ἡ ἀναζήτησις τοῦ ἀνεκτίμητου ἀγαθοῦ τῆς ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι σωτηρίας του.
Εἴθε, ἀδελφοί μου, ἡ ἀληθινή χαρά, τό ἀνέσπερο φῶς, ἡ θεία ἀγάπη καί ἡ ζωντανή ἐλπίδα, πού χαρίζει ὁ Ἀναστάς Κύριος καί ἡ ἁγία Του Ἀνάστασις νά καταλάμπουν καί νά καταυγάζουν τό νοῦν, τήν ψυχήν καί τήν καρδίαν ὅλων ἡμῶν καί ἰδιαίτερα τῶν προσφιλῶν μας ναυτικῶν καί τῶν ἁπανταχοῦ τῆς γῆς ὁμογενῶν ἀδελφῶν μας Κυθηρίων καί Ἀντικυθηρίων.
Ἔτη πολλά, εἰρηνικά, εὐλογημένα καί ἀγλαόκαρπα.
Μέ Ἀναστάσιμες πατρικές εὐχές
Ὁ Μητροπολίτης
† Ὁ Κυθήρων Σεραφείμ
↧
Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Ο θρίαμβος του Αναστάντος και ο καταποντισμός των διωκτών και των συμβιβασμένων
Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής του Πάσχα(Πράξ. Αποστ. Α΄1-8)
Γράφει ο Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,
Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. & Κονίτσης
e-mail: ioil.konitsa@gmail.com
Πάσχα! Πάσχα Κυρίου Πάσχα, αδελφοί! Ανάστασις Κυρίου Ιησού Χριστού!
Και για τον λόγο αυτό, η χαρά μας είναι ασυγκράτητη. Την διαλαλούμε δε και την κηρύσσουμε στα πέρατα της οικουμένης. Συμψάλλουμε με την θριαμβεύουσα εν ουρανοίς Εκκλησία τον παιάνα της Νίκης «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος»!
Γι' αυτό ακριβώς το θεμελιώδες γεγονός της πίστεώς μας, κάνει λόγο και το Αποστολικό ανάγνωσμα. Γράφει ο Έλληνας Ευαγγελιστής Λουκάς στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων ότι ο Κύριος Ιησούς, προ της Αναλήψεώς του στους ουρανούς «παρέστησεν εαυτόν ζώντα μετά το παθείν αυτόν εν πολλοίς τεκμηρίοις», στους μαθητές του. (Πράξ. Αποστ. Α΄3).
Δηλ. ο Αναστάς Κύριος, τους παρουσίασε τον εαυτόν του ζώντα μετά το πάθημα του Σταυρού. Και το θαυμαστό είναι ότι αυτό έγινε με πολλές αποδείξεις. Εμφανιζόταν ο Κύριος «δι ημερών τεσσαράκοντα».
Επί σαράντα ημέρες, κατά διαλείμματα τους έλεγε περί της βασιλείας του Θεού. Και τους ετόνιζε ότι «ου μετά πολλάς ταύτας ημέρας» θα βαπτισθούν «εν Πνεύματι Αγίω».(Πράξ. Απ. Α΄5). Θα λάβουν δηλ. το Πνεύμα το Άγιον, και αφού δεν είναι δικό τους θέμα το να γνωρίζουν τους «χρόνους ή τους καιρούς ους ο πατήρ έθετο εν τη ιδία εξουσία» (Πράξ. Απ. Α΄7), δηλ. περί των εσχάτων, τους δίνει την ευλογημένη εντολή να γίνουν «μάρτυρες εν τε Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως εσχάτου της γης» (Πράξ. Απ. Α΄8). Δηλαδή τους είπε ότι θα λάβετε ενίσχυση και δύναμη, όταν έλθει επάνω σας η χάρις του Παναγίου Πνεύματος και θα είστε μάρτυρες του βίου μου και της διδασκαλίας μου και στον χώρο της Ιερουσαλήμ και της Ιουδαίας και Σαμαρείας, αλλά και έως το έσχατον και το πλέον απομεμακρυσμένο σημείο της γης.
Φυσικά όλ' αυτά που είπε ο αναστάς Κύριος πραγματοποιήθηκαν, αλλά και θα πραγματοποιούνται προς δόξαν του Τριαδικού Θεού έως το τέλος της Ιστορίας. Ουδέποτε θα παύσει να κηρύσσεται η ένδοξος Ανάστασις του Χριστού «έως εσχάτου της γης», προς πείσμα των δαιμόνων.
Τι κι αν κατά καιρούς φαίνεται ότι σε ορισμένα σημεία του κόσμου κυριαρχούν οι σκοτεινές δυνάμεις του Άδου; Όχι μόνο δεν εμποδίζουν την αλήθεια της Ευαγγελικής διδαχής και την πραγματικότητα της Αναστάσεως, αλλ΄όλως αντιθέτως, η ίδια η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι δίχως να το θέλουν, κατορθώνουν το εντελώς αντίθετο.
Κλασσικό πλέον παράδειμα τούτου, για την γενεά μας την «μοιχαλίδα και αμαρτωλόν» αποδείχθηκε ο θρίαμβος της Εκκλησίας του Χριστού στα πρώην κουμουνιστικά κράτη.
Εκεί που φαινόταν ότι είχε τον θρόνο του, το αιμοβόρο θηρίο του αθεϊσμού και του απαίσιου και ξεπερασμένου πλέν μαρξισμού, στην Μόσχα, εκεί δηλαδή ακριβώς που φαινόταν να κυριαρχούσε η άρνηση της Αναστάσεως, εκεί ήταν που υπέστη και τον εξευτελισμόν του. Διαλύθηκε εις τα εξ' ων συνετέθη, και στους ίδιους χώρους τώρα κτίστηκε από την επίσημη Ρωσική κυβέρνηση ο μεγαλοπρεπής Ορθόδοξος Ναός του Σωτήρος Χριστού!
Εκεί που οι ανόητοι αντίχριστοι ετύπωναν το περιοδικό «Άθεος» για να χτυπήσουν την πίστη των Χριστιανών, εκεί τώρα οι Αρχές και οι εξουσίες τη νύκτα της Αναστάσεως θα κοινωνήσουν το Σώμα και το Αίμα του Αναστάντος Χριστού! Εκεί που υπήρχε ο πάγος και η βουβαμάρα του διωγμού, τη νύχτα της Αναστάσεως, και όχι μόνον, οι πελώριες καμπάνες του Κρεμλίνου θα μεταφέρουν πανηγυρικώς τον θρίαμβο της Αναστάσεως, έως τις εσχατιές της αχανούς αυτής χώρας. Θα μεταφέρεται το ζεστό και γλυκό, συνάμα δε και λαμπρό μήνυμα της Αναστάσεως, έως εκεί που μέχρι προσφάτως υπήρχαν τα αλήστου μνήμης γκουλάγκ. Τα πλέον σκληρά και φρικτά στρατόπεδα συγκεντρώσεως, στα οποία εγκλείονταν τα τέκνα του φωτός και της Αναστάσεως, για να περάσουν από κει στο φωτεινό χώρο των Αγίων, και για να ικετεύσουν τον Θεό υπέρ των δεινώς χειμαζομένων και δεδιωγμένων αδελφών τους (Αποκάλυψις ΣΤ΄10).
Αλλά τι να πρωτοπεί κανείς για τις ιστορικές και αδιαμφισβήτητες πλεόν αυτές αλήθειες; Πού να πρωτοσταθούμε, και πού να εστιάσουμε το βλέμμα μας; Να ανοίξουμε την τραγική, συνάμα δε και τόσο λαμπερή σελίδα, όσον αφορά τη δύναμη της Αναστάσεως; Να ανοίξουμε την μαύρη βίβλο της γειτονικής μας Αλβανίας, ή με κομμένη την ανάσα να ατενίσουμε σε τόσα άλλα μέρη της πονεμένης Ρωμιοσύνης, και της όπου γης Εκκλησίας του Χριστού, δηλ. της Ορθοδοξίας μας;
«Επιλήψει με διηγούμενον ο χρόνος».
Αναμφιβόλως, για όσους διαθέτουν τον κοινόν νουν και θέλουν να είναι ελεύθερες προσωπικότητες, όλα αυτά είναι ακαταμάχητες αλήθειες, «εν πολλοίς τεκμηρίοις». Αλήθειες για το ότι ο Χριστός «εξήλθε νικών και ίνα νικήση»!(Αποκάλ.ΣΤ΄2).
Και τονίζουμε αδελφοί μου τον «κοινόν νουν» και το «ελεύθερον της προσωπικότητος», κυρίως δε της ορθοδόξου και δη Ελληνικής Χριστιανικής προσωπικότητας. Ναι, για να κατανοήσει κανείς τα της πίστεως και συγκεκριμένα τα της Αναστάσεως, ότι δηλ. ο Χριστός είναι ακατανίκητος, επιβάλλεται να τονίζουμε το στοιχείο του κοινού νου και της ελεύθερης προσωπικότητας!
Διότι τι άλλο μπορεί κανείς να επισημάνει όταν βλέπει όχι πλέον αθέους και απίστους (θα λέγαμε ότι για την περίπτωση αυτών ισχύει ο λόγος «εκ κόρακος κρα», τέτοιοι είναι, τέτοια μόνο γνωρίζουν να ζουν και να εκφράζουν), αλλά χριστιανούς και μάλιστα κληρικούς, επισκόπους, να συμμετέχουν απροκάλυπτα και να φωτογραφίζονται αδιάντροπα σε εκδηλώσεις μασσωνικές, τουτέστιν σατανικές, αφού ο Θεός της επάρατης μασσωνίας, δεν είναι ο Αναστάς Ιησούς, αλλά στη μορφή του Μπαθομέτ, ίδιος ο διάβολος;
Και απορεί κανείς με όλα αυτά. Τί λοιπόν συμβαίνει με αυτούς τους ανθρώπους; Ανήκουν με την θέληση τους στο «λόμπι» του Ιούδα; Του προδότου μαθητού, ο οποίος καίτοι ευρισκόταν στον κύκλο των δώδεκα Αποστόλων, και μάλιστα με ιδιαίτερο διακόνημα, τελικώς έφτασε να κάνει το έγκλημα των αιώνων, εντελώς συνειδητά; Ή μήπως συμβαίνει τούτο, ότι δηλ. παρά το αξίωμα που φέρουν είναι εντελώς αδαείς και ανόητοι, και βραδείς τη καρδία;
Ομολογουμένως, βρίσκεται κανείς σε δίλημμα. Μήπως πάλι κάποιοι τους «κρατούν από κάπου» και δεν μπορούν οι ταλαίπωροι να ξεφύγουν από την φωλιά του όφεως, διότι τούτο συνεπάγεται είτε προσωπικό εξευτελισμό είτε θάνατο ή στην καλύτερη των περιπτώσεων «ύπνωση»;...
Αλήθεια, τί χαρακτηρισμό να προσάψει κανείς σ' αυτές τις περιπτώσεις; Του προδότη ή του ανόητου; Ή μήπως το συναμφότερον, που μάλλον είναι και το πιθανότερον;
Και αλλοίμονο, ας μη βρεθεί κανένας πιστός έχοντας «ευλάβεια με βλάβη» κατά τον προσφυή λόγο του Γέροντος Παϊσίου και υποστηρίξει ότι βρέθηκαν οι κληρικοί στις μασσωνικές (σατανικές) στοές, λόγω υπακοής στην προϊσταμένη τους αρχή. Αν ακουστεί κάτι τέτοιο ή παρόμοιο τότε θα αποδειχθεί αφ' ενός η «βλάβη», αφ' ετέρου το ότι πράγματι είμαστε άξιοι υποδουλώσεως...
Στην περίπτωση όμως όπου αποδειχθεί ότι «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας», ότι δηλ. όντως η προϊσταμένη αρχή κάλυψε την όλη κίνηση του εξευτελισμού, ή έστω απλώς και γνώριζε τα τεκταινόμενα του παραρτήματος του Άδου και τον διασυρμό του Ορθοδόξου ράσου, τότε πλέον τον λόγο, τόσο για υφισταμένους, όσο κυρίως για προϊσταμένους, θα πρέπει να λάβει η Εκκλησιαστική δικαιοσύνη, με ό,τι βεβαίως αυτό συνεπάγεται εκ των Ιερών κανόνων.
Επιπροσθέτως δε να σημειωθεί ότι έχουν κάθε νόμιμο δικαίωμα οι συνειδητοί τουλάχιστον κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί να αρνηθούν να λάβουν ευχή και να έχουν οποιαδήποτε άλλης μορφής επικοινωνία με τα πρόσωπα αυτά που τόλμησαν να «κοινωνήσουν ποτηρίου Κυρίου και ποτηρίου δαιμόνων» (Α΄Κορινθ. Ι΄21).
Και αυτά μεν, συνοπτικώ τω τρόπω για τους προδότες της πίστεως ή τους ανοήτους που διασύρονται διαδικτυακώς μάλιστα απ' αυτούς τους ίδιους που τους προσκάλεσαν δήθεν για να τους «ευλογήσουν», ουσιαστικώς όμως να εξευτελίσουν το σχήμα τους μέσα στις ρετουσαρισμένες «κοινωνικές τελετές».
Εμείς όμως αδελφοί μου, παρά τους τυχόν κραδασμούς, που πάντα υφίστανται στην κοινωνία μας, δεν έχουμε παρά να χαιρόμαστε με όλη μας την ύπαρξη την χαρά της Αναστάσεως.
Και όπως οι πρώτοι χριστιανοί, δεν τα έχασαν και δε κλονίστηκε η πίστη τους από την προδοσία και το κατάντημα του Ιούδα, και κατόπιν βεβαίως με τους πεπτωκότας και τους εν γένει αποστάτες, αλλά στηρίχθηκαν στην πίστη τους από τα «τεκμήρια» δηλ. τις αποδείξεις της Αναστάσεως, έτσι ακριβώς ας συμβαίνει και με εμάς.
Να καλλιεργούμε συνεχώς την πίστη μας στη Θεότητα του Χριστού!
Μάλιστα, το γεγονός της Αναστάσεως δηλώνει όχι μόνο την νίκη εναντίον του θανάτου και του διαβόλου, αλλά και αυτή την Θεότητα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Αγαπητοί μου. Η Ανάσταση πολλαπλασιάζεται και καταυγάζει το ανέσπερο φως της στην καθημερινότητα και σε όλες τις ευλογημένες πράξεις των ανθρώπων, θέλοντας και μη.
Το θέμα όμως είναι, τί στάση θα κρατήσει ο καθένας; Θα ανήκει στον ευλογημένο κύκλο των μαθητών και στις ανδρείες Μυροφόρες που έλαβαν τα «χαράς ευαγγέλια»; Ή τραγικά θα μιμηθεί τον Ιούδα που μετά το έγκλημα της προδοσίας πήγε να βρει καταφυγή στο συνέδριο των Εβραίων, με αποτέλεσμα οι ίδιοι οι «πάτρωνές» του, αμέσως να τον απορρίψουν και να τον αρνηθούν «τι προς ημάς; συ όψει»(Ματθ. ΚΖ΄4), για να τον καταβροχθήσει τελικώς ο Άδης;
Το μόνο βέβαιο είναι ότι ουδέποτε ουδείς κατόρθωσε ή θα κατορθώσει να συνδιάσει και τα δύο. Δηλ. να απολαμβάνει και το φως του Χριστού και ταυτοχρόνως να θητεύει στα σκοτεινά παραρτήματα των Εβραίων.
Ουδέποτε μπορεί κανείς να είναι συνειδητό μέλος της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας και ταυτοχρόνως συνειδητό μέλος ή τιμής ένεκεν (εν προκειμένω ατιμίας), συνοδοιπόρος στο κατρακύλισμα των εχθρών και «ανταλλακτικό» (βεβαίως αναλώσιμο) στα γρανάζια του διαβόλου. Τελικώς η ίδια η πράξη δείχνει ότι τα «ανταλλακτικά» αυτά, συνθλίβονται μέσα στα φοβερά γρανάζια της μηχανής, που δήθεν θα τα αναδείκνυε.
Το λοιπόν. Ή Χριστός ή χάος!
Ή διηνεκής χαρά της Αναστάσεως ή πρόγευση κολάσεως απ' αυτή τη ζωή.
Και ας μη λησμονούμε ότι το φως της Αναστάσεως για όσους συνειδητά το αρνούνται ή νομίζουν ότι μπορούν να «παίξουν» με τον Ιησού, γίνεται «πυρ καταναλίσκον» αφού «φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος» κατά τον αψευδή λόγο του Θεού, αλλά και όπως αποδεικνύει η ίδια η ζωή που είναι η αδιάψευστη πραγματικότητα.
Αδελφοί μου. Ζούμε και θα ζούμε προς δόξαν Θεού, πάντα και για πάντα, το φως, την χαρά, την ευωδία, τον θρίαμβο και την αιώνια νίκη του Αναστάντος Κυρίου ημών Ιησού Χριστού!
Χριστός Ανέστη-Αληθώς Ανέστη! Αμήν.
↧
Αναστάσιμη εγκύκλιος Μητροπολίτου Κονίτσης Ανδρέου
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣΔΡYΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ & ΚΟΝΙΤΣΗΣ
Αριθ. Πρωτ. 23 Νύκτα Αναστάσεως 2013
Εν τω Ιερώ Επισκοπείω
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 163ηΘΕΜΑ: Πάσχα Κυρίου, Πάσχα !
Αγαπητοί μου Χριστιανοί, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
-Α-
-Α-
Γιορτάζουμε για μια ακόμη φορά, το Πάσχα, την μεγάλη γιορτή της Ορθόδοξης χριστιανωσύνης. Γιορτάζουμε την θριαμβευτική νίκη του Ιησού Χριστού ενάντια στον Σατανά και σε όλες τις σκοτεινές δυνάμεις του θανάτου και του άδη. «Πάσχα Κυρίου, Πάσχα», ψάλλει χαρούμενα, σε όλους τους τόνους, η Αγία μας Εκκλησία. Πάσχα σημαίνει πέρασμα. Και για μεν τους Ισραηλίτες της αρχαίας εποχής είχε την έννοια της απαλλαγής από την δουλεία του Φαραώ και των Αιγυπτίων, που είχε διαρκέσει τετρακόσια (400) ολόκληρα χρόνια · για μας, όμως, τους χριστιανούς, είναι η σωτηρία από τα δεσμά της αμαρτίας, τα οποία με τόση τέχνη είχε χαλκεύσει ο πονηρός στον Κήπο της Εδέμ, παρασύροντας στην αποστασία και στο κακό ολόκληρη την ανθρωπότητα.
-Β-
Όμως, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ακολουθώντας την γραμμή την θεόπνευστη των Αγίων Πατέρων της Α Οικουμενικής Συνόδου, γιορτάζουμε το Πάσχα την πρώτη Κυριακή, μετά την πανσέληνο της εαρινής ισημερίας. Οι χριστιανοί της Δύσεως (παπικοί και προτεστάντες - διαμαρτυρόμενοι), που αιώνες τώρα βρίσκονται στην πλάνη και στην αίρεση, γιορτάζουν, σχεδόν πάντοτε, σε διαφορετικές ημερομηνίες. Εφέτος, για παράδειγμα, οι Δυτικοί ετέλεσαν το Πάσχα στις 31 Μαρτίου. Και δεν είναι μόνο αυτή η διαφορά, που χωρίζει τις πολυώνυμες χριστιανικές κοινότητες του Δυτικού κόσμου από την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική - Ορθόδοξη Εκκλησία. Στην δεύτερη μετά Χριστόν χιλιετία, στις αρχές της οποίας η δυτική χριστιανωσύνη αποσχίστηκε επίσημα από την Εκκλησία, πλείστες όσες αιρετικές αποκλίσεις σημειώθηκαν. Έτσι, τόσο ο παπισμός, όσο και ο προτεσταντισμός (από τον 16ο αιώνα κι’ έπειτα), βρέθηκαν να κολυμπάνε στα θολά νερά της αιρέσεως και της πλάνης. Ο πάπας με το πρωτείο και το «αλάθητο», με τις αυθαιρεσίες και τα ποικιλώνυμα σκάνδαλα, προκάλεσε την απόσχιση των Διαμαρτυρομένων, οι οποίοι άρχισαν να διαιρούνται μεταξύ τους με γοργούς ρυθμούς, ώστε σήμερα να υπάρχουν πάνω από χίλιες προτεσταντικές παραφυάδες. Σημειώνουμε με οδύνη, ότι κάποιες απ’ αυτές τις αιρετικές ομάδες δεν παραδέχονται την Ανάσταση του Χριστού, αλλά την θεωρούν ... μύθο !
-Γ-
Όμως, εδώ και κάμποσα χρόνια υπάρχει μια κίνηση να γιορτάζουν το Πάσχα όλοι οι χριστιανοί την ίδια ημερομηνία, η οποία τοποθετείται στο τρίτο δεκαήμερο του Απριλίου. Μέχρι τώρα, οι προσπάθειες των οικουμενιστικών κύκλων έχουν ναυαγήσει. Γιατί η Ορθόδοξη Εκκλησία εμμένει σταθερά στην γραμμή των Αγίων Πατέρων. Και το μεν Βατικανό με την σατανικής εμπνεύσεως Ουνία, προσπαθεί να πετύχη την διάσπαση των Ορθοδόξων και να οδηγήση τα ανύποπτα θύματά της στις αγκάλες του πάπα. Γιατί οι ναοί των Ουνιτών, τα ιερατικά και αρχιερατικά άμφια, οι ακολουθίες και τα ψάλματα είναι σχεδόν ίδια με εκείνα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Και κάποιοι, δυστυχώς και μορφωμένοι, παρασύρονται. Όμως, δόξα τω Θεώ! Στην Πατρίδα μας, τουλάχιστον, αλλά και στην Ρωσική Εκκλησία, η Ουνία όχι μόνο δεν βρίσκει απήχηση, αλλά και έχει προκαλέσει ισχυρές αντιδράσεις.
-Δ-
Αυτές οι μέθοδοι, βέβαια, του Βατικανού δείχνουν τα δόλια μέσα, που χρησιμοποιεί η αίρεση για να διαβρώση το φρόνημα των Ορθοδόξων Λαών. Και είναι απορίας άξιον, ότι η Ορθοδοξία συνεχίζει να διαλέγεται με την αιρετική χριστιανωσύνη της Δύσεως, ότι ο πάπας προσφωνείται «αγιώτατος αδελφός» και το Βατικανό «αδελφή εκκλησία», ενώ ανάλογα γίνονται και με τους ποικιλώνυμους Προτεστάντες, μάλιστα δε με τους Αγγλικανούς, οι οποίοι έφθασαν να «χειροτονούν» και γυναίκες ως «ιερείς» και «επισκόπους», να ευλογούν δε την ηθική ανωμαλία, αναβιώνοντας τα Σόδομα και τα Γόμορρα. Όθεν, είναι χρέος όλων όσοι αγαπούν βαθειά την Ορθόδοξη Εκκλησία, να μένουμε κάτω από την σκέπη της Αγίας μας Εκκλησίας, διατηρώντας αλώβητη την Πίστη και τις Ιερές μας Παραδόσεις. Κι’ ας προσευχώμαστε για τους ετεροδόξους χριστιανούς να γιορτάσουν σύντομα το αληθινό Πάσχα, το πέρασμα δηλαδή, στην αλήθεια της Ορθοδοξίας.
-Ε-
Τώρα, λοιπόν, που όλα γιορτάζουν το Πάσχα των Ορθοδόξων, ας αγωνιζώμαστε να έχουμε την Πίστη των Πατέρων μας. Και την πεποίθηση, ότι θα ξεπεράσουμε τα δύσκολα της παρούσης συγκυρίας με την χάρη του Αναστάντος Κυρίου.
Απευθύνω πατρικό αναστάσιμο χαιρετισμό σε όλους σας, ιδιαίτερα στα μαθητικά, στα εργαζόμενα, στα φοιτητικά νειάτα, και στα στρατευμένα παιδιά της Ελληνικής μας Πατρίδος. Στην Κύπρο, στην Βόρειο Ήπειρο και στην Πόλη των Ονείρων μας, στην Κωνσταντινούπολη, στέλνω τις εγκάρδιες ευχές μου και την αγάπη μου. Ας μη ξεχνάνε οι εμπερίστατοι αδελφοί, ότι τον Γολγοθά τον ακολουθεί πάντοτε η Ανάσταση.
Χρόνια πολλά και άγια σε όλους, αναστάσιμα και ευλογημένα.
Αδελφοί, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ !
Διάπυρος ευχέτης εν Χριστώ Αναστάντι
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ
↧
Πρωτοπρ. Άγγελος Αγγελακόπουλος, Προς κοινό εορτασμό του Πάσχα Ορθοδόξων και αιρετικών Παπικών;
 |
| Η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος καθιέρωσε την ημερομηνία εορτασμού του Πάσχα |
ΠΡΟΣ ΚΟΙΝΟ ΕΟΡΤΑΣΜΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ;
Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης : Σχισματικοί οι Λατίνοι, επειδή εκαινοτόμησαν το πασχάλιο και το καλαντάριο
Γράφει ο Πρωτοπρεσβ. π. Άγγελος Αγγελακόπουλος,
εφημέριος Ι. Ν. Αγίας Παρασκευής Καλλιπόλεως Πειραιώς
Αἴσθηση προκαλεί στὸν Ὀρθόδοξο πιστὸλαὸν καὶτὸν ἔντιμο κλῆρο ἡσυμφωνία τοῦΣεβ. Μητροπολίτου Γερμανίαςκ. Αὐγουστίνουμέ τόνΠαπικό «Ἐπίσκοπο» τῆς Γερμανίας γιὰτὴν ἔναρξη συζητήσεων μὲσκοπὸτὸν κοινὸἑορτασμὸτοῦΠάσχα τῶν Ὀρθοδόξων μέ τούς Παπικούς. Τὸν κοινὸἑορτασμὸπροωθεῖτὸΒατικανὸν ἀπὸτὸ 1960. Τὸν στόχο του, ὅμως, αὐτὸν τὸν ἐπισημοποίησε κατὰτὴν Β´ ΒατικανὴΣύνοδο καὶ τὸν ἀποδέχθηκε ὁΟἰκουμενικὸς Πατριάρχης κυρὸς Ἀθηναγόρας, ὁὁποῖος ἔγινε ἔνθερμος ὑποστηρικτὴς τῆς ἰδέας αὐτῆς.
Γιὰ πολλὰἔτη ὑπῆρχε ἄκρα τοῦ«τάφου σιωπὴ», διότι ὅλοι φοβοῦνταν τίς ἀντιδράσεις κυρίως, τῶν Ὀρθοδόξων. Ὅλα αὐτὰ τὰἔτη, ὅμως, συζητούσαν μυστικῶς οἱκεφαλές τοῦΠαπισμοῦκαί τῶν Ὀρθοδόξων μὲσκοπὸτὸν κοινὸ ἑορτασμὸτοῦΠάσχα. Ὅπωςἀποκαλύπτεται στή συνέχεια ἔχει συγκροτηθεῖγιὰτὸ θέμα κοινός «ἄξονας» μεταξὺΠαπισμοῦ, Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν (ἢΑἱρέσεων-ΠΣΕ) καὶ ΟἰκουμενικοῦΠατριάρχου. Ὁ «ἄξονας» αὐτὸς προέβλεπε, μετὰτὸ 2001, νὰἑορτάζεται ἀπὸ κοινοῦτὸΠάσχα μεταξὺὈρθοδόξων καὶἄλλων πλανεμένων Χριστιανῶν. Τὸν στόχο τὸν ἔθεσε τὸ Βατικανὸκαὶτὸν προώθησε δυναμικῶς τὸΟἰκουμενικὸΠατριαρχεῖο. Τὸτελευταῖο μὲτὴν ὑπ᾽ ἀριθ. 150 πρωτ. 420/26.5.1995 ἐγκύκλιόν του[1], ἡὁποία ἀναφερόταν «εἰς τὸν καθορισμὸν κοινῆς ἡμερομηνίας ἑορτασμοῦὑφ᾽ἁπάντων τῶν χριστιανῶν τῆς Μεγάλης ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Πάσχα», ἔθεσε ἐπὶτάπητος μία σειρὰν προβλημάτων ἱστορικοῦ, κανονικοῦκαὶδογματικοῦχαρακτῆρος. «Ἡἀνακίνησις τοῦὅλου ζητήματος ἔδωσε τὴν εὐκαιρία νὰ κατανοηθῆπλήρως ὅτι ὁἀπὸκοινοῦ παγχριστιανικὸς ἑορτασμὸς τοῦ ῾Αγίου Πάσχα δὲν ἀπετέλεσε ποτὲ ἐσωτερικὸποιμαντικὸπρόβλημα τῆς ῾Αγιωτάτης ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, ἀλλὰπροέκυψε σαφῶς ἀπὸτὴν ΟἰκουμενικὴΚίνησι ἐντεῦθεν τοῦ 1920· αὐτὴβλέπει, ὅτι - μέσῳσταθερῶν πρακτικῶν βημάτων - ἐπιτυγχάνεται ἡἐξωτερικὴ (ὁμοσπονδιακὴ) ἑνότης τῶν διϊσταμένων Χριστιανῶν καὶτοιουτοτρόπως προκαλεῖται στὸν κόσμο ἡψευδαίσθησις μιᾶς κοινῆς χριστιανικῆς μαρτυρίας, παρὰτὶς ὑφιστάμενες ἀκόμη ἀγεφύρωτες δογματικὲς διαφορές»[2].
Δύο ἔτη μετὰ τὴν ἀνωτέρω ᾿Εγκύκλιο, ἕνα Δελτίο Τύπου τοῦ λεγομένου “Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν ᾿Εκκλησιῶν” (“Π.Σ.Ε.”) (24.3.1997), μὲ τίτλο “῾Η ἡμερομηνία τοῦ Πάσχα : ἡ ἐπιστήμη προσφέρει λύσι σὲ ἕνα ἀρχαῖο θρησκευτικὸ πρόβλημα”, ὑπογραμμίζει τὴν ἡγετικὴ συμβολὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ αὐτοῦ ᾿Οργανισμοῦ τῆς Γενεύης, ἀλλὰ καὶ εὐρύτερα τῶν Οἰκουμενιστικῶν ᾿Οργανισμῶν, στὴν προώθησι τοῦ ζητήματος.
῾Η ὀργάνωσι μιᾶς παγχριστιανικῆς συσκέψεως, ὅπως ἀναφέρει τὸ Δελτίο Τύπου, στὸ Χαλέπιο τῆς Συρίας (5–10.3.1997) ἀπὸ τὸ “Π.Σ.Ε.” καὶ τὸ “Συμβούλιο ᾿Εκκλησιῶν Μέσης ᾿Ανατολῆς” (“Σ.Ε.Μ.Α.”) μὲ ἀντικείμενο τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα ἀπὸ τοῦ 2001 καὶ ἑξῆς, μᾶς δίδει τὴν εὐκαιρία νὰ προβοῦμε σὲ μία σύντομη ἱστορικὴ ἀναφορὰ σὲ μερικὲς πτυχὲς τοῦ ζητήματος.
1. Εἶναι γνωστό ὅτι μὲ τὸν πλέον ἐπίσημο τρόπο τὸ θέμα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα ἀπὸ ὅλους τοὺς Χριστιανοὺς τέθηκε μὲ πρωτοβουλία τοῦ “Π.Σ.Ε.” καὶ τῆς Γραμματείας ἐπὶ τῆς ῾Ενότητος τῶν Χριστιανῶν τοῦ Βατικανοῦ, κατὰ τὸ ἔτος 1975 στὴν Ε´ Γενικὴ Συνέλευσι τοῦ “Π.Σ.Ε.” στὴν Ναϊρόμπι τῆς Κένυας (23.11-10.12.1975)[3].
2. Τὸν ᾿Απρίλιο τοῦ 1994, ἐκπρόσωποι τῆς “Συνελεύσεως Εὐρωπαϊκῶν ᾿Εκκλησιῶν” (“Σ.Ε.Ε.”/ “Κ.Ε.Κ.”) (συμμετείχαν ὀρθόδοξοι καὶ προτεστάντες τῆς Εὐρώπης) καὶ τοῦ “Συμβουλίου Καθολικῶν ᾿Επισκοπικῶν Συνόδων Εὐρώπης” (“Σ.Κ.Ε.Σ.Ε.”/“C.C.E.E.”) συνῆλθαν στὸ Λεανυφάλου τῆς Οὑγγαρίας, γιὰ τὴν προετοιμασία καὶ ὀργάνωσι τῆς “Β´ Οἰκουμενικῆς Συναντήσεως ᾿Εκκλησιῶν Εὐρώπης” στὸ Γκρὰτς τῆς Αὐστρίας τὸν ᾿Ιούνιο τοῦ 1997. ῾Η προπαρασκευαστικὴ Μικτὴ ᾿Επιτροπὴ ἀσχολήθηκε ἐκτὸς τῶν ἄλλων καὶ μὲ τὸ ζήτημα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα μετὰ τὸ ἔτος 2001 καὶ ἔθεσε τοῦτο ὡς θέμα συζητήσεως στὴν “Οἰκουμενικὴ Συνάντησι” τοῦ Γκράτς[4].
3. Μετὰ ἀπὸ πέντε μῆνες (14.9.1994), πραγματοποιήθηκε στὸ Φανάριἡ “Β´ Σύναξις τῆς ἐν ἐνεργείᾳ ῾Ιεραρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου”. ῾Ο Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας κ. Στυλιανὸςκατέκλεισε τὴν Εἰσήγησί του “Λειτουργικὰ προβλήματα ἐν τῇ Διασπορᾷ”, μὲ τὴν ἑξῆς χαρακτηριστικὴ ἀποστροφή : “Κατακλείοντες, θὰἔπρεπεν ἴσως ἐκ τοῦὅλου κύκλου τῶν ἐν τῇ Διασπορᾷλειτουργικῶν προβλημάτων, νὰὑπενθυμίσωμεν ἐνταῦθα ἰδιαιτέρως τὸσυνεχῶς μετὰηὐξημένου ἐνδιαφέροντος ἐπανατιθέμενον αἴτημα τῶν ἀποδήμων διὰ κοινὸν ἑορτασμὸν τοῦΠάσχα μετὰ τῶν λοιπῶν Χριστιανῶν, ὅπερ διὰ τοῦτο καὶἀποβαίνει ἰδιαιτέρας ποιμαντικῆς ἀνάγκης ζήτημα. Τὸκατ᾿ἀρχὴν δικαιώτατον καὶ ἱερὸν τοῦτο αἴτημα, ἀπασχολεῖζωηρῶς τὸπλῆθος καὶτῶν ᾿Ορθοδόξων ἐν τῇΔιασπορᾷπιστῶν, ὡς ἐκ τοῦλόγου ὅτι, ζῶντες οὗτοι ὡς μειονότης ἐν μέσῳπολυανθρώπων καὶσυμπαγῶν κοινωνιῶν ἑτεροδόξων χριστιανῶν, ἀπὸκοινοῦἑορταζόντων τὸΠάσχα, ὄχι μόνον αἰσθάνονται περιθωριοποιούμενοι ἤ καὶπλήρως ἀποκεκομμένοι, ἀλλὰ καὶὑφίστανται ὀδυνηρὰς πολλάκις πρακτικὰς συνεπείας εἰς τὰς ἐπαγγελματικάς, κοινωνικὰς καὶἄλλας σχέσεις των ἐν γένει. Καὶπρέπει νὰ λεχθῇἐνταῦθα ἀπεριφράστως ὅτι εἶναι αὐτόχρημα τραγελαφικὸν τὸ γεγονὸς ὅτι, τὴν μὲν Κυριακὴν ἡμέραν τῆς ἑβδομάδος - ἥτις εἶναι τὸἐπαναλαμβανόμενον ἀντίγραφον τῆς μοναδικῆς ἡμέρας τῆς ᾿Αναστάσεως - δεχόμεθα νὰἑορτάζωμεν ἀπὸκοινοῦμετὰπάντων τῶν ἑτεροδόξων, τῶν ἀλλοθρήσκων, ἀκόμη δὲκαὶτῶν ἀθέων, αὐτὴν δὲταύτην τὴν ἡμέραν τῆς ᾿Αναστάσεως, ἥτις ἀποτελεῖκαὶτὸ "πρωτότυπον", οὕτως εἰπεῖν, νὰ ἀρνούμεθα νὰἑορτάσωμεν ἀπὸ κοινοῦ”[5].
4. Τὸν ἴδιο μῆνα (14-19.9.1994), συνῆλθε στὸ Βουκουρέστι τῆς Ρουμανίαςἡ ᾿Εκτελεστικὴ ᾿Επιτροπὴ τοῦ “Π.Σ.Ε.”, ἡ ὁποία ἀποφάσισε, μεταξὺ ἄλλων, ὅπως τὸ Τμῆμα “Πίστις καὶ Τάξις” καὶ ἡ Γραμματεία ἐπὶ τῆς Λατρείας καὶ τῆς Πνευματικότητος “μελετήσουν ἐκ νέου τὸ θέμα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα”, μάλιστα δὲ ὁ Γενικὸς Γραμματεὺς τοῦ “Π.Σ.Ε.” Δρ Κ. Ρέϊζερπρότεινε ὅτι πρέπει νὰ σχεδιασθῆ μία σειρὰ “εὐκαιριῶν γιὰ κοινὴ μαρτυρία καὶ ἑορτασμό, ἐκκινώντας ἀπὸ τὴν ῾Εβδομάδα Προσευχῆς τὸν ᾿Ιανουάριο τοῦ 2000 καὶ διὰ τῆς Πεντηκοστῆς καὶ τῶν Χριστουγέννων νὰ φθάσωμε στὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα τὸ ἔτος 2001”[6].
5. Μετὰ ἀπὸ δύο μῆνες (15-20.11.1994) συνῆλθε στὴν Λεμεσὸ τῆς Κύπρουἡ ΣΤ´ Γενικὴ Συνέλευσις τοῦ “Συμβουλίου ᾿Εκκλησιῶν Μέσης ᾿Ανατολῆς” (“Σ.Ε.Μ.Α.”) καὶ στὰ πλαίσια τῶν δραστηριοτήτων τοῦ Τμήματος “Πίστις καὶ ῾Ενότης” συζητήθηκε τὸ θέμα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, τελικῶς δὲ ἐγκρίθηκε σχετικὸ μήνυμα τοῦ Πάπα ᾿Ιωάννου Παύλου Β´. ᾿Εκ μέρους τοῦ Βατικανοῦ, ὁ Καρδινάλιος ᾿Εδουάρδος Κάσσιντυ, Πρόεδρος τοῦ Ποντιφικίου Συμβουλίου γιὰ τὴν προώθησι τῆς χριστιανικῆς ἑνότητος, “πρότεινε συνάντηση τῶν Προκαθημένων τῶν ᾿Εκκλησιῶν κατὰ τὸ ἔτος 2000 μὲ σκοπὸ τὴ λήψη ἀποφάσεως γιὰ κοινὴ ἡμερομηνία ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα καὶ γιὰ ἐργασία γιὰ τὴ χριστιανικὴ ἑνότητα”. ᾿Επίσης, ὁ Γενικὸς Γραμματεὺς τοῦ “Π.Σ.Ε.” Δρ Κ. Ρέϊζερ ὡμίλησε σχετικῶς καὶ “ἐξέφρασε τὴν εὐχὴ τὸ ἔτος 2001” “νὰ γίνει αἰτία ἐξευρέσεως κοινῆς ἡμερομηνίας ἑορτασμοῦ τῆς ᾿Αναστάσεως τοῦ Κυρίου”[7].
6. Κατά τήν τελέση τῆς πανευσήμου ἀκολουθίας τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς Ἀγάπης τοῦ Πάσχα 2011 στό Οἰκουμενικό Πατριαρχείο, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖοςκαί ἡ περί αὐτόν Ἱερά Σύνοδος, ἀποδέχθηκαν ὅλως ἀντικανονικῶς τήν συμμετοχή μέ πλήρη ἐπίσημη λειτουργική ἀμφίεση κατεγνωσμένων αἱρετικῶν, δηλονότι ἑνός Παπικοῦ «ἱερέως» καί ἑνός Ἀρμενίου «διακόνου»[8].
7. Η Μικτή Επιτροπή της Διάσκεψης Ορθοδόξων και Παπικών Επισκόπων στη Γερμανία, στις 13-3-2012 ανακοίνωσε την ολοκλήρωση της συνάντησής τους στο Johann Adam Mohler Οικουμενικό Ινστιτούτο στο Paderborn. Σε κοινή ανακοίνωση, που εκδόθηκε στο τέλος της Διάσκεψης, καλούν για ένα κοινό εορτασμό του Πάσχα σαν μια ένδειξη της ενότητας των Χριστιανών σε όλο τον κόσμο.Επικεφαλής των δύο αντιπροσωπειών υπήρξαν ο Ορθόδοξος Σεβ. Μητροπολίτης Γερμανίας κ. Αυγουστίνοςκαι ο Παπικός «επίσκοπος» Γκέρχαρντ Λούντβιχ Μίλερ[9].
8. Στις 4-11-2012τα παπικά Μ.Μ.Ε., ανέφεραν : “Ως χειρονομία υπέρ της ενότητας και του οικουμενισμού, οι Παπικοί της Ιερουσαλήμ από το 2013 θα εορτάζουν το Πάσχα στους Αγίους Τόπους με τους Ορθοδόξους’’ [10].
9. Σχετικά με το Πάσχα στην Ιερά Μητρόπολη Σύρου, Τήνου, Κώ,διαβάζουμε στην εφημερίδα το "ΒΗΜΑ" της 25ηςΑπριλίου 2013 : «Δεν υπάρχει σχίσμα στο συριανό Πάσχα. Μπορεί το εφετινό Πάσχα των καθολικών να εορτάστηκε με κάθε λαμπρότητα στις 31 Μαρτίου, στο νησί της Σύρου όμως οι καθολικοί θα γιορτάσουν ξανά την Ανάσταση του Ιησού μαζί με τους ορθοδόξους. Η Ερμούπολη είναι από τα λίγα σημεία στον κόσμο όπου ορθόδοξοι και καθολικοί γιορτάζουν με κατάνυξη το Πάσχα παραμερίζοντας τις όποιες σχισματικές διαφορές των δύο εκκλησιών»[11].
10. Εἶναι προφανές ὅτι ἡ σχετικὴ ᾿Εγκύκλιος τῶν Οἰκουμενιστῶν τοῦ Φαναρίου (150/420/26.5.1995) μετὰ παρέλευσι ἕξι μηνῶν ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω διεργασίες δὲν ἔπεσε ὡς κεραυνὸς ἐν αἰθρίᾳ, οὔτε ἔφερε στὸ φῶς ἕνα ἐνδο-ορθόδοξο ζήτημα, ἀλλὰ ἀποτελεῖ “ὁδηγία” τῶν διπλωματῶν Οἰκουμενιστῶν τῆς Γενεύης, τοῦ Βατικανοῦ καὶ τοῦ Φαναρίου, οἱ ὁποῖοι σύρουν τὴν ᾿Ορθοδοξία σὲ νέα σχίσματα καὶ τραγωδίες.
Ἀπὸ τὰ ἀνωτέρω προκύπτει ὅτι:
1ον) οἱ πρωτοβουλίες τοῦ Βατικανοῦ, ὅπως εἶναι οἱ ἡμέρές οἰκουμενιστικῆς προσευχῆς ὑπὲρ διαφόρων ζητημάτων, ἀποβλέπουν μακροπροθέσμως στὴν ἄμβλυνση τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος μὲ τὴν συμμετοχὴ Ἀρχιερέων καὶ Θεολόγων στις οἰκουμενιστικές αὐτές προσευχές μὲ τελικὸ σκοπὸ τὴν ὑλοποίηση τῶν στόχων τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου. Καὶ ἕνας ἐξ αὐτῶν τῶν στόχων εἶναι ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα.
2ον) Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἐνεργεῖ ὡς «παράρτημα»-«προτεκτορᾶτο» τοῦ Βατικανοῦ, ὑλοποιῶντας τίς ἀποφάσεις τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου, ἀλλὰ καὶ τοῦ λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν ἢ Αἱρέσεων. Σήμερα, διαπιστώνοντας τὴν παρακμὴ τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τὴν μὴ ἐνασχόλησή του μὲ ἐκκλησιαστικὰ καὶ πνευματικὰ θέματα, ἐξ αἰτίας τῆς μεγάλης οἰκονομικῆς κρίσεως καὶ τῶν προβλημάτων, που προέρχονται ἀπ΄ αὐτήν, οἱ κεφαλές τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου πιστεύουν ὅτι εἶναι ἡ κατάλληλη εὐκαιρία, γιὰ νὰ προωθοῦν τὰ σχέδια Βατικανοῦ-ΠΣΕ-Φαναρίου γιὰ τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα μετὰ τῶν πλανεμένων Χριστιανῶν. Ἡ συμφωνία ἢ καλλύτερα τὸ προσύμφωνο τοῦ Σεβ. Γερμανίας μέ τόν τοπικό Παπικό «Ἐπίσκοπο», ἀποκαλύπτει τὰ «κρυφὰ σχέδια» τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐν μέσῳ βαθυτάτης οἰκονομικῆς, πολιτικῆς, κοινωνικῆς καὶ πολιτιστικῆς κρίσεως στὴν Ἑλλάδα[12].
Ας δούμε, όμως, στο σημείο αυτό, ποια είναι η θέση της Ορθοδόξου Εκκλησίας γιά τούς Λατίνους όσον αφορά τό Πάσχα,όπως μας την παρουσιάζει ο Όσιος Νικόδημοςο Αγιορείτης. Σχολιάζοντας τόν ζ΄ Αποστολικό Κανόνα «Είτις Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος ή Διάκονος τήν αγίαν του Πάσχα ημέρα πρό της εαρινής ισημερίας μετά Ιουδαίων επιτελέσοι, καθαιρείσθω», αναφέρει ότι ο Ματθαίος Βλάσταρις λέει πώς η Α΄ αγία καί Οικουμενική Σύνοδος συνεκρότησε καί εξέδωσε εξαίρετο καί τό καλύτερο Κανόνιο περί της ευρέσεως του Πάσχα, κατά τόν α΄ Κανόνα της εν Αντιοχεία τοπικής Συνόδου. Στη συνέχεια ο Όσιος Νικόδημος αναφέρει ότι τέσσερειςείναι οι αναγκαίες, απαραίτητες προϋποθέσειςγιά τόν εορτασμό του δικου μας, του Ορθοδόξου Πάσχα. Πρώτον, τό Πάσχα πρέπει νά γίνεται πάντοτε ύστερα από τήν ισημερία της ανοίξεως. Δεύτερον, το Πάσχα δέν πρέπει νά γίνεται τήν ίδια ημέρα μέ τό νομικό φάσκα των Ιουδαίων (αυτά τά δύο διορίζονται από τόν παρόντα ζ΄ Αποστολικό Κανόνα). Τρίτον, το Πάσχα νά μήν γίνεται απλώς καί αορίστως ύστερα από τήν ισημερία, αλλά ύστερα από τήν πρώτη πανσέληνο του Μαρτίου, πού θά τύχει μετά τήν ισημερία. Καί τέταρτον, το Πάσχα νά γίνεται τήν πρώτη Κυριακή, πού θά τύχει ύστερα από τήν πανσέληνο (αυτά τά δύο τά έχουμε εκ παραδόσεως καί όχι από κανόνα). Γιά νά φυλάττονται καί οι τέσσερεις αυτοί διορισμοί εξίσου σέ όλη τήν οικουμένη καί νά εορτάζουν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί τόν ίδιο χρόνο καί τήν ίδια ημέρα τό Άγιον Πάσχα καί νά μήν χρειάζονται κάθε χρόνο αστρονόμους καί συνόδους, συνήρμοσαν οι θεόσοφοι Πατέρες τό κανόνιο περί του Πάσχα.
Στο σημείο αυτό, σημειώνει ο Όσιος ότι, εξαιτίας της ανωμαλίας της κινήσεως της σελήνης, δέν φυλάττεται πάντα ο τέταρτος διορισμός, αλλά κάποτε παραβαίνεται, επειδή, κατά τόν Βλάσταρη, μετά από τριακόσια (300) έτη καί δύο (2) ημέρες μετά τήν πρώτη πανσέληνο, συμβαίνει νά γίνεται τό νομικό φάσκα τήν ημέρα της Κυριακής. Αυτές οι δύο ημέρες, πού περισσεύουν από αυτή τήν ανωμαλία, προστιθέμενες, υπερβαίνουν κάποτε τήν πρώτη Κυριακή, πού τυχαίνει ύστερα από τήν πανσέληνο του Μαρτίου, κατά τήν οποία Κυριακή τότε εορτάζουμε τά Βάϊα καί κατά τήν ερχομένη κάνουμε Πάσχα. Από τήν λίγη αυτή παράβαση, δέν ακολουθεί καμμία παρατροπή της ευσεβείας, ούτε κάτι άτοπο ή ψυχικός κίνδυνος. Γι’αυτό καί ο θείος Χρυσόστομοςστόν λόγο του «εις τούς τά πρώτα Πάσχα νηστεύοντας»λέει˙ «Χρόνων ακρίβειαν καί ημερών παρατήρησιν δέν ηξεύρει η του Χριστού Εκκλησία. Επειδή όσαις φοραίς τρώγει τόν ζωοποιόν άρτον τούτον καί τό ποτήριον τούτο πίνει, καταγγέλλει τόν θάνατον του Κυρίου καί Πάσχα επιτελεί˙ αλλ’επειδή εις τήν πρώτην σύνοδον εσυνάχθησαν οι Πατέρες καί εδιώρισαν πότε νά γίνεται τό Πάσχα, τιμώσα η Εκκλησία πανταχού τήν συμφωνίαν καί ένωσιν, εδέχθη τόν διορισμόν, οπού εκείνοι έκαμαν»[13]. Έπρεπε, λοιπόν, κατά τόν ιερό Χρυσόστομο, νά προτιμήσουν καί οι Λατίνοι τήν συμφωνία καί ένωση της Εκκλησίας, περισσότερο από τήν παρατήρηση των χρόνων (της ισημερίας δηλαδή, πού κατέβηκε τώρα στίς 11 Μαρτίου, ενώ τόν καιρό της Α΄ Συνόδου ήταν στίς 21 Μαρτίου) καί νά εορτάζουν τό Πάσχα μ’εμάς τούς Γραικούς καί όχι νά ατιμάζουν τούς τριακοσίους εκείνους θεοφόρους καί πνευματοφόρους Πατέρες, πού τό νομοθέτησαν, κατά θείο φωτισμό, νομίζοντάς τους ως ανοήτους καί υβρίζοντας τήν κοινή μητέρα όλων μας Εκκλησία, διότι (λέει ακολούθως ο χρυσούς ρήτωρ) αν καί η Εκκλησία έσφαλλε, βέβαια δέν θά κατορθωνόταν τόσο μεγάλο κακό από αυτή τήν ακριβή φύλαξη του καιρού, όσο μεγάλο κακό θά προξενούνταν από αυτή τήν διαίρεση καί τό σχίσμα από τήν Καθολική Ορθόδοξη Εκκλησία. Επειδή λέει˙ «δέν φροντίζει ο Θεός καί η Εκκλησία διά τοιαύτην παρατήρησιν των χρόνων καί ημερών, πάρεξ διά μοναχήν τήν ομόνοιαν καί ειρήνην».
Μας παροτρύνει ο Όσιος Νικόδημος νά προσέξουμε πώς ο θείος Χρυσόστομος ονομάζει σχισματικούς τούς Λατίνους, επειδή εκαινοτόμησαν τό πασχάλιό τους καί Καλαντάριο, όχι επειδή αυτό δέν είναι ορθό, κατά τήν ισημερία – διότι βλέπουμε ότι η ισημερία αληθώς έμεινε πίσω 11 ημέρες – αλλά γιατί χωρίσθηκαν γι’αυτό από’μας, τό οποίο είναι έγκλημα ασυγχώρητο,κατά τόν ίδιο άγιο. Γιατί, λέει στόν ίδιο λόγο, ότι τό νά νηστεύσει κανείς καί τό νά κάνει Πάσχα σ’αυτόν τόν καιρό ή σ’εκείνον, μετά τήν 21ηΜαρτίου, υποθετικά, όπως κάνουμε εμείς οι Γραικοί, ή μετά τήν 11η Μαρτίου, όπως κάνουν οι Λατίνοι, αυτό δέν είναι έγκλημα. «Τό δέ νά σχίση τινάς τήν Εκκλησίαν καί νά αντιστέκηται φιλονείκως καί νά κάμνη διχοστασίας καί διαιρέσεις καί νά χωρίζη τόν εαυτό του πάντοτε από τήν κοινήν σύνοδον της Εκκλησίας, τούτο είναι αμάρτημα ασυγχώρητον καί κατηγορίας άξιον καί πολλήν έχει κόλασιν καί τιμωρίαν».Γιατί, ας γνωρίζουν οι Λατίνοι ότι καί οι Οικουμενικές Σύνοδοι, πού έγιναν μετά τήν πρώτη, καί οι υπόλοιποι Πατέρες, έβλεπαν ναί καί αυτοί, ως σοφοί πού ήταν, πώς κατέβηκε πολύ η ισημερία˙ αλλ’όμως δέν θέλησαν νά τήν μεταθέσουν από τήν 21ηΜαρτίου, πού τήν βρήκε η Α΄ Σύνοδος, προτιμώντας περισσότερο τήν συμφωνία καί ένωση της Εκκλησίας, από τήν ακρίβεια της ισημερίας, η οποία δέν προξενεί, ούτε στήν εύρεση του δικού μας Πάσχα καμμία σύγχυση, ούτε βλάβη στήν ευσέβεια, μάλιστα δέ προξενεί αυτή η ακρίβεια στούς Λατίνους δύο μεγάλες ατοπίες, τό νά εορτάζουν δηλαδή τό Πάσχα ή μαζί μέ τούς Ιουδαίους, τό οποίο είναι εναντίον στόν παρόντα ζ΄ Αποστολικό Κανόνα, ή πρίν τούς Ιουδαίους.
Το ότι ο Θεός περισσότερο ευαρεστείται στήν τάξη του πασχαλίου καί απλώς ειπείν του καλανταρίου του δικού μας, του Ορθοδόξου, παρά στήν ακρίβεια του πασχαλίου καί καλανταρίου των Λατίνων, γίνεται φανερό από τά θαύματα, πού έδειξε καί δείχνει έως τώρα γι’αυτό. Διότι, α)στά μέρη της Ηλιουπόλεως της Αιγύπτου, όπου είναι οι δύο μεγάλες Πυραμίδες, ενεργεί ο Θεός κάθε χρόνο αυτό τό παράδοξο˙ δηλαδή κατά τό εσπέρας της Μεγάλης Πέμπτης της δικής μας (όχι των Λατίνων), ξερνά η γη λείψανα καί κόκκαλα παλαιά ανθρώπινα, από τά οποία γεμίζει ένας ευρύχωρος κάμπος, τά οποία στέκονται έως τήν Πέμπτη της Αναλήψεως, καί τότε κρύβονται καί παντελώς δέν φαίνονται, μέχρι νά έλθει πάλι η Μεγάλη Πέμπτη. Αυτό δέν είναι κανένας μύθος, αλλά αληθινό καί βέβαιο, μαρτυρημένο από παλαιούς καί νέους ιστορικούς, μάλιστα δέ από τόν Γεώργιο Κορέσσιο τόν Χίο καί από τόν αοίδιμο πατριάρχη Ιεροσολύμων Νεκτάριο[14], ο οποίος τό διηγείται στόν αραβικό χρονογράφο, πού έγραψε, καί φαίνεται, απ’όσα λέει παρακάτω, ότι τό είδε μέ τά μάτια του˙ (τά ανθρώπινα αυτά κόκκαλα προμηνύουν τήν μέλλουσα ανάσταση των νεκρών, όπως τά είδε καί ο προφήτης Ιεζεκιήλ). β)Επίσης, ο ρηθείς Κορέσσιος γράφει ότι ο Πασχασίνος έγραφε πρός τόν Λέοντα ότι, όταν εόρταζαν κάποτε τό Πάσχα οι μέν ανατολικοί τήν 22αΑπριλίου, οι δέ δυτικοί τήν 25ηΜαρτίου, μιά βρύση, η οποία προηγουμένως ήταν ξηρά, γέμισε από νερό τήν 22αΑπριλίου, δηλαδή στό δικό μας Πάσχα καί όχι των Λατίνων. γ)Τέλος, ο Δοσίθεος Ιεροσολύμων[15]στό ιβ΄ βιβλίο του περί των εν Ιεροσολύμοις πατριαρχευσάντων, διηγείται ότι ευρισκόμενος κάποτε ο Ιεροσολύμων Παΐσιος στό Βελλιγράδι, ακολούθησε ένα θαύμα, βεβαιωτικό μέν του δικού μας καλανταρίου, αναιρετικό δέ του των Λατίνων˙ δηλαδή η ζύμη, πού ζυμώθηκε από κάποια Λατίνα κατά τήν ημέρα του προφήτου Ηλιού, μεταβλήθηκε σέ πέτρα σκληρή, κίσσηρα[16]. Ο αυτός Δοσίθεος αναφέρει ότι τον Φεβρουάριο του 1593 συνεκλήθη Σύνοδος στην Κων/ληστον ναό της Παμμακαρίστου, στην οποία συμμετείχαν ο Κων/λεως Ιερεμίας, ο Αλεξανδρείας Μελέτιος, ο οποίος επείχε και τον τόπο του Αντιοχείας Ιωακείμ και ο Ιεροσολύμων Σωφρόνιος, η οποία καθόρισε να γίνεται το Πάσχα, όπως το διόρισε η Α΄ Οικ. Σύνοδος, και αναθεμάτισε το νέο καλαντάριο, που επινοήθηκε από τους Λατίνους[17].
Εν κατακλείδι, μετά τα ανωτέρω, πιστεύουμε ὅτι τώρα ἀπαιτεῖται δυναμικὴ ἀντίδραση (μὲ ἐπιχειρήματα, ἀρθρογραφία, διαφωτιστικές ὁμιλίες κ.λπ.), γιὰ νὰ ματαιωθοῦν τὰ σχέδια τοῦ Βατικανοῦ, τοῦ ΠΣΕ καὶ τοῦ Φαναρίου. Κοινὸς ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει, ἐὰν τὸ Βατικανὸ δὲν ἀποκηρύξει τίς πλάνες του καὶ τίς αἱρέσεις του καὶ ἐὰν ὁ Πάπας δὲν ἀποκηρύξει τίς θέσεις του ὅτι εἶναι τοποτηρητὴς τοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ, ἀλάθητος καὶ ἄρα ἡμίθεος κ.λπ. Ἐὰν τὸ Βατικανὸ καὶ ὁ Παπισμός του δὲν ἀποκηρύξει ὅλες τίς αἱρέσεις του, θὰ εἶναι σάν οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ τίς νομιμοποιοῦν καὶ νὰ ἀποδέχονται τὴν αἵρεση στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς τοῦΠάσχαπροϋποθέτει καὶ Συλλείτουργο μεταξὺτοῦ ΟἰκουμενικοῦΠατριάρχου καὶτοῦ Πάπα.Αὐτὸ σημαίνει ὅτι σέ μία τέτοια περίπτωση θὰ ἔχουμε καὶ κοινὸποτήριο, ἄνευ τῆς ἀποκηρύξεως ὑπὸ τοῦ παπισμοῦ τῶν αἱρέσεων, τῶν κακοδοξιῶν του καὶ τῆς διαστρεβλώσεως τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῶν διδαχῶν τῶν Ἀποστόλων.
[1]«Συνεορτασμόν του Πάσχα με τους ετεροδόξους ανακινεί το Πατριαρχείον», Ορθόδοξος Τύπος (9-2-1996)
[2]Περιοδικὸ «Ὀρθόδοξος Ἐνημέρωσις», ἀρ. 23 (Ἰανουάριος - Μάρτιος 1977) σσ. 83-84.
[3] ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Θ. ΣΤΑΥΡΙΔΗΣ, ῾Ιστορία τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, ἔκδ. β´, σσ. 213-14, 223-24, 365-66, Θεσσαλονίκη 1984.
[4]ἐφημερ. “Καθολική”, ἀριθ. 2744/ 21.6. 1994, σ. 1.
[5]Περιοδ. “᾿Εκκλησία”, ἀριθ. 2/1.2. 1995, σ. 76 καὶ περιοδ. “᾿Επίσκεψις”, ἀριθ. 509/30.9.1994, σσ. 3–12.
[6]Περιοδ. “᾿Ενημέρωσις”, Ι-1994/9, σ. 6 καὶ περιοδ. “MECC News – Report”, Νο 11-12/November – December 1994, p. 4.
[7]Περιοδ. “᾿Απόστολος Βαρνάβας” Κύπρου, Μάρτιος 1995, σσ. 120 –130, περιοδ. “᾿Ενημέρωσις”, Ι– 1994/11–12, σσ. 3–4, ἐφημερ. “Καθολική”,
ἀριθ. 2765/17.1.1995, σ. 1, περιοδ. “Πάνταινος” ᾿Αλεξανδρείας, ᾿Οκτώβριος – Δεκέμβριος 1994, σελ. 29, περιοδ. “MECC News - Report”, Νο 11-
12/November – December 1994, p. 9, περιοδ. “Ecumenical News International” - Bulletin, Νο 6/21.11.1994, p. 15-17.
[8]ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, «Συμμετοχή κατεγνωσμένων αἱρετικῶν στή θεία Λατρεία», Θεοδρομία ΙΓ΄ 2 (Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 2011)
250-252.
[9]http://aktines.blogspot.gr/2012/03/blog-post_1650.html.
[10]http://aktines.blogspot.gr/2012/11/2013_30.html.
4/11/2012. In 1582 Pope Gregory XIII adopted the current Gregorian calendar, which is used in most parts of the world. This calendar actually replaced the Julian calendar which was approved by Julius Cesar during his reign. Despite the replacement, some in the Orthodox Church still use the Julian calendar. In places like the Holy Land , where Catholics and Orthodox live together, this reality can pose a problem.
FR. PIERBATTISTA PIZZABALLACustodian of the Holy Land
“Ecumenism in the Holy Land is not a theological problem, is a pastoral problem. Because all families are mixed families. One part is Orthodox and another Catholic. So we have two different calendars: the Gregorian calendar and the Julian calendar for families.”As a gesture in favor of unity, the Latin Patriarchate of Jerusalem has decided to modify its liturgical schedule in 2013 to that of the Orthodox. That means Easter in the Holy Land will be celebrated on May 5th next year instead of March 31. There is an exception though. Both have agreed that Jerusalem and Bethlehem Holy Land will adopt the Julian calendar, definitively. From that point onwards, Christians will celebrate Easter together, the central celebration of the faith.
[11]http://katanixis.blogspot.gr/2013/04/blog-post_947.html
[12]Γ. ΖΕΡΒΟΣ, «Νέαι αποκαλύψεις δια τον κοινόν εορτασμόν του Πάσχα μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών», Ορθόδοξος Τύπος (9-11-2012) http://entoytwnika.blogspot.com/2012/11/blog-post_9.html#ixzz2QWv9E2qq
[13]ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ,Λόγος εις τους τα πρώτα Πάσχα νηστεύοντας, ΡG .
[14]ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ,Αραβικός χρονογράφος, σ. 266.
[15]ΔΟΣΙΘΕΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ, Δωδεκάβιβλος˙ περί των εν Ιεροσολύμοις πατριαρχευσάντων, βιβλίο 12ο, κεφ. 2ο, §β΄, εκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη
1983, σσ. 105-106.
[16]ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ,Πηδάλιον,σσ. 8-9.
[17]ΔΟΣΙΘΕΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ, ένθ’ανωτ. σσ. 231-232.
↧
↧
Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Εκλογές Μητροπολιτών χωρίς το Άγιον Πνεύμα
ΕΚΛΟΓΕΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑΠΟΛΛΟΙ Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅταν συνέρχεται ἡ Ἱεραρχία γιά τήν ἐκλογή νέου Μητροπολίτου σέ κάποια περιοχή, ἀντιμετωπίζουν τό θέμα μέ ἀσυγχώρητη ἐπιπολαιότητα. Δέν ἀνησυχοῦν καί δέν ἀγωνιοῦν γιά τό ποιός θά ἐκλεγεῖ. Οὔτε καί θέλουν νά πληροφορηθοῦν οἱ ἴδιοι γιά τόν ποιόν πρέπει νά ψηφίσουν, ἀλλά ἁπλῶς ἀκολουθοῦν τήν ἰδιοτελῆ γραμμή, πού δίνει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἤ κάποια ὁμοιογενής ὁμάδα Μητροπολιτῶν (Σεραφειμικῶν ἤ Χριστοδουλικῶν).
Ἡ τακτική αὐτή εἶναι ἀπαράδεκτη, γιατί καταργεῖ τή δυνατότητα νά ἐκλέγονται Μητροπολίτες θεοφοβούμενοι καί ἄξιοι κληρικοί. Ἴσως κάποιος νά ἰσχυριστεῖ ὅτι ὅλοι οἱ ὑποψήφιοι εἶναι ἄξιοι καί θεοφοβούμενοι, ἀφοῦ εἶναι ἐγγεγραμμένοι στόν κατάλογο τῶν πρός ἀρχιερατείαν, ὁ ὁποῖος ἔχει ἐγκριθεῖ ἀπό τήν Ἱερά Σύνοδο. Ἡ ἀπάντηση εἶναι: Ὄχι, χίλιες φορές ὄχι. Δέν εἶναι ὅλοι ἄξιοι.
Δέν πρέπει νά παραθεωροῦμε τό εὐόλισθον τοῦ ἀνθρωπίνου χαρακτῆρος. Ἐνδεχομένως, ὅταν προτάθηκαν στήν Ἱερά Σύνοδο νά ἦταν ἄξιοι γιά Ἀρχιερεῖς. Μέ τήν πάροδο ὅμως τῶν ἐτῶν, μπορεῖ νά συνέβησαν πολλά ἁμαρτωλά στή ζωή τους. Γι᾽ αὐτό οἱ ἐκλέκτορες Μητροπολίτες πρέπει νά ἔχουν πληροφόρηση, νά εἶναι ἄγρυπνοι καί νά μή συμβιβάζονται μέ τίς ὑποδείξεις ἰδιοτελῶν συναδέλφων τους, οἱ ὁποῖοι θέλουν ὁπωσδήποτε νά ἐκλεγοῦν οἱ δικοί τους ἄνθρωποι.
Δυστυχῶς, ἡ κακή κατάσταση διαιωνίζεται καί τά προβλήματα στήν Ἐκκλησία μας πολλαπλασιάζονται! Καί νά σκεφθεῖ κανείς ὅτι θεωρητικά ὅλοι οἱ Ἀρχιερεῖς ὑποστηρίζουν ὅτι πρέπει νά ἀλλάξει ὁ τρόπος ἐκλογῆς τῶν Μητροπολιτῶν, ἀλλά καί ὅλοι ἐπιμένουν καί ἀναπαύονται στόν ἰσχύοντα τρόπο, γιατί ἔτσι πετυχαίνουν εὐκολώτερα αὐτό πού ἐπιθυμοῦν, πάντα εἰς βάρος τῆς βελτίωσης τῶν ἐκκλησιαστικῶν μας πραγμάτων.
Τό τί γίνεται στό προεκλογικό παρασκήνιο δέν εἶναι εὐχάριστο νά τό περιγράψει κανείς. Ἀτέλειωτα τηλεφωνήματα, συνεννοήσεις καί ὑποσχέσεις, ἐπισκέψεις καί παρεμβάσεις πολιτικῶν καί πολλά ἄλλα. Μιά ἀπαράδεκτη τακτική, πού ἀποκαλύπτει τά κριτήρια τῶν περισσοτέρων Μητροπολιτῶν. Ἀπογοητευτική εἶναι καί ἡ ἐμφάνιση μερικῶν παλαιότερων Μητροπολιτῶν, πού ἔχουν καλή φήμη καί εἶναι ἀξιοσέβαστοι, ἀλλά ὑποστηρίζουν ὑποψηφίους, πού δέν ἔχουν τήν ἔξωθεν καλή μαρτυρία! Τί νά πεῖ κανείς; Εἴμαστε πολύ πίσω. Κινούμαστε μέ ὁδηγό τίς προσωπικές μας ἐπιλογές καί ὄχι μέ ὁδηγό τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο συχνά ἐπικαλούμαστε καί μονίμως ἀρνούμαστε!
Τελικά, μπορεῖ νά ἀλλάξει κάτι στήν Ἐκκλησία; Εἶναι δυνατό; Προφανῶς μέ τούς σημερινούς ὑπεύθυνους ὄχι. Γιατί δέν τό θέλουν καί δέν μποροῦν. Ἔχουν ζήσει δεκάδες χρόνια μέσα σέ αὐτή τήν κατάσταση καί τήν ἔχουν συνηθίσει. Δέν βλέπουν κάτι πιό φωτεινό, πιό καθαρό καί πιό ἁγνό.
Ορθόδοξος Τύπος, 3/5/2013
↧
Μητροπολίτης Κονίτσης Ανδρέας, «Ο παπισμός και ο προτεσταντισμός κολυμπάνε στα θολά νερά της αιρέσεως και της πλάνης»
Oι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ακολουθώντας την γραμμή την θεόπνευστη των Αγίων Πατέρων της Α Οικουμενικής Συνόδου, γιορτάζουμε το Πάσχα την πρώτη Κυριακή, μετά την πανσέληνο της εαρινής ισημερίας. Οι χριστιανοί της Δύσεως (παπικοί και προτεστάντες - διαμαρτυρόμενοι), που αιώνες τώρα βρίσκονται στην πλάνη και στην αίρεση, γιορτάζουν, σχεδόν πάντοτε, σε διαφορετικές ημερομηνίες. Εφέτος, για παράδειγμα, οι Δυτικοί ετέλεσαν το Πάσχα στις 31 Μαρτίου. Και δεν είναι μόνο αυτή η διαφορά, που χωρίζει τις πολυώνυμες χριστιανικές κοινότητες του Δυτικού κόσμου από την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική - Ορθόδοξη Εκκλησία. Στην δεύτερη μετά Χριστόν χιλιετία, στις αρχές της οποίας η δυτική χριστιανωσύνη αποσχίστηκε επίσημα από την Εκκλησία, πλείστες όσες αιρετικές αποκλίσεις σημειώθηκαν. Έτσι, τόσο ο παπισμός, όσο και ο προτεσταντισμός (από τον 16ο αιώνα κι’ έπειτα), βρέθηκαν να κολυμπάνε στα θολά νερά της αιρέσεως και της πλάνης.
Ο πάπας με το πρωτείο και το «αλάθητο», με τις αυθαιρεσίες και τα ποικιλώνυμα σκάνδαλα, προκάλεσε την απόσχιση των Διαμαρτυρομένων, οι οποίοι άρχισαν να διαιρούνται μεταξύ τους με γοργούς ρυθμούς, ώστε σήμερα να υπάρχουν πάνω από χίλιες προτεσταντικές παραφυάδες. Σημειώνουμε με οδύνη, ότι κάποιες απ’ αυτές τις αιρετικές ομάδες δεν παραδέχονται την Ανάσταση του Χριστού, αλλά την θεωρούν ... μύθο!
Όμως, εδώ και κάμποσα χρόνια υπάρχει μια κίνηση να γιορτάζουν το Πάσχα όλοι οι χριστιανοί την ίδια ημερομηνία, η οποία τοποθετείται στο τρίτο δεκαήμερο του Απριλίου. Μέχρι τώρα, οι προσπάθειες των οικουμενιστικών κύκλων έχουν ναυαγήσει. Γιατί η Ορθόδοξη Εκκλησία εμμένει σταθερά στην γραμμή των Αγίων Πατέρων. Και το μεν Βατικανό με την σατανικής εμπνεύσεως Ουνία, προσπαθεί να πετύχη την διάσπαση των Ορθοδόξων και να οδηγήση τα ανύποπτα θύματά της στις αγκάλες του πάπα. Γιατί οι ναοί των Ουνιτών, τα ιερατικά και αρχιερατικά άμφια, οι ακολουθίες και τα ψάλματα είναι σχεδόν ίδια με εκείνα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Και κάποιοι, δυστυχώς και μορφωμένοι, παρασύρονται. Όμως, δόξα τω Θεώ! Στην Πατρίδα μας, τουλάχιστον, αλλά και στην Ρωσική Εκκλησία, η Ουνία όχι μόνο δεν βρίσκει απήχηση, αλλά και έχει προκαλέσει ισχυρές αντιδράσεις.
Αυτές οι μέθοδοι, βέβαια, του Βατικανού δείχνουν τα δόλια μέσα, που χρησιμοποιεί η αίρεση για να διαβρώση το φρόνημα των Ορθοδόξων Λαών. Και είναι απορίας άξιον, ότι η Ορθοδοξία συνεχίζει να διαλέγεται με την αιρετική χριστιανωσύνη της Δύσεως, ότι ο πάπας προσφωνείται «αγιώτατος αδελφός» και το Βατικανό «αδελφή εκκλησία», ενώ ανάλογα γίνονται και με τους ποικιλώνυμους Προτεστάντες, μάλιστα δε με τους Αγγλικανούς, οι οποίοι έφθασαν να «χειροτονούν» και γυναίκες ως «ιερείς» και «επισκόπους», να ευλογούν δε την ηθική ανωμαλία, αναβιώνοντας τα Σόδομα και τα Γόμορρα. Όθεν, είναι χρέος όλων όσοι αγαπούν βαθειά την Ορθόδοξη Εκκλησία, να μένουμε κάτω από την σκέπη της Αγίας μας Εκκλησίας, διατηρώντας αλώβητη την Πίστη και τις Ιερές μας Παραδόσεις. Κι’ ας προσευχώμαστε για τους ετεροδόξους χριστιανούς να γιορτάσουν σύντομα το αληθινό Πάσχα, το πέρασμα δηλαδή, στην αλήθεια της Ορθοδοξίας.
↧
Γέρων Σωφρόνιος, «Να είναι τις χριστιανός σημαίνει να πιστεύη εις την ανάστασιν των νεκρών»
«Να είναι τις χριστιανός σημαίνει να πιστεύη εις την ανάστασιν των νεκρών· να ελπίζη εις την υπό του ουρανίου Πατρός υιοθεσίαν ημών· να αποδέχηται την θείαν μορφήν της υπάρξεως· να γίνηται δια της δωρεάς της Πατρικής αγάπης ό,τι Αυτός ο Ίδιος είναι κατά την ουσίαν Αυτού τουτέστι θεός. Τοιαύται είναι αι επαγγελίαι του Θεού και Πατρός εις ημάς τους πιστεύοντας εις Χριστόν Ιησούν ως τον Μονογενή και ομοούσιον Υιόν του Πατρός. Είναι μεγάλη αμαρτία να μειώσωμεν την δοθείσαν εις ημάς εν Πνεύματι Αγίω αποκάλυψιν περί του Ανθρώπου περί του τρόπου δια του οποίου συνελήφθη ο Άνθρωπος εν τω νοΐ του Θεού, πριν ή δημιουργηθή ο ορατός ούτος κόσμος. Η τιμωρία δια την αμαρτίαν ταύτην – της απιστίας εις την ανάστασιν – είναι ιδιαιτέρου χαρακτήρος. Αποτελεί την ιδίαν ημών αυτοκαταδίκην: Απορρίπτομεν το δώρον του Δημιουργού ημών. Δια τι όμως απορρίπτομεν τούτο; Κυρίως και προ πάντων, διότι η Πατρική Δωρεά αποκτάται μετά μεγάλου κόπου και πολλών παθημάτων. Το θέμα τούτο είναι άκρως βαθύ. Πώς όμως δυνάμεθα να πιστεύσωμεν εις το δυνατόν της αναστάσεως ημών δια την αιωνιότητα μετά τον κατά το σώμα θάνατον ημών; Όλα τα βιώματα ημών φαίνονται εις ημάς συνδεδεμένα ακριβώς μετά του σώματος τούτου και των αισθήσεων αυτού. Αισθανόμεθα εισέτι και την σκέψιν ημών ως κίνησιν ενεργείας τινός εν τω φυσικώ εγκεφάλω και τη καρδία ημών … Δεν εδόθη εις πάντας η εμπειρία των καταστάσεων προσευχής, κατά τας οποίας το πνεύμα ημών ελευθερούται από των υλικών δεσμών και των συνθηκών του χρόνου και του χώρου. Τουναντίον εις ελαχίστους. Αλλ’ ιδού πιστεύομεν εις την επιστήμην μετ’ αφελούς πίστεως παρά την πασιφανή αυτής σχετικότητα. Πάντες δε ημείς χάριν αφομοιώσεως των τελευταίων αυτής επιτεύξεων από παιδικής ηλικίας παραδιδόμεθα εις επωδύνους προσπαθείας επί δεκαετίας. Εις τας υψίστας αυτού μορφάς ο πνευματικός αγών πορεύεται απείρως πέραν πάσης ανθρωπίνης επιστήμης, αλλά εις τα αρχικά στάδια είναι απλούς και χαροποιός εισέτι. Προσπαθώ να εξηγήσω την αληθινήν αιτίαν της αρνήσεως των ανθρώπων να ακολουθήσουν τον Χριστόν-Αλήθειαν.
«Ει Χριστός κηρύσσεται ότι εκ νεκρών εγήγερται, πώς λέγουσι τινες εν υμίν ότι ανάστασις νεκρών ουκ έστιν; Ει δε ανάστασις νεκρών ουκ έστιν, ουδέ Χριστός εγήγερται. Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε η πίστις υμών … Και ει εν τη ζωή ταύτη ηλπικότες εσμέν εν Χριστώ μόνον, ελεεινότεροι πάντων ανθρώπων εσμέν … Τί και ημείς κινδυνεύομεν πάσαν ώραν; Καθ’ ημέραν (εγώ ο Παύλος) αποθνήσκω …» (Α’ Κορ. 15,12-14· 15,19 και 30-31).
Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Περί Προσευχής, εκδ. Ιεράς Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, 1993, σελ. 39-40.
↧
Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος, «Ἀπομακρύναμε τὸν Θεὸ ἀπὸ τὴν παιδεία μας. Τὸν σταυρώσαμε μὲ τὰ καρφιὰ τῆς σκληροκαρδίας μας»
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
«Ἀνέστη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν, λύσας θανάτου τὰ δεσμά∙ (αἶνοι, ἦχος βαρύς)
ἐν τῇ ἐγέρσει Του χαρᾶς τὰ πάντα ἐπλήρωσε καὶ (αἶνοι, ἦχος δ΄)
ἐν τῇ ἀναστάσει Του τὰ σύμπαντα ἐπλούτισε» (αἶνοι, ἦχος πλ. α΄)
Γιὰ μιὰ ἀκόμη χρονιὰ ἀξιωνόμαστε νὰ γιορτάσουμε τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀπὸ τὴν πρώτη κιόλας ἀκολουθία τῆς Σαρακοστῆς, ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς ἔβαλε ὡς στόχο τὸ νὰ ἀξιωθοῦμε «κατιδεῖν τὸ ἅγιον Πάσχα, πνευματικῶς ἐναγαλλιώμενοι» (Στιχηρὸν Κατανυκτικόν, Κυριακὴ τῆς Τυρινῆς, Λυχνικόν). Ζήσαμε τὸν ἀγῶνα τῆς νηστείας, περάσαμε ἀπὸ τὴν περιγραφὴ τῶν γεγονότων τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, συμπορευθήκαμε μὲ τὸν Κύριο στὸ πάθος Του καὶ σήμερα χαιρόμαστε τὸν θρίαμβο τῆς Ἀναστάσεως, τὴν ὑπὸ τοῦ Κυρίου συντριβὴ τοῦ θανάτου, τὴν κατάργηση τοῦ κράτους τοῦ διαβόλου.
Μέσα στὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα ἀντικρύσαμε μὲ ἀπορία τὸν ἄνθρωπο νὰ σταυρώνει τὸν Θεό του, μὲ ἔκπληξη τὸν Θεάνθρωπο ἑκουσίως νὰ σταυρώνεται καὶ «ἐν νεκροῖς νὰ λογίζεται», τὴν πραγματικότητα τῆς ἀνθρώπινης προδοσίας, πτώσεως καὶ πνευματικῆς αὐτοκαταστροφῆς καὶ τὴν ἀλήθεια τῆς ἄπειρης ἀγάπης καὶ μακροθυμίας τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου. Σήμερα ζοῦμε τὴ χαρὰ τοῦ θεϊκοῦ θριάμβου, τὴν ἀπόδειξη τοῦ κενοῦ μνημείου, τὴ λάμψη τῆς θεότητος τοῦ Κυρίου, τὴν ἐλπίδα καὶ τῆς δικῆς μας ἀναστάσεως. Γι’ αὐτὸ καὶ ψάλλουμε ἀκατάπαυστα «Χριστὸς Ἀνεστη ἐκ νεκρῶν θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος».
Κι ἐφέτος ὅμως, ζοῦμε τὸ Πάσχα μέσα στὴν ἀποπνικτικὴ ἀτμόσφαιρα μιᾶς κρίσης ποὺ καταστρέφει περιουσίες καὶ κόπους μιᾶς ὁλόκληρης ζωῆς, ποὺ ἀνακατεύει λαοὺς καὶ θρησκεῖες, ποὺ ἰσοπεδώνει ἱστορίες καὶ παραδόσεις, ποὺ καταργεῖ ἱερὲς ταυτότητες, ποὺ αἰφνιδιάζει μὲ ἀλλεπάλληλα ἀδιέξοδα καὶ ἐκβιάζει μὲ παράλογες ἀπαιτήσεις, πού, ἐνῷ ἐμφανίζει τοὺς ὑπεύθυνους, κρύβει τοὺς πραγματικοὺς ὑπαίτιους, ποὺ ἀπομακρύνοντας διαρκῶς τὸ φῶς μᾶς βυθίζει ὅλο καὶ περισσότερο στὸ σκοτάδι. Κυρίως ὅμως μιᾶς κρίσης ποὺ ἔχει σταυρώσει τὸν Θεὸ καὶ ὡς πρόσωπο καὶ ὡς ἐλπίδα καὶ ἐπιδιώκει ἢ νὰ Τὸν ἀγνοεῖ ἢ περισσότερο νὰ Τὸν ἐξαφανίσει.
Ἡ εἰκόνα τῆς ζωῆς μας μοιάζει μὲ μιὰ ἀτελείωτη Μεγάλη Ἑβδομάδα καὶ ἡ παροῦσα ἐμπειρία μας μὲ μιὰ ἀπαράκλητη Μεγάλη Παρασκευή. Γύρω μας σταυρωτὲς μὲ ἀσύλληπτο μῖσος, ὄχλοι μὲ ἀδιακαιολόγητη πνευματικὴ ἐπιπολαιότητα. Κι ἐμεῖς, σὰν τοὺς μαθητὲς τοῦ Κυρίου, κάποιοι ἀρνούμεθα, κάποιοι ἐγκαταλείπουμε, οἱ περισσότεροι κρυβόμαστε μὲ φόβο ἢ ἀμήχανα εἴμαστε «βραδεῖς τῇ καρδίᾳ τοῦ πιστεύειν ἐπὶ πᾶσιν οἷς ἐλάλησαν οἱ προφῆται», παραμένοντας στὴ νάρκη τῆς ὀλιγοπιστίας μας.
Παρὰ ταῦτα, ἀδελφοί μου, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! Ὅσο καὶ ἂν φωνάζει ὁ ὄχλος, ὅσο κι ἂν καρφώνουν οἱ σταυρωτές, ὅσο καὶ ἂν σφραγίζουν τὸν τάφο οἱ ἀρχιερεῖς καὶ φαρισαῖοι τῆς σύγχρονης ἐποχῆς, ὅσο καὶ ἂν ἀπουσιάζουν οἱ μαθητὲς ἀπὸ τὰ γεγονότα, ὅσο καὶ ἂν ἡ Ἐκκλησία φαίνεται ἀδικαιολόγητα νὰ σιωπᾶ, τὸ ἅγιο Φῶς ἀναδύεται ἀπὸ τὸν Πανάγιο Τάφο καὶ σήμερα, ἡ ἐλπίδα καὶ ἡ ζωὴ ἀνατέλλουν, διότι «Χριστὸς ἐγερθεὶς ἐκ νεκρῶν οὐκέτι ἀποθνήσκει, θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει» (Ρωμ. στ΄ 9).
Ἡ πίστη στὸ πρόσωπο τοῦ Ἀναστάντος καὶ ἡ ὁμολογία τοῦ γεγονότος τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου εἶναι ὁ μόνος τρόπος ὁ καθένας μας νὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὰ δεσμὰ καὶ τὶς ἁλυσίδες τῆς προσωπικῆς του κρίσης. Δὲν θὰ λυτρωθοῦμε μόνοι μας. Ὁ Ἀναστὰς θὰ μᾶς λυτρώσει. Αὐτὸς θὰ μᾶς ἀναστήσει, σὲ ἐμᾶς τοῖς «ἐν τοῖς μνήμασι» τῶν παθῶν μας θὰ χαρίσει τὴ ζωή.
Ἀλλὰ καὶ ὡς ἔθνος ἔχουμε βουλιάξει στὴν κρίση τῆς πνευματικῆς μας προδοσίας. Στηρίξαμε τὴν ἐλπίδα μας στὸν θεὸ τοῦ χρήματος καὶ αὐτὸς μᾶς πρόδωσε. Καταστρέψαμε τὶς εὐλογημένες μνῆμες τῆς ἱστορίας μας. Ἐμπιστευθήκαμε τὸ μέλλον μας στὰ ἐπίγεια ἐπιτεύγματα. Καὶ αὐτὰ φάνηκαν ἀνεπαρκῆ. Ἀπομακρύναμε τὸν Θεὸ ἀπὸ τὴν παιδεία μας. Γκρεμίσαμε τὴν πίστη μας στὸν Χριστὸ ἀπὸ τὶς καρδιές μας. Τὸν ραπίσαμε μὲ τὰ χέρια τῆς ἀσεβείας μας, Τὸν σταυρώσαμε μὲ τὰ καρφιὰ τῆς σκληροκαρδίας μας καὶ Τὸν σφραγίσαμε μέσα στὸν τάφο τῆς λήθης, τῆς ἀδιαφορίας καὶ τῆς ἀπιστίας μας.
Ἡ Ἐκκλησία μας ὅμως διατηρεῖ πολλὲς ἐλπίδες γιὰ τὸν κόσμο μας, γιὰ τὸ ἔθνος μας, γιὰ τὸν καθένα μας χωριστά. Καὶ τοῦτο, διότι ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ καὶ «θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει». Ὁ Χριστὸς ἀνέστη γιὰ ὅλον τὸν κόσμο, ἀνέστη καὶ γιὰ τοὺς σταυρωτές Του, καὶ γιὰ τοὺς διὰ μέσου τῶν αἰώνων διῶκτές Του καὶ γιὰ τοὺς ἀρνητές Του, καὶ γιὰ μᾶς.
Ἂς μιμηθοῦμε στὴν πίστη καὶ στὴν ἀφοσίωση τὶς μυροφόρες γυναῖκες καὶ ἂς κρατήσουμε μέσα στὶς καρδιές μας τὴν ἐλπίδα τους. Ὅσο μικρὴ καὶ νὰ εἶναι, δὲν θὰ μᾶς προδώσει. Τὰ δάκρυα τοῦ πόνου μας θὰ ἀναμειχθοῦν μὲ τὰ μύρα τῶν ἱερῶν πόθων καὶ ἐλπίδων μας καὶ θὰ ἐπιβεβαιώσουν τὴν ἁγία πίστη μας. «Αὕτη ἐστὶν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τὸν κόσμον• ἡ πίστις ἡμῶν» (Α΄ Ἰω. ε΄ 4). «Νῦν ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν» (Ρωμ. ιγ΄ 11).
Εὔχομαι ἡ εὐλογία τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ νὰ πλημμυρίζει τὴ ζωή σας, ἡ χαρὰ καὶ ἡ εἰρήνη Του νὰ ἐπιστρέψει στὸν κόσμο μας, καὶ τὸ φῶς Του νὰ δείξει διεξόδους στὶς κρίσεις μας καὶ νὰ ὁδηγεῖ τὰ διαβήματά μας.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Μετὰ πασχαλίων εὐχῶν
καὶ πολλῆς τῆς ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι ἀγάπης,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς ΝΙΚΟΛΑΟΣ
↧
↧
Μοναχός Νικόλαος, Οι πικροί καρποί των συμπροσευχών
ΟΙ ΠΙΚΡΟΙ ΚΑΡΠΟΙ ΤΩΝ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΩΝΤά τελευταῖα γεγονότα στό χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀπό τό συνεχιζόμενο κατήφορο τῶν οἰκουμενιστῶν, μοῦ θύμισαν τήν ἀφετηρία τῶν παρανομιῶν αὐτῶν, πού ἦταν ἡ αὐθαίρετος καί παράνομος ἄρσις τῶν ἀναθεμάτων τό 1965. Τότε οἱ ἁγιορεῖτες πατέρες προέβλεψαν ποῦ θά μᾶς ὁδηγήση ἡ παρανομία αὐτή, καί διέκοψαν ἐπί ἑπταετίαν τό μνημόσυνο τοῦ οἰκουμενιστοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα. Ἐάν ἡ πρώτη παράνομη ὑποχώρηση τῆς Ἁγίας μας Ὀρθοδοξίας, μέ τάς δύο ἐγκυκλίους τοῦ 1902 καί τοῦ 1920, ἐπέφερε στήν ἑνότητα τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας, το μεγάλο τραῦμα τοῦ ἡμερολογιακοῦ σχίσματος, ἡ δεύτερη, αὐθαίρετη, προδοτική καί παράνομη ὑποχώρηση, ἡ ἄρσις τῶν ἀναθεμάτων, τί μᾶς ἐπιφυλάσσει;
Ἤδη τρυγοῦμε τούς πρώτους πικρούς καρπούς, τῶν παράνομων συλλειτουργιῶν καί συμπροσευ χῶν μέ τούς αἱρετικούς παπικούς. Καί ἐάν ἐφησυχάσουμε καί βαπτίσουμε τίς παρανομίες αὐτές, «φιλοφρονήσεις», γρήγορα θά ὁδηγηθοῦμε στό χάος τῆς ψευδοενώσεως τῆς ὀρθοδοξίας μέ την αἱρετική ἐκκλησία τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν, μέ τραγικές συνέπειες γιά τήν ἑνότητα τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας.
Μετά ἀπό πενῆντα χρόνια ἀνούσιων διαλόγων, Ὀρθοδοξίας καί Παπισμοῦ, γι᾽ αὐτά πού μᾶς ἑνώνουν! κατέληξαν στό συμπέρασμα ὅτι και οἱ δύο «Ἐκκλησίες» εἶναι «ἀδελφές» καί κατέχουν τήν «ἀλήθεια».
Γι᾽ αὐτές τίς προκλήσεις τῶν οἰκουμενιστῶν ἡ πλειονότης τῶν ἁγιορειτῶν πατέρων, ἔδωσε ἕνα ἠχηρό ράπισμα κατά τῶν οἰκουμενιστῶν ὑπογράφοντας τήν «Ὁμολογία πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ». Γιά τήν διακοπή τοῦ ὀλισθηροῦ αὐτοῦ δρόμου χρειάζεται ἐπαγρύπνηση, ἀγώνας, προσευχή καί φώτιση ἀπό τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν.
Μέ ἀγάπη Χριστοῦ
Μοναχός Νικόλαος
Καρυές Ἁγίου Ὄρους
Ορθόδοξος Τύπος, 3/5/2013
↧
Οι 23 Θεολόγοι που αξιολογήθηκαν θετικά για πλήρωση θέσεων με πενταετή θητεία στα Πρότυπα Πειραματικά Σχολεία
Η Διοικούσα Επιτροπή Πρότυπων Πειραματικών Σχολείων (Δ.Ε.Π.Π.Σ.) προβαίνει στην ανακοίνωση του αλφαβητικού πίνακα των καθηγητών που αξιολογήθηκαν θετικά, σύμφωνα με τις διατάξεις: 1) Ν. 3966/2011 (ΦΕΚ 118, τ. Α΄), «Θεσμικό πλαίσιο των Πρότυπων Πειραματικών Σχολείων, Ίδρυση Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, Οργάνωση του Ινστιτούτου Τεχνολογίας Υπολογιστών και Εκδόσεων «ΔΙΟΦΑΝΤΟΣ» και λοιπές διατάξεις», 2) Ν. 4072/2012 (ΦΕΚ 86Α, «Βελτίωση επιχειρηματικού περιβάλλοντος − Νέα εταιρική μορφή − Σήματα − Μεσίτες Ακινήτων − Ρύθμιση θεμάτων ναυτιλίας, λιμένων και αλιείας και άλλες διατάξεις» 3) Δ1/Φ.361.22/116672/01-10-2012(ΦΕΚ 2788/ΤΒ΄/15-10-2012) Υπουργικής Απόφασης «Ορισμός κριτηρίων αξιολόγησης διευθυντών και εκπαιδευτικών στα Πρότυπα Πειραματικά Σχολεία» και 4) της εγκυκλίου με αριθμ 132732/Δ1/25-10-2012 ΕΓΚΥΚΛΙΟΥ 150085/Δ1/ ΑΔΑ:Β43Ι9-7Ρ2 με θέμα: «Διευκρινίσεις σχετικά με την αξιολόγηση εκπαιδευτικών που έχουν δικαίωμα πλήρωσης θέσεων για πενταετή θητεία στα ΠΠΣ. Αναλυτική μοριοδότηση του κριτηρίου 2.3.1 της αριθμ. Δ1/Φ.361.22/116672/01-10-2012 (ΦΕΚ2788/ΤΒ΄/15-10-2012) Υπουργικής Απόφασης», όπως αυτή τροποποιήθηκε με την αριθμ. 150085/Δ1/29/11/2012/ ΑΔΑ:Β4ΣΥ9-Ρ7Ξ εγκύκλιο.
↧
Αύριο Τετάρτη η συνάντηση Αρβανιτόπουλου – ΟΛΜΕ για το νέο ωράριο των εκπαιδευτικών
Με πρωτοβουλία του Υπουργού Παιδείας Κωνσταντίνου Αρβανιτόπουλου την Τετάρτη στις 6 το απόγευμα θα πραγματοποιηθεί συνάντηση του ίδιου με το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ. Στο επίκεντρο της συνάντησης θα βρεθεί η αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών αλλά και οι σχεδιαζόμενες υποχρεωτικές μεταθέσεις, κάτω από τη σκιά της πιθανής απεργίας των εκπαιδευτικών μέσα στις πανελλήνιες για τα θέματα αυτά. Θύματα της ανευθυνότητας της ηγεσίας του Υπουργείου αλλά και των συνδικαλιστών της ΟΛΜΕ
είναι για μια ακόμη φορά οι μαθητές και κυρίως αυτοί της Γ΄ Λυκείου που μαζί με την αγωνία των πανελλαδικών εξετάσεων ζούνε και την αγωνία μιας πιθανής απεργίας. Μετά την αυριανή συνάντηση με τον Υπουργό Παιδείας η ΟΛΜΕ θα συνεδριάσει την Πέμπτη για να λάβει αποφάσεις σχετικά με την πρόταση ή όχι για απεργία.
↧
Ήδη βάπτεται κάλαμος αποφάσεως για το μάθημα των Θρησκευτικών
Ήδη βάπτεται κάλαμος αποφάσεως για το μάθημα των Θρησκευτικώντου Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου
Δυσοίωνο παρουσιάζεται το μέλλον του μαθήματος των Θρησκευτικών. Πληροφορίες που διαρρέονται από διάφορες πηγές κάνουν λόγο για γενικευμένη εφαρμογή σε όλα τα σχολεία της χώρας από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο του νέου Προγράμματος Σπουδών, που εφαρμόστηκε δύο χρόνια πιλοτικά και ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων στους θεολογικούς και εκκλησιαστικούς κύκλους λόγω της μετάλλαξης του χαρακτήρα και του περιεχομένου του μαθήματος που γίνεται μέσα από αυτό. Ετοιμάζεται μάλιστα νέα αναμορφωμένη έκδοση του Προγράμματος Σπουδών που υποτίθεται πως βασίζεται στις παρατηρήσεις που έγιναν κατά την πιλοτική του εφαρμογή. Μόνο που και η αναθεωρημένη έκδοση θα φέρει την υπογραφή των ίδιων «εμπειρογνωμόνων» που συνέταξαν και την αρχική εκδοχή του Προγράμματος Σπουδών. Οι «εμπειρογνώμονες» αφήνουν μάλιστα ανοιχτό το ενδεχόμενο παραγωγής νέων διδακτικών βιβλίων παρά την αρχική τους άποψη ότι η διδασκαλία βάσει του νέου Προγράμματος Σπουδών θα γίνεται χωρίς διδακτικά εγχειρίδια.
Εν τω μεταξύ στον προγραμματισμό για το «νέο ΕΣΠΑ» (2014-2020) στην εκπαίδευση έχει ενταχθεί, μεταξύ άλλων έργων, και η γενικευμένη εφαρμογή των νέων Προγραμμάτων Σπουδών Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.
Εξάλλου οι «εμπειρογνώμονες» θεολόγοι που εκπόνησαν το νέο Πρόγραμμα Σπουδών δεν χάνουν ευκαιρία να αξιοποιούν τις δύο θετικές για το Πρόγραμμά τους εισηγήσεις των Μητροπολιτών Αλεξανδρουπόλεως και Μεσσηνίας στην Ιεραρχία ερμηνεύοντάς περίπου ως θετική τη στάση όλων των Ιεραρχών, παρά τις δυναμικές αντιδράσεις αρκετών από αυτούς, τις οποίες ηθελημένα παραβλέπουν. Δυστυχώς με καίρια ευθύνη του «πρώτου», του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου, η Ιεραρχία σύρθηκε σε μια διαρκή αναβλητικότητα, δεν έλαβε σαφή αρνητική στάση απέναντι στο Πρόγραμμα και παρείχε έτσι την κατάλληλη κάλυψη στο έργο των «εμπειρογνωμόνων».
Διαβεβαιώσεις της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας ότι θα διαφυλαχθεί ο χριστιανικός χαρακτήρας του μαθήματος των Θρησκευτικών είναι μόνο υποσχέσεις, απλώς για να καθησυχάζουν όσοι δικαιολογημένα αντιδρούν στο νέο Πρόγραμμα Σπουδών.
Ανθρωπίνως οι εξελίξεις γύρω από το μάθημα των Θρησκευτικών είναι αποκαρδιωτικές. Ο ορθόδοξος χαρακτήρας του θα αποτελεί παρελθόν από το Σεπτέμβριο εάν τελικά εφαρμοστεί συνολικά το νέο Πρόγραμμα Σπουδών. Οι σύγχρονοι Γραμματείς και Φαρισαίοι αλλά και οι αρχιερείς και το συνέδριον συμβούλιον λαβόντες αποφάσισαν την καταδίκη του κατηχητικού ορθόδοξου μαθήματος ως δύσχρηστου για τη σύγχρονη παιδεία. Ήδη βάπτεται κάλαμος της αποφάσεως από τον Υπουργό Παιδείας για την πλήρη μετάλλαξή του. Και όλα θα λάβουν τέλος την κατάλληλη στιγμή, άτερ όχλου, χωρίς την παρουσία του λαού, πιθανότατα εντός του θέρους.
↧
↧
Γιώργος Παπαθανασόπουλος, Η Ανάσταση και η ελλαδική διανόηση
Η Ανάσταση και η ελλαδική διανόησηΤα όσα γράφτηκαν φέτος σε ΜΜΕ με την ευκαιρία της Αναστάσεως του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού από ανθρώπους της ελλαδικής διανόησης εκφράζουν μια ποικιλία έκφρασης, που η συνισταμένη της αποτελεί την πολιτισμική μας κατάσταση και δείχνει το πνευματικό της υπόβαθρο.
Ένα υπόβαθρο, που περιέχει εκκοσμικευμένη και ρηχή αντίληψη περί Εκκλησίας, υβριστικές διατυπώσεις για τον Ιησού Χριστό, όπως επίσης υλιστικές, συγκρητικές ή/και πανθεϊστικές αντιλήψεις. Απουσιάζει κάθε απάντηση στην αγωνία του ανθρώπου έναντι του θανάτου και κάθε προοπτική αιωνιότητας. Ακόμη και γνωστός θεολόγος – αρθρογράφος, με τις εμμονές του, περισσότερο εντυπωσιάζει παρά ωφελεί.
Παρά τις ικανότητές του και την εμπειρία, που έχει συσσωρεύσει, ακόμη δεν έχει αντιληφθεί ότι η Αλήθεια είναι απλή και σαφής. Η κατάσταση της σύγχρονης ελληνικής διανόησης δείχνει τη βαθιά πνευματική κρίση της εποχή μας, που είναι πιο ανησυχητική για το μέλλον του Γένους από ό,τι η τρέχουσα κοινωνική και οικονομική κρίση.Ο κ. Γιάννης Μπουτάρης, χημικός – οινολόγος, επιχειρηματίας και, εδώ και λίγο καιρό, Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, θεώρησε καλό να ασχοληθεί παράλληλα με τις δραστηριότητες και τις ευθύνες του ως Δημάρχου με το θέμα των σχέσεων Πολιτείας – Εκκλησίας. Έγραψε άρθρο, που δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» το Μεγάλο Σάββατο και είχε έναν επικοινωνιακά εντυπωσιακό, αλλά στην ουσία κενό τίτλο « Ανάσταση της Εκκλησίας». Υποστηρίζει ότι γράφει ως συνειδητό μέλος της Εκκλησίας, αφού, όπως σημειώνει, με τη βάπτισή του κατέστη μέλος της και ως τέτοιο σκέφθηκε να αξιοποιήσει την ημέρα του Πάσχα για να προτείνει το διαζύγιο Πολιτείας - Εκκλησίας, προκειμένου να αποκτήσει η δεύτερη «προοπτική ανάστασης»... Κατά την άποψη του κ. Μπουτάρη η Εκκλησία έως τώρα δεν βιώνει την Ανάσταση και για να συμβεί αυτό πρέπει εκουσίως να περιθωριοποιηθεί κοινωνικά και να εξοντωθεί οικονομικά....Τα όσα προτείνει για την κατάργηση της μισθοδοσίας των κληρικών είναι ουτοπικά και επί πλέον διατυπώνει μια εκκοσμικευμένη αντίληψη περί Εκκλησίας, πως η αναμόρφωση των εκπαιδευτικών, φιλοπτώχων και νοσηλευτικών ιδρυμάτων Της θα ενίσχυε τη θρησκευτική πίστη! Αν ήταν έτσι τότε ένα ιδανικό Υπουργείο Πρόνοιας θα πετύχαινε απόλυτα ως θρησκευτική οντότητα... Η Εκκλησία δεν είναι ένας οικονομικός οργανισμός, ούτε ένα οποιοδήποτε «μη κερδοσκοπικό ίδρυμα»... Το ιδανικό Της δεν μπορεί να είναι το «πώς θα καταστεί αποτελεσματικότερη από τη δημόσια διοίκηση, ως κεφαλαιούχος και ως παραγωγός κοινωνικού έργου».
Ο κ. Μπουτάρης εξάλλου είναι σε εκκλησιολογική σύγχυση όταν συναρμολογεί στη σκέψη του τους Μεθοδιστές του Ηνωμένου Βασιλείου και τους Χριστιανοδημοκράτες της Γερμανίας με τους ευπατρίδες της Ελλάδος, που συνέβαλλον για αιώνες στο σωστικό για το Έθνος έργο της Εκκλησίας. Ξεχνάει ακόμη ότι το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα της κας Μέρκελ είναι αυτό που εκμεταλλεύεται προς ίδιον όφελος την τρέχουσα κρίση στην Ε.Ε.... Ο κ. Μπουτάρης ως συνειδητό μέλος της Εκκλησίας θα έπρεπε να απασχοληθεί κυρίως με το πώς θα συμβάλει να γίνει αποτελεσματικότερη πνευματικά στην κοινωνία και όχι με το πώς Αυτή θα καταστεί αποδοτικός οικονομικά οργανισμός με την ιδιωτικοποίηση της... Το ενδιαφέρον του κ. Μπουτάρη για την Εκκλησία θα ήταν εποικοδομητικό αν Την έβλεπε ως κιβωτό και πνευματική τροφό του Γένους.
Στην ίδια εφημερίδα την ίδια ημέρα ο κ. Παντελής Μπουκάλας έγραψε για «Απόκρυφα ευαγγέλια», με ό,τι αρνητικό είναι γραμμένο περί του Ιησού... Στο άρθρο του, στην ίδια εφημερίδα ο κ. Σταύρος Ζουμπουλάκης γράφει κάποιες σωστές σκέψεις, αλλά - πιστεύουμε σε σχήμα υπερβολής – υποστηρίζει πως « ο μόνος τρόπος της αναστημένης ζωής είναι η απροϋπόθετη αγάπη, η αγάπη που σπάει το κέλυφος του εγωισμού και ανοίγεται στον άλλον, που φτάνει να βάλει τον άλλον πάνω από τον εαυτό». Δεν έχουμε το δικαίωμα να «διορθώνουμε» τον Σωτήρα Χριστό. Δεν μπορεί Εκείνος να μας συμβουλεύει να «αγαπήσουμε τον διπλανό μας όσο τον εαυτό μας» κι εμείς να λέμε να τον αγαπάμε περισσότερο... Επίσης είναι ατυχής η αναφορά του κ. Ζουμπουλάκη στην «Ηθική» του Σπινόζα, για τον οποίο ο Γιώργος Σαραντάρης στο φιλοσοφικό του δοκίμιο «Παρουσία του Ανθρώπου» έγραψε ότι « δε μπορεί να βρει άλλη πιθανότητα απόλυτου παρά στον έξω κόσμο, παρά στη φύση».
Ο ακαδημαϊκός και καθηγητής του ΑΠΘ κ. Θεόδωρος Παπαγγελής διατυπώνει μια θρησκειολογική άποψη περί Αναστάσεως, που είναι έκφανση του συγκρητισμού, του υλισμού και του αθεϊσμού: «Έτσι, μαστόρισσες στην τέχνη της αλληγορίας και της παρηγορίας οι θρησκείες καταπιάστηκαν να φιλοτεχνήσουν τον αντίλογο και έτσι εμφανίστηκαν <οι θανόντες και αναστάντες> θεοί που μοιράστηκαν μαζί μας τα Πάθη της φθοράς και ύστερα, με τελετουργική επισημότητα, μας προσκάλεσαν σε παρήγορη συμμετοχή στο αναστάσιμο Δοξαστικό τους – άλλοτε με την παγανιστική φυσιοκρατία του Βάκχου ή του Άδωνι, κατόπι με την εσωτερικευμένη και μυσταγωγική σεμνοπρέπεια του χριστιανικού "θανάτω, θάνατον πατήσας"». Παρόμοιες αντιλήψεις έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς από διάφορους τέκτονες.
Να αναφερθώ και στον καθηγητή κ. Γιώργη Γιατρομανωλάκη, που με τον γνωστό του στόμφο αποφαίνεται πως « η ελπιδοφόρα ιδέα της ολικής αυτούσιας επαναφοράς στη ζωή ενός πεθαμένου οργανισμού, οποιασδήποτε φύσεως, ανθρώπινης, πολιτικής, οικονομικής κλπ, ούτε με τη φυσική τάξη συμβαδίζει, ούτε και από την Ιστορία επιβεβαιώνεται». Έτσι δογματίζει και έχει την ψευδαίσθηση ότι λύνει το πρόβλημα της ύπαρξης του ανθρώπου, που παγκοσμίως τον απασχολεί από τότε που υπάρχει στη γη. Τέλος ο πολιτικός επιστήμονας κ. Λευτ. Κουσούλης, υιός ιερέως, σημειώνει πως το αναφερόμενο στον κατηχητικό Λόγο του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ότι οι νηστεύσαντες και οι μη νηστεύσαντες απολαμβάνουν εξίσου την πνευματική ευωχία της Αναστάσεως αποτελεί «ένα απροσπέλαστο μήνυμα θεμελιωτικής ισότητας και είναι μια τελική υπογράμμιση της αποτίναξης του καταναγκασμού των τύπων και της αιώνιας και ελευθερωτικής αναζήτησης της ουσίας». Τα όσα σημειώνει ο κ. Κουσούλης έχουν μια προϋπόθεση, την Πίστη και, κυρίως, την Αγάπη στον Αναστάντα Χριστό και την υποταγή στους λόγους Του. Τότε πράγματι η ουσία της ύπαρξης είναι προσπελάσιμη, πράγματι ο ζυγός γίνεται ελαφρύς και πράγματι ο άνθρωπος βιώνει την πλήρη ελευθερία.
Οι σκέψεις των διανοητών που αναφέρθηκαν είναι επηρεασμένες από τις διάφορες Αναγεννήσεις της Δύσεις που, όπως τονίζει ο Γιώργος Σαραντάρης σε άρθρο του στην «Καθημερινή», στις 5 Ιουνίου του 1939, είναι ανίκανες να πιστέψουν στο Χριστό, να πιστέψουν στην αιωνιότητα του ανθρώπου. Και προσθέτει ο Σαραντάρης: « Όποιος ατενίζει την Αρχαία Ελλάδα και παραμερίζει το Χριστό ( σ.σ. όπως κάνει η Δύση), είναι σα να μην υποπτεύεται πως είμαστε προορισμένοι στην αιωνιότητα, και σα να θέλει να επαναλάβει το έργο πολιτισμού των Αρχαίων Ελλήνων, που ήταν η προετοιμασία μιας άρτιας θνητής υπόστασης, για να τη δεχτεί ο Χριστός και να την κάμει αθάνατη. Για τούτο σ’ εμάς τους τωρινούς Έλληνες δε μαθαίνουν υποστασιακά τίποτε οι διάφορες Αναγεννήσεις της Δύσης, και μάλλον μας προσφέρουν μια περιττή και συχνά βλαβερή τροφή, γιατί για την επαφή με μια άρτια θνητή υπόσταση, μας αρκεί η Αρχαία Ελλάδα».
↧
Σκέψεις του Κωνσταντίνου Χολέβα για το νέο Λύκειο
ΠAΡΕΞ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΓΛΩΣΣΑ (Σκέψεις για το Νέο Λύκειο)
Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός ΕπιστήμωνΔιαβάζω με ενδιαφέρον ότι θα ξεκινήσει και πάλι ο διάλογος για το νέο Λύκειο. Ελπίζω να μην περιορισθεί στη συζήτηση για το σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ, η οποία είναι χρήσιμη, αλλά αποτελεί μία μόνον πτυχή του προβλήματος. Παιδεία σημαίνει πρωτίστως μόρφωση, δηλαδή δια-μόρφωση χαρακτήρων. Το Λύκειο ας μην θεωρείται απλώς ένας προθάλαμος των Πανεπιστημίων αλλά να παραμείνει - όπως ήταν παλαιότερα- η φάση ολοκληρώσεως των εγκυκλίων σπουδών.
Να παρέχει σφαιρική κατάρτιση εφ’ όλων των γνωστικών αντικειμένων και να μεταδίδει Παιδεία που πλάθει χαρακτήρες και να μην μένει μόνο στην παροχή εξειδικευμένων γνώσεων.Τη Μεγάλη Παρασκευή ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος μιλώντας στον Ναό των Αγίων Θεοδώρων Ίμβρου αναφέρθηκε στους νεκρούς, τους οποίους προκάλεσαν οι δύο ολοκληρωτισμοί του 20 ού αιώνος. Ο Ναζιστικός και ο Κομμουνιστικός. Ορθώς θύμισε ο Παναγιώτατος αυτά τα ιστορικά γεγονότα και μας έφερε στο νου τα μαζικά εγκλήματα του Χίτλερ, του Μουσσολίνι, του Στάλιν, του Λένιν, του Πολ Ποτ στην Καμπότζη κ.τ.ο. Αξίζει, λοιπόν, να προβληματισθούμε πώς θα απομακρύνουμε τους νέους μας από τα δύο είδη ολοκληρωτισμού, διότι οι νέοι παρασύρονται εύκολα. Είτε λόγω επαναστατικότητος, είτε διότι δεν γνωρίζουν Ιστορία. Τα εκατομμύρια θυμάτων και τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως του μαύρου και του κόκκινου φασισμού οργανώθηκαν από ανθρώπους που είχαν ίσως επιστημονική κατάρτιση, αλλά δεν είχαν ήθος. Δεν είχαν ανθρωπιά, έλεος, σεβασμό προς τον συνάνθρωπο. Γι’ αυτό θεωρώ απαραίτητο να παραμείνει και στο Λύκειο το μάθημα των Θρησκευτικών βασισμένο στην Ορθόδοξη Χριστιανική αγωγή.
Δεν πρέπει να υιοθετηθεί η υποβάθμιση του μαθήματος , όπως προέβλεπε το Νέο Λύκειο της κ. Διαμαντοπούλου, ούτε να εφαρμοσθούν οι απόψεις των αριστερών κομμάτων για αποκοπή του μαθήματος από την Ορθοδοξία. Ο Γάλλος ιστορικός Φιλίπ Νεμό στο βιβλίο του «Τί είναι η Δύση» (στα ελληνικά από τις εκδόσεις ΕΣΤΙΑ) παρατηρεί ότι οι αντιχριστιανικές ιδεολογίες οδήγησαν σε αντιδημοκρατικά καθεστώτα. Η ελευθερία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον Χριστιανισμό, για μας δε τους Έλληνες η εθνική ελευθερία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την Ορθοδοξία. Γράφει χαρακτηριστικά ο Νεμό:
«... Οι πολιτικοί φιλόσοφοι που τήρησαν εχθρική στάση απέναντι στη βιβλική κληρονομιά, όλοι, σαν από σύμπτωση, υπήρξαν κήρυκες ενός ΜΗ δημοκρατικού κρατισμού, δηλαδή της επαν-ιεροποίησης του κράτους, είτε υπό αυταρχική ή απολυταρχική μορφή (Μακιαβέλλι, Χομπς, Ρουσσώ, Χέγκελ, Μωρράς κ.ά.) είτε υπό ολοκληρωτική μορφή (Μαρξ, Λένιν, οι νεοπαγανιστές Ναζί)». Και εγώ υπενθυμίζω τη μύηση της νεολαίας του Χίτλερ στην ειδωλολατρεία και στη λατρεία των αρχαίων γερμανικών -τευτονικών θεοτήτων και τις αιματηρές διώξεις και φόνους χιλιάδων Ορθοδόξων κληρικών από το σοβιετικό καθεστώς (1917-1990).
Ο Διονύσιος Σολωμός δεν είχε στο νου του τίποτε άλλο «πάρεξ ελευθερία και γλώσσα». Παράλληλα με τη διδασκαλία της Ορθόδοξης αγωγής είναι απαραίτητο να συνεχισθεί και να διευρυνθεί στο Λύκειο η διδασκαλία της ελληνικής σε όλες τις ιστορικές μορφές της. Αρχαία, εκκλησιαστική, βυζαντινή, λογία και δημοτική των νεωτέρων χρόνων όλα αυτά είναι μία γλώσσα. Η αθάνατη ελληνική λαλιά που αξιοποιήθηκε από τη Χριστιανική διδασκαλία και γονιμοποίησε δεκάδες γλώσσες παγκοσμίως. Δεν πρέπει να αποκοπούν τα παιδιά μας από τα Αρχαία Ελληνικά στο όνομα της υλιστικής παγκοσμιοποίησης και του αποτυχημένου πολυπολιτισμικού προτύπου. Την ώρα που οι σλαβικοί λαοί ξαναμελετούν τα Ορθόδοξα κείμενα στα ελληνικά και τα Δημοτικά της Βρετανίας εισάγουν τα Αρχαία Ελληνικά ως μάθημα διευρύνσεως των πνευματικών οριζόντων των παιδιών, θα είναι έγκλημα αν το νέο Λύκειο υποβαθμίσει τη διδασκαλία της ενιαίας ελληνικής. Ειδικά δε στη Νεοελληνική Λογοτεχνία χρειάζεται η επιλογή κειμένων μεγάλων ποιητών και συγγραφέων που δίνουν μήνυμα ελπίδας μέσα στη σύγχρονη κρίση.
Ας δώσουμε Αναστάσιμη Παιδεία στους νέους μας. Ελληνική και Ορθόδοξη!
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 7/5/2013
↧
Μειώνονται κατά 25% οι αποσπάσεις εκπαιδευτικών σε διοικητικές θέσεις
Μειώνονται κατά 25% οι αποσπάσειςΛιγότερες αποσπάσεις σε διοικητικές θέσεις και μόνο από εκπαιδευτικούς ειδικοτήτων που πλεονάζουν, προγραμματίζει το υπ. Παιδείας. Σύμφωνα με πληροφορίες της «Κ», μόνο η αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών από την επόμενη σχολική χρονιά δεν αρκεί για την κάλυψη των αναγκών που θα προκύψουν λόγω των μειωμένων προσλήψεων αναπληρωτών (από 12.000 φέτος σε 2.000). Σε αυτό πρέπει να συνυπολογιστούν οι συνταξιοδοτήσεις στο τέλος του τρέχοντος σχολικού έτους, τις οποίες η αρμόδια Διεύθυνση του υπ. Παιδείας υπολογίζει στις 3.500 στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (άλλες 2.500 στην πρωτοβάθμια), καθώς και οι παραιτήσεις που δηλώνονται πριν από την έναρξη του επόμενου έτους.
Από την πλευρά του βέβαια, ο γ.γ. της ΟΛΜΕ κ. Θέμης Κοτσυφάκης εκτίμησε ότι «με την αύξηση του ωραρίου θα προκύψουν 9.750 θέσεις εκπαιδευτικών, ενώ θα γίνουν και απολύσεις μονίμων και 10.000 αναπληρωτών». Πάντως, το υπουργείο θα προχωρήσει και σε μείωση κατά 25% των αποσπάσεων. Φέτος, αποσπάστηκαν από το σχολείο τους σε διοικητικές θέσεις 3.712 εκπαιδευτικοί, εκ των οποίων οι 3.412 στην κεντρική υπηρεσία του υπ. Παιδείας και σε περιφερειακές Διευθύνσεις Εκπαίδευσης και οι υπόλοιποι σε άλλα υπουργεία, βουλευτικά γραφεία και μητροπόλεις. Οι αποσπάσεις θα γίνουν από ειδικότητες που πλεονάζουν μετά την αύξηση του ωραρίου (καθηγητές πληροφορικής, γυμναστές, ξένων γλωσσών, μαθηματικοί και θεολόγοι).
↧